Anna Karolina #322: pure menselijke onmacht

Column

Anna Karolina #322: pure menselijke onmacht

Anna Karolina Caban
Door

Anna Karolina Caban

Gepubliceerd op

24 augustus 2024 om 19:00

Bron / Fotografie

fotografie Tom ten Seldam

Gepubliceerd op

24 augustus 2024 om 19:00

Bron / Fotografie

fotografie Tom ten Seldam

Hier ben ik niet tegen bestand. Deze natuurkracht is groter dan de bergen aan redenen om dit niet te doen. Mijn lichaam opent zich voor wat er komen gaat, ook al schreeuw ik nee tegen iedere vezel van mijn lijf.

'Zeg me dat je dit wilt. Ik moet het uit je mond horen. Nee, weet je wat, ik zal het anders formuleren, ik rijd nu naar het vliegveld en zet je op de eerste de beste vliegtuig naar Nederland, of je blijft hier, bij mij.'

Dit kan hij niet menen? Natuurlijk kies ik voor het eerste. De man is nog dommer dan ik dacht.

'Ik voel niks voor je, ik wil nu terug. Rijd me naar het vliegveld.'

In een snelle beweging trekt hij zich terug en opent het portier voor mij. Ik voel me krachtig, maar ergens hoor ik een fluisterstem die me zegt dat ik tegen mijn natuur inga. Fuck dat, ik moet hier zo snel mogelijk weg zien te komen. Mijn moeder, Juul, zelfs Daan, ze zullen allemaal in alle staten zijn door mijn abrupte vertrek en de stilte. Ik wil er niet aan denken in wat voor staat mama is. Ik sla de portiek van de passagiersstoel dicht en ga achterin zitten. Er is duidelijk een afstand gecreëerd, en dat kan ik maar beter ook letterlijk doorvoeren.

Alejandro zegt geen woord meer, en rijdt met 140 kilometer per uur over de weg. Verstijfd van de angst grijp ik me stevig vast aan de kussens van de achterbank. Dit is niet het moment voor rampzalige, erotische fantasieën. Natuurlijk had ik hem zonet toegang kunnen geven tot mijn alles, maar dan zou ik hier nooit weggekomen zijn. Dat is het belangrijkste, veilig thuiskomen.

Ik heb dorst en enorme honger, maar ik hou mijn mond. Hoe sneller ik hier weg ben des te beter. Na ongeveer anderhalf uur, en weer terug in de civilisatie, stopt hij de wagen bij het vliegveld.

'Stap uit,' klinkt het sissend.

Ik weet dat hij nu alleen maar boos op me is omdat hij niet krijgt wat hij wilt. Zijn gevoel voor mij is ergens nog aanwezig, anders zou dit hem allemaal niks doen. En ook al probeert hij net te doen alsof het niks is, ik voel aan alles dat hij kwaad is. Maar dit soort mannelijk haantjesgedoe is het laatste waar ik behoefte aan heb. Water, brood en een douche staan toch echt in de top drie.

Eenmaal buiten grijpt hij mijn ellenboog stevig vast, en houdt hij me dicht tegen zich aan. Ik heb niks bij me, geen paspoort, geen geld, helemaal niks. Ik ben volledig overgeleverd aan zijn grillen. De massa mensen op het vliegveld krioelt als mieren om ons heen. De bewakers laten ons door een zware deur, en lijken even ineen te krimpen bij het aangezicht van zijn gestalte. Hij loodst me door kille gangen, en uiteindelijk komen we in een soort van depot uit waar allerlei koffers gestapeld staan.

'Hier kan je wat schone kleding uitzoeken. De douches zijn daar. Schiet op. Je hebt een kwartier.'

Alsof ik zonet een prijsvraag heb gewonnen en een minuut gratis shoppen heb gekregen, grijp ik naar de dichtstbijzijnde koffer. Ik haal er een kort zomerjurkje uit en een stel ballerina's. Bingo, een toilettas ligt bovenop en ik ontwaar een heuse fles shampoo, douchegel en bodycrème. Wat heb ik dit soort banale dingen gemist. Ik ren richting een witte deur waarboven het bordje DOUCHE staat. Ik doe een poging de deur op slot te doen, maar het wordt me al snel duidelijk dat het slot defect is. Een voor een ontdoe ik me van mijn kledij en ik open de kraan. Het water klettert op mijn nog angstige huid. Ik sluit mijn ogen. Voor heel even voelt het alsof ik nu overal kan zijn. Alsof ik kan tijdreizen en kan kiezen waar ik wakker word, op het moment dat ik mijn ogen weer opendoe.

Waar zou ik nu het liefst wakker worden? Wanneer was ik op mijn gelukkigst? Het is volledig aan mij. Ik voel de armen van Daan, de kussen van Sebastiaan, de brute klauwen van Alejandro.

'Dus je voelt nog voor me?' klinkt het schor in mijn oor, en als ontwaakt uit een nachtmerrie open ik mijn ogen.

Wordt vervolgd.

Hey, jij daar Geniet jij ook zo van de steamy verhalen van Anna Karolina? Heb jij effe geluk, want op 27 augustus komt haar enige echte erotische thriller 'Vrijspel' uit, bij uitgeverij Harper Collins als e-book en vanaf september als audioboek en paperback! Het verhaal draait om Olivia de Wilde, een succesvolle romanschrijver, wier leven een onverwachte wending neemt wanneer een mysterieuze vreemdeling naast haar komt wonen. Vrijspel neemt je mee op een diepe duik in de menselijke passies en de complexiteit van verlangen. Bereid je voor op een boek dat je hart sneller doet kloppen en je zintuigen prikkelt… Nóg meer hete nachten gegarandeerd, dus!

delen
Anna Karolina Caban

Anna, schrijver van de erotische thriller 'Vrijspel', schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Elke zaterdagavond om 19.00 uur lees je een gloednieuwe aflevering op &C the website.

Meer van deze auteur

Wil je ook lezen