Terwijl Cairo wegdoezelt, kan ik de tranen niet meer tegenhouden

De nachtmerrie van de grafiek waarin duidelijk wordt gemaakt dat 75 procent van de tijd die je met je kinderen doormaakt voor hun twaalfde is, houdt me wakker. Cairo wordt zes jaar. Nu draagt hij Ajax-truien. Zet zijn schaakstukken in een dodelijke schaakmat. Maakt sprongen waar de GVR nog duizelig van zou worden. Gek hoe je als ouder de grootste cheerleader kan zijn en tegelijkertijd je kleintjes dichtbij je wilt houden.

Ik weet nog dat hij als baby bij me lag en dat ik een filmpje maakte waar ook de klok op was te zien. Het was me zo duidelijk dat die eerste dag er maar een keer kon zijn. Dat elke minuut op de wijzer, dat kleine wezentje een stap verder van me vandaan zou halen. Daar kan ik nu nog steeds om huilen.

Verder is het ook gewoon ontiegelijk onhandig als je kind in december jarig is. Wat mij betreft is het de emotioneelste tijd van het jaar. Het is niet zomaar dat Merci en Fisherman's Friend ons juist nu bombarderen met reclames. En dus hou ik me vast aan mijn mantra. Vergeet jezelf niet Tess. Neem de tijd om je nagels te lakken, je zal het nodig hebben als je make-up voor de tiende keer naar beneden valt.

Cairo loopt naar beneden. Zijn mond valt open als hij de slingers en de ballonnen ziet. Hij krijgt het cadeau waar hij in zijn eigen woorden 'altijd op hoopte'. De Harry Potter Lego Hogwarts Express. (Ja, hij is net zo'n Potterfan als ik) Zoals altijd wint zijn geluk het van het loslaten. Hij vraagt of ik samen met hem de trein wil maken. 

Ik voel me als een voetbalspeler die tijdens het WK op het veld wordt geroepen. 'Accio, lego stukjes!'*

*Accio is een toverspreuk uit de Harry Potter-boekenreeks en daarin beter bekend als de Sommeerspreuk: je sommeert een voorwerp om naar je toe te komen.