Blijkbaar ben ik niet verlicht genoeg om te begrijpen waarom je iedereen zou vergeven

Ben ik de enige die met draadjes aan elkaar hangt? Ik weet dat alles er al over gezegd is, maar is het ooit genoeg? De beelden uit Israël en Palestina komen rechtstreeks uit een nachtmerrie.

Het is zaterdagavond en ik heb een geleide meditatievideo opgezet van een boeddhistische monnik die ik er vooral heel credible uit vind zien. Terwijl ik in een vercrackte lotushouding zit te mediteren voor vrede luister ik naar zijn monotone stem.

'Vergeef Hamas, vergeef Hamas,' klinkt het. Mijn ziel verzet zich direct. 'Nee!' Hij gaat stoïcijns verder. 'Vergeef Israël' 'Vergeef Palestina' 'Vergeef de aanvallers' 'Vergeef de slachtoffers en kinderen'

Huh? Wat? Hoezo 'vergeef de slachtoffers en kinderen' denk ik gefrustreerd. Wat valt hen te vergeven? Dat ze op de verkeerde plek zijn geboren?

De uur-durende meditatievideo die ik heb opgezet blijkt gemaakt te zijn voor 'fellow monks', oftewel: mede-monniken. Niet voor niets begint de video met 'Wij moeten het werk doen wat anderen nog niet kunnen doen.'

Ik kan het inderdaad niet. Blijkbaar ben ik niet verlicht genoeg om te begrijpen waarom je alles en iedereen – van Hamas tot de slachtoffers – zou vergeven. Mijn ego loopt tegen een plafond.

Vergeving, zo leer ik, is iets wat makkelijker gezegd is dan gedaan. En ik heb zelf niemand verloren in deze cluster van duisternis. Als het mij al niet lukt om tijdens een meditatie het concept van vergeving te omarmen, hoe kan ik dat dan van de mensen daar verwachten? Het conflict is een domino-effect van trauma. Wat in het Westen is begonnen. Om dit drama te stoppen moeten we de domino-stenen met vergeving van de tafel halen. Zonder dat zal deze vernietigende chaos voortduren.

Dus ik blijf in mijn ongemak zitten. Ik probeer elk gevoel van veiligheid te sturen naar de mensen waar het licht nu niet brand. Want in veiligheid zit ruimte. En vergeving heeft ruimte nodig om te groeien.