Even voorstellen: gillend in het washok met een sok in m’n mond

Ja natuurlijk, ik sta elke dag op met de beste intenties. Soms resulteert dat in een dag waarbij ik serotonine-high knuffelend op de grond naast mijn kleintjes lig. En soms sta ik gillend in het washok met een sok in mijn mond (om het geluid te smoren). 

Ik woon in een cottage-achtig huis onder de rook van Amsterdam. Mijn Engelse bloed kijkt elke dag verliefd naar ons rieten dak. Mijn man heet Ties en beweegt net als Marie Kondo. Als we geluncht hebben kan hij in één keer lopen alle borden, bestek en beleg naar de keuken brengen. Hij stapelt alles mega efficiënt op een broodplank. Het tegenovergestelde van de chaotische wervelwind die ik ben. Ik bots constant tegen dingen op en heb een find my iPhone systeem op zowat mijn hele huis. Daarom heb ik denk ik een fascinatie voor Japan. Zelfs de toiletbrillen zijn daar efficiënt.

Mijn man en ik zijn zo anders dat toen we kinderen kregen onze genen dachten ‘dit is niet mengbaar’. Daardoor lijkt onze oudste zoon Cairo (5) qua uiterlijk en karakter precies op mij en is Skye, de jongste (2,5), een kopie van zijn vader. Cairo houdt van woorden, toen hij twee was keek hij naar een boom waar de zon op scheen en zei 'Een huis van bladeren en licht.' Of ik toen even dacht dat ons kind een reïncarnatie van een zen monnik was? Misschien. Gelukkig rent hij de rest van de dag gewoon rond in zijn Spidermanpak.

Skye houdt ervan om liedjes te zingen als niemand kijkt. Hij is introverter maar dat betekent niet dat je over hem heen kan lopen. 'His way or the highway' zeggen we altijd. Hij zit nu in een 'tillen' fase. Ik ben zo gewend hem op en van de trap te tillen dat, als ik mezelf per ongeluk los van hem op de trap bevind, ik er snel vanaf ren omdat ik bang ben dat hij het door heeft en alsnog getild wil worden.

Dit zijn wij; een bende van chaos en liefde bij elkaar. Elke maandag schrijf ik hier mijn veldnotities over het ouderschap. Zo probeer ik nu een strategie te bedenken om gewoon normaal de deur uit te komen. Wie had gedacht dat dit een kunst zou worden? Vergeet Rembrandt, een gezin dat volledig aangekleed en geestelijk gezond het huis uit loopt. Dát zou een plek in het Louvre moeten krijgen.