Communiceren met geesten in Venetië, daar zeg ik geen nee tegen

Ik ben uitgenodigd voor een seance in Venetië ter viering van de première van A haunting in Venice. Gebaseerd op het boek Halloween Party van Agatha Christie. Communiceren met geesten in Venetië, daar zeg ik geen nee tegen.

Op het vliegveld worden we opgehaald door een boot, het equivalent van een taxi in Venetië. 'Ciao Signoria,' zegt een man die de twinkeling in zijn ogen nog niet is verloren. Ciao, inderdaad, denk ik opgetogen. Ciao naar mijn badkamer die nog schoongemaakt moet worden en Buongiorno Italia, het land waar genieten bovenaan de to do lijst staat.

We beginnen de dag in de bioscoop waar we de film zien. Die is helaas enger dan verwacht. Zo eng zelfs, dat wanneer een medium met wit weggedraaide ogen spookachtig roept 'Listening, Alicia Drake, are you there?', ik twijfel of het wel zo slim was om ja te zeggen tegen deze trip. Gelukkig worden we na de film opgevangen met een Aperol spritz die bijna net zo groot is als mijn hoofd, en verdwijnt die twijfel alweer als sneeuw voor de Venetiaanse zon.

Een knappe Italiaanse tourguide laat ons bekende filmlocaties in de stad zien. Een van die locaties is het paleis van de Doge, de leider van de republiek (vergelijkbaar met onze koning). De gids vertelt dat het paleis ooit is afgebrand. Ik vraag hem hoe ze het weer hebben opgebouwd. Waarop hij antwoordt: 'Mijn ancestor heeft dat gedaan.'

'Oh echt, was hij de architect?' vraag ik. Hij schudt zijn hoofd. 'No, he was the Doge.'

Als dit een scène uit een film was had ik het ongeloofwaardig gevonden en toch gaan de rillingen over mijn rug. Is dit een grap? Maar nee, ook na drie keer checken blijkt het écht geen grap te zijn.

Even later zit ik in een gondel. Het is donker. De stad voelt verlaten; nergens brandt licht. Om de spooky sfeer compleet te maken, vertelt de vrouw naast me – Lilli Brendriss, een bekend Noors medium – over hoe geesten je lichaam kunnen overnemen. Ik begin 'm langzaam toch een tikkie te knijpen voor die seance straks. Lilli ziet dat ik bang ben en probeert me gerust te stellen.

Dat blijkt overbodig: de seance die avond is namelijk geen echte seance, maar een live action toneelspel.

Als ik aan het eind van de avond mijn pasta eet, voel ik hoe uitgeput ik ben. Alle energie heeft m'n lijf verlaten. Geesten? Nope. Angst is de dader. Opgeladen ben ik niet, maar een avontuur was het wel. Voldaan stap ik die avond m'n bed in. Maar het licht? Dat blijft aan. You never know. Het spook van Christie’s woorden steelt nog steeds de nacht.