Floor faalt: 'Ben ik introvert geworden of ben ik gewoon oud?'

Een groot deel van mijn leven was ik sociaal onverzadigbaar. Als kind lééfde ik voor uitjes, feestjes, avonturen, belevenissen. Tijdens mijn schooltijd verlangde ik soms tijdens de vakanties alweer naar het rumoer van school. Ook later, in mijn studententijd, leek het alsof het gezelschap van anderen me niet alleen optilde, maar ook kalmeerde. Alsof ik een baby was die white noise nodig had om me geborgen te weten.

Avonden bracht ik door in kroegen waar ik bleef zitten tot het licht aan ging. Studeren deed ik aan lange leestafels in grand cafés waar ik me liet wiegen in het geruststellende geroezemoes van een stad waarin je nooit alleen hoeft te zijn. Als geldgebrek me naar huis dwong, maakte ik mijn opdrachten liefst liggend op het bed van een huisgenote die aan haar bureau zat te werken.

Ik herinner me nog dat ik een zeldzame avond alleen thuis had gepland. Om eindelijk een paar van de uren terug te claimen die ik week na week aan de goden van Het Grootse en Meeslepende Leven had geofferd. Ik lag er om elf uur in. Om één uur werd ik gebeld vanuit de stad met de vraag of ik nog kwam. Een kwartier later trok ik aangekleed en opgedoft de deur achter me dicht.

Begin twintig was ik, en ik werd voortgejaagd door het gevoel dat alles wat het zoeken waard was, in anderen te vinden zou zijn. Inmiddels ben ik 39 en ik word al moe als ik eraan denk. Misschien is het de tol van het prille ouderschap. Misschien is het gewoon de leeftijd. Maar steeds vaker vraag ik me af of ik met de jaren niet alleen ouder, maar ook introverter ben geworden.

Het altijd gaan, altijd ja zeggen, altijd blijven: ik kan het gewoon niet meer. Na een intensief interview ben ik soms zo moe dat ik even moet gaan liggen. Na een uitgebreide bijpraatsessie met vrienden is mijn hoofd zo vol dat mijn oren er van suizen. Na een uitje met de kinderen lig ik ‘s avonds vaak te flatlinen op de bank.

Soms vervloek ik het verval van mijn sociale batterij. Ik vergeet het ook vaak, waardoor ik mijn dagen vol overmoed begin, in de ochtend al mijn kruit verschiet en rond een uur of vier, als een propellervliegtuigje in nood, al pruttelend ter aarde stort.

Maar ik ben er op momenten ook dankbaar voor. Omdat het me leerde dat ik niet alles wat ik wil ook kan. En dat ik niet alles wat ik kan ook wil. Dat ik eindelijk in mijn eigen gezelschap kan ontspannen. Dat ik nu avontuur vind in een leven dat mijn twintigjarige zelf ongetwijfeld voor saai had gehouden. En hoe Groots en Meeslepend dat is.