Dit is een moment waar ik zelfs in het bejaardentehuis nog aan terug zal denken

Zie je mijn buikspieren? We zijn weer thuis en als een ware atleet lig ik in een heet bad, met gezichtsmasker, bij te komen. Mijn man Ties kijkt me twijfelachtig aan. Maar ik laat me niet van mijn stuk brengen. Ik weet dat we ontelbaar veel kilometers hebben gelopen. Ik voel me de David Goggins van Disneyland Parijs.

Ik had kunnen weten dat deze reis een undercover bootcamp is. Want, wanneer staat een Disneyfiguur ooit stil? Ze dansen en zingen de hele tijd. Er zijn dan ook vijf parades op een dag. Het vuurwerk en de lichtshow niet meegeteld. De muziek knalt door de speakers en zelfs de volwassen bezoekers staan met een euforische grijns om je heen te dansen. Het is de Calvin Harris-achtige muziek en je kleintjes die met de grootste ogen naar hun vriendjes Mickey, Minnie en de rest kijken wat zorgt voor een extatische sfeer. Ja, misschien moest ik bijna huilen toen Goofy vlakbij ons kwam dansen, so what.

Dit is waar je kindertijd en het linksvoor-festivalgevoel samenkomen. Als we in de ronddraaiende theekoppen van de Mat Hatter zitten en ik naar mijn man met zijn Pluto-pet en de stralende gezichten van mijn kleintjes die het wiel rond en rond draaien kijk. Weet ik, dit is een moment waar ik zelfs in het bejaardentehuis nog aan terug zal denken. Als mijn botten beginnen te zuchten en kreunen zeg ik niet 'Laten we een lesje water aerobics meepakken' maar 'Hey wie gaat er mee dansen met Mickey Mouse bij de Disneyland parade?'