Sexy time - De ochtendkoffie #1: 'Zijn ogen zijn van het onaardse soort'

Het geroezemoes in de straat doet me ontwaken. Het echoot tussen de gebouwen. Ik voel dat er iets gebeurt wat voor opwinding zorgt.

Half slapend probeer ik de geluiden te ontleden. Ik hoor gelach. Een opluchting volgt. Vorige week was de bekende schreeuwer weer flink bezig, en heb ik de hele nacht geen oog dicht gedaan. Maar dit klinkt anders. Het klinkt opgewekt, gezellig. Wat zowel het leuke als ook het irritante aan Amsterdam is, is dat je áltijd iets of iemand hoort.

Ik kijk op mijn mobiel. Kwart voor acht. Mijn wekker zal zo wel afgaan. Dan bedenk ik me dat er een nieuw hip koffietentje zou komen, aan de overkant van de straat. De aankondiging was niet te missen, ik loop er iedere dag aan voorbij. Ja, dát is het. Dat moet het zijn. De feestelijke opening voor achten in de ochtend. Pff, jongens, kom op.

Als een lome kat loop ik richting het raam. Ik heb mijn lenzen nog niet in en knijp mijn ogen tot spleetjes om wat scherpte te creëren. Wow, het lijken wel dertig mensen daarbeneden. Hebben die types niet in de gaten dat ze een hele straat wakker maken? Lang kan ik niet boos blijven, want de lachende koppies en het gezellige geklets doet me verlangen naar de vrolijkheid die ik tentoongespreid zie. Ik spring onder de douche, kleed me aan en stap make-up loos naar buiten.

'Wow, wat een opkomst!'

Ik kijk in de ogen van de blije barista, en weet direct dat ik mijn nieuwe vaste tentje gevonden heb. Als ik vrienden met hem wordt hoef ik mijn huis niet eens uit, maar zal ik hem vast zover kunnen krijgen dat-ie de koffie aan de deur bezorgt. Het zijn maar tien stappen en het idee alleen al doet me glimlachen.

'Ja, top he. We zijn hier nieuw maar hebben al meerdere locaties in de stad. De Pijp kon natuurlijk niet achterblijven.'

Hij lacht en ik knik. Ik voel me rozig en warm, alsof ik zo uit mijn eigen huis in een nieuw thuis ben gerold.

'Hoi, ik ben Katja. De overbuurvrouw.'

Ik wil hem een hand geven en krijg een box en een knipoog terug. De rij achter me wordt steeds langer. Ik maak mezelf klein en wil weglopen, als ik tegen een persoon aanbots die een klein kopje in zijn hand houdt. Het klettert op de grond en ik kan nog net zien dat het een erg bijzonder - vast handgemaakt - kopje is in een vorm van een gezicht. Ik zie zijn voeten, benen, lijf en dan zijn ogen. Net als het kopje, lijkt het leven dat ik voor dit moment geleefd heb, te versplinteren.

'Het spijt me, oh nee,' ik reik naar de grond en graai naar de brokstukken als ik een hand voel op mijn onderarm.

'Voorzichtig, dadelijk bezeer je jezelf.'

De woorden komen anders binnen dan hij het vermoedelijk heeft bedoeld. Ik voel de pijn alsof het gisteren was. Het gezicht van Sam, mijn keuze om alleen door te gaan, de pijn die nog altijd boven me hangt als een grijze wolk die ieder moment haar regen over me uit kan storten.

'Hé, gaat het?'

Verschrikt kijk ik op. Zijn ogen zijn van het onaardse soort. Ze penetreren door mijn ziel. Het is het zeldzame gevoel waarbij je echt een connectie maakt met een ander. Niet zomaar via een aanraking of woorden, maar op zielsniveau. Alsof we allebei uit een ander sterrenstelstel komen, en onze communicatie anders verloopt dan via de aardse taal. Hij lijkt het ook te zien. Een vorm van herkenning. En dan volgt de ongemakkelijkheid. We beseffen ons allebei dat we te maken hebben met aardse regels en wetten en ons dienen te houden aan het ongeschreven protocol van menselijk gedrag.

'Sorry, ja, het gaat. Ik, ik moet gaan.'

Mijn hart dendert door mijn lijf en het zweet breekt me uit. Hier is iets gaande waar ik totaal niet op voorbereid ben.

Wordt vervolgd.