Cadeaus kopen voor de juf: 'Merci not so much'

Merci? 'Merci not so much,' zegt mijn tweelingzus aan de telefoon terwijl ik als een zombie die te lang geen mensenhersenen heeft gegeten door de drogisterij heen ijsbeer. 'Meesters en juffen verdrinken in de chocolade.'

Ik ben op zoek naar een cadeautje voor de juffen van Cairo en Skye. Het leek me een slim idee om mijn zus Lisa, die ook juffrouw is, te bellen voor wat advies. Daar krijg ik snel spijt van.

'Het leek me leuk om een pakketje te maken met een maskertje ofzo erin.' 'Als het maar geen voetencrème is.' 'Er zijn mensen die voetencrème geven?' 'Je moest eens weten.'

Het is duidelijk dat ik te maken heb met een veteraan. Iemand die getraumatiseerd is door verveine thee.

'Wat geef jij dan?' 'Een boekenbon van 25 euro zodat ze zelf iets kunnen uitkiezen.'

Ik slik en prop snel het doosje love yourself-thee dat ik in mijn handen heb terug in het schap. Ik hang op en sjees verder door de winkels.

Hoe compenseer je het schoonmaken van luiers in de peutergroep? De extreme werkdruk op de basisschool?

Mijn favoriete lippenbalsem, een lavendel bruisbal en een travel notitieboek later twijfel ik nog steeds of het wel genoeg is. Maar het zijn vijf juffen dus ergens moet ik een grens trekken. Ik bel Lisa op met een tas vol spullen aan mijn arm.

'Gelukt?' vraagt ze. 'Mijn vakantiebonus is niet meer. Of het genoeg is? Ik twijfel.' Ze lacht en zegt tegen mijn kleine nichtje: 'Jouw tante Tess, die is gek.' En ik zeg tegen mezelf: 'Volgend jaar koop ik champagne. En een Swarovski-ketting van goud.'