'Kijk mama, papa is dood! En zijn piemel ook'

Cairo straalde van oor tot oor en liet me enthousiast pratend zijn tekening zien. Het was geen boom. Of een gezellige krijttekening van onze familie. De afbeelding had rechtstreeks uit de horrorfilm The Conjuring kunnen komen. 'Kijk mama, papa is dood!' Ik keek. En de moeder naast mij keek ook. Papa stond in de fik. Rode kruisen waar Ties' ogen en mond moesten zijn. En ook een groot kruis bij zijn piemel. 'Ook zijn piemel is dood'.

Alle schoolpleinfaçades van 'Ik weet wat ik als moeder doe' vielen van me af. Een overlevingsinstinct nam het over. Ik weet niet hoe ik zo rustig heb kunnen blijven, maar met een samengeknepen stem zei ik. 'Ik zie het liefje, wel jammer dat papa dood is'. De moeder naast me had genoeg compassie om ongemakkelijk mee te lachen.

In de auto kwam mijn echte reactie eruit. 'Wat is dit?!' zei ik met van die gekke mama ogen. Hij zei verbaasd dat hij het met een vriendje had gemaakt. Ik zei 'No way dat dit aan het prikbord komt te hangen,' Cairo was stil en keek verdrietig. Ik voelde een stomp in mijn maag. Hij was 4 en ik 34. Hij had nog geen idee wat de dood precies inhield. En ik hield hem verantwoordelijk vanuit mijn volwassen ik-heb-teveel-horrorfilms-gekeken perspectief. Nadat ik weer rustig was geworden zei ik sorry en gaf hem een knuffel.

Toen ik later met een van mijn beste vriendinnen die – heel handig – kinderpsycholoog is sprak, zei ze 'Heel normaal. Een fase waarin kinderen de dood en wat niet mag ontdekken. Niks om je zorgen over te maken'. Opeens herinnerde ik me dat ik het op zijn leeftijd grappig vond om te kijken wat er zou gebeuren als ik mijn vinger in het stopcontact zou steken. Ondanks dat mijn moeder had gezegd dat het levensgevaarlijk is. Dus in dat licht was deze tekening een piece of cake.

Mijn man moest vooral lachen om de hele schoolpleinscène. Waarin we als volwassenen allemaal doen alsof we enig idee hebben waar we mee bezig zijn. Het lijkt me duidelijk dat ik geen idee heb wat ik aan het doen ben. De tekening heb ik wel bewaard. Als hij zich later als tiener ooit schaamt voor zijn gekke moeder met roze haar, pak ik zijn kunstwerk van zolder. De appel valt niet ver van de boom lieve Cairo.