Mijn kerstgedachte dit jaar: met watertrappelen verdwijnt het water niet, maar je blijft wél leven

En van mijn time management skills. 

Voor dat laatste heb ik gelukkig een gedwongen obsessie gekregen. Wat alles te maken heeft met mijn ongediagnosticeerde ADHD. Ik heb een fysieke agenda met tijdcodes erin, een timerklok (die ik overal mee naartoe sleep) waarbij in kleur de tijd opgegeten wordt en ik heb een grote planner op onze koelkast geplakt. Als de honderden uren research op het gebied van timemanagement me iets hebben geleerd, dan is het dat overgave een belangrijk onderdeel is van plannen. Zoals ook de schrijver Oliver Burkeman van het boek Four Thousand Weeks (de gemiddelde lengte van een mensenleven) schrijft. ‘There will always be more to do than we can possibly hope to get done.’ En dus moeten we keuzes maken. Het probleem is het gevoel dat we allemaal bijzaken moeten fiksen voordat we aan het echt belangrijke werk kunnen beginnen. Een ziek gezin stript die illusie weg. Het enige wat ik kan doen is het belangrijkste. Zorgen voor mijn gezin, schrijven als de kinderen even afgeleid zijn en het huis enigszins onder controle houden. 

Mijn strategie daarin noem ik de sympathieke 15 minuten. Ik pak mijn timer en zet die op 15 minuten, waarin ik zoveel mogelijk chaos onder controle probeer te krijgen. Vervolgens doe ik hetzelfde voor  de categorie ‘vergeet jezelf niet’ waarin ik een grote fles water vul zodat ik niet als een uitgedroogde pruim over de finish van de dag strompel. Zo tik ik de belangrijkste zaken aan. Krijg ik alles gedaan? Nope. Maar ik zet een stap vooruit. Dat is het belangrijkst. Met watertrappelen verdwijnt het water niet, maar je blijft wel leven. Dat is mijn kerstgedachte dit jaar. Ik heb de illusie van alles afkrijgen voor de feestdagen allang losgelaten. En ik denk dat ik daardoor een stuk relaxter aan de kersttafel zit. Ik wens voor jullie hetzelfde, minus de netelroos. 

Merry Christmas lieve lezers!