Normaal ben ik goed in panieksituaties maar dit is mijn kind en ik zie de binnenkant van zijn hoofd

Mijn lichaam reageert nog sneller dan de adrenaline. Ik til Cairo naar binnen terwijl ik hardop blijf praten. 'Er zit een wond op je hoofd. Mama moet even bellen. Alles komt goed.' Met trillende handen typ ik 112. Cairo is half aan het hyperventileren en wordt nog banger als hij het woord ambulance hoort. Normaal ben ik goed in panieksituaties maar dit is mijn kind en ik zie de binnenkant van zijn hoofd.

Ik probeer hem te kalmeren maar het lukt niet, er stroomt bloed uit de wond en hij begint te schreeuwen. 'Geen ambulance, geen ambulance!' Ik probeer samen adem te halen, hij schreeuwt dat er niemand dichtbij mag komen. Zijn gezicht wordt steeds witter. Ik ben bang dat de paniek hem uitput en hij dan wegvalt. Ik gooi het over een andere boeg. 'Stop hiermee!' Zeg ik heel streng. 'Je bent te belangrijk!' Zijn ogen worden heel groot en ik voel me de slechtste moeder in de geschiedenis van moeders. Hij wordt rustig.

Gelukkig is de ambulance er snel. Twee zusters komen met de kalmte van Eckhart Tolle onze woonkamer binnenlopen. De oudere vrouw heeft bruin haar en een blik die alles heeft gezien. Haar collega, een lieve blonde vrouw, heeft een zachte knuffelbeer voor Cairo meegenomen. Ze zegt tegen me: 'Als jij kalm wordt dan wordt hij dat ook.' Ik heb nog nooit zo snel van twee wildvreemde mensen gehouden. 'Het gaat allemaal goed komen,' zegt de oudste zuster. We kunnen de wond goed genezen.' Ze plakken het af en het wordt met wondlijm dichtgemaakt.

Cairo ligt veilig in de armen van Ties. De ambulance is weggereden. Ik loop trillend als een rietje naar de keuken waar ik op een krukje neerplof. De tranen schieten naar mijn ogen. Al mijn eigen zorgen over onrustige cellen en onmogelijke deadlines zijn verdwenen. Alles wat overblijft, zijn mijn kleintjes. Die op me komen liggen met hun wangen als plafondlijm tegen me aangeplakt. Me laten lachen door als Luke Skywalker met hun lightsaber stevig vast in slaap te vallen. Zodat als er een T-rex voor het huis staat, ze deze terug naar de prehistorie kunnen jagen. En een heel legioen aan takjes en steentjes op het schoolplein verzamelen.

'Mama?'

'Ja lieverd?'

'Ik heb deze tak voor je meegenomen omdat ik van je hou. Maar ook met papa delen hè! Anders wordt hij verdrietig!'

'Dat beloof ik. En Cairo? Ik hou ook ontelbaar veel van jou.'