Anna Karolina #323: de verrukkelijke hel

Hij staat dichtbij. Zo dicht tegen mijn huid aan dat mijn lichaam als vanzelf reageert. De ruimte is klein en de damp hangt tussen ons in. De immense grootte van zijn naakte lichaam lijkt, als een opgeblazen ballon, de vierkante meter te vullen en me op te slokken.

Ik kan niet nadenken, het gaat allemaal te snel. Voor ik het weet openen mijn benen zich door zijn enorme kracht die tegen me aandrukt en voel ik zijn inmiddels steenharde me vullen zoals alleen hij dat kan.

Dit is een droom, dit is alleen maar een droom, prevel ik in mezelf, maar ik weet maar al te goed dat ik geen weerstand heb tegen zo'n natuurgeweld. Ooit wilde ik hem. Het is nog niet zo lang geleden. Zijn geur, hoe hij aanvoelt, het maakte me geil. Mijn dierlijke verlangen laat nog één keer van zich horen.

'Het heeft geen zin om je tegen me te verzetten Anna, voel me, voel me in je. Ik ben een deel van je en jij een deel van mij,' zijn stem klinkt schor en hijgend. Hij ramt zichzelf steeds verder en verder in me en de tegels van de muur persen tegen mijn billen. Hij lift me op en bepaalt nu het ritme. Het gaat steeds sneller en sneller. Ik bijt op mijn lip. Ik weet hoe het voelt als hij met al zijn kracht zichzelf in me laat smelten.

Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik het niet lekker vind. Mijn onderlijf verkrampt. En dan doet hij het wrede en plaatst zijn dikke duim op mijn klit. Ik schreeuw het uit. Het enige wat me nog kon redden van dit, is mijn overgave. Hij weet dat als hij me laat komen ik zwakker word. Weet je wat; hij mag me hebben, maar niet voor de honderd procent. Dan ben ik verloren. Hij zal de controle over me teruggrijpen en me tot waanzin drijven. Ik open mijn ogen. Ik wil van hem walgen, maar de manier hoe hij mij beroert maakt me wild. Als je lijf eenmaal op de golf van opwinding zit moet je tot het eindpunt geraken. Het vlees neemt het over van mijn wil.

'Alsjeblieft, niet doen, Alejandro, laat me niet komen,' probeer ik nog smekend, maar ik hoor zelf dat de woorden te zacht over mijn lippen rollen. Ergens wil ik dit namelijk wel. Ergens windt hij me nog steeds zo ontiegelijk op dat ik walg van mezelf.

'Ben maar niet bang, ik laat je gaan. Je bent vanavond nog thuis. Maar voor nu, geef me jezelf. Laat me voelen dat dit niet de laatste keer is dat ik je zie. Ik voel voor je Anna. Hoor me, en begrijp het toch.'

Hij staat op springen. Zijn lul dringt nu woest en ongecontroleerd in me. Hij ramt hard. Hij gaat komen en ik samen met hem.

'Kijk me aan. Kijk me aan!'

Hij schreeuwt het uit en blijft tergende rondjes rondom mijn klit draaien. Het water functioneert als hemelse glijmiddel, en net als hij ga ik zo meteen komen.

We versmelten en bewegen als één. Hij bijt in mijn hals en oor. Ik gooi mijn hoofd achterover en mijn natte haren kletteren tegen mijn rug. Mijn hele lijf tintelt van genot aan aangekondigde verlossing. En dan hijgen we diep, samen, in hetzelfde ritme. We maken muziek die alleen maar onze lijven ontroert.

Vanavond ben ik weer thuis. Dan is dit alles afgelopen. Dan ga ik mijn leven weer oppakken en ben ik veilig. Met alle kracht duw ik nu mijn heupen naar voren. Ik kijk hem strak aan. Ineens voelt het alsof ik hem neuk en niet andersom. Dit is de laatste keer klootzak, de laatste keer dat je me mag vullen met je helse kracht. Alles opent zich, ik voel mezelf schokken. Hij gromt en houdt dan stil binnenin me. Alleen zijn vinger blijft bewegen en dan overstroomt me de meest heftige golf ooit. Ik blijf komen, ik bijt hem in de schouder. Het voelt te goed, te slecht, te duister en als een passend einde van het 'ons' dat nooit heeft bestaan.

Wordt vervolgd.