Anna Karolina #319: zo snel kan het gaan

Als ik nu achter haar en Alejandro aanga maak ik hun verhaal alleen maar groter. Mijn acties zullen haar verlangen naar hem alleen maar aanwakkeren. Niks is zo lekker als een verboden liefde, kijk maar naar haar hele liefdesgeschiedenis.

Eerst Daan, die al een relatie had, ik, die totaal niet op zoek was naar de liefde en zichzelf voordeed als iemand anders, en nu Alejandro, die met zijn ruwe harde karakter en lijf vol haar heeft weten te imponeren. Behalve de keer met Daan was ze zelf al zogenaamd vol liefde en bezet, en kijk wat er is gebeurd. Ik vraag me af of een vrouwenhart überhaupt ooit echt is gesloten?

'Je wilt toch niet zeggen dat je haar aan haar lot overlaat? Ik dacht dat jullie van elkaar hielden?'

'Loslaten is het beste nu, meer heb ik er niet over te zeggen. Kom we ruimen deze troep hier op en gaan.'

Isabella haalt haar schouders op en loopt terug naar de drie lichamen, die als in een modern kunstwerk op de grond gelegd zijn om de toeschouwer aan het denken te zetten. Wij weten echter heel goed wat zich hier heeft afgespeeld, als ook dat dit het einde is van een lange vete tussen twee mannenharten die uiteindelijk allebei een tragische dood zijn gestorven. Liefdeloos en leeg. Gebroken en besmeurd. Dit gaat mij niet overkomen. Ik moet mezelf wapenen tegen een vrouw als Anna. Kijk hoe snel ze zichzelf aan die gast heeft gegeven!

Het ergste is nog dat ik het ergens wel snap.

Ik denk terug aan Sasha, en hoe wij elkaar vonden. Dat was ook totaal niet de bedoeling en toch gebeurde het. Aantrekkingskracht valt niet te sturen. Dat overvalt je en grijpt je bij de strot en ballen. Maar je hebt altijd een keuze. En ze heeft gekozen.

Je kan veel van Alejandro zeggen, maar ik heb hem zelf nooit zo gezien. En toen ik hem zonet aankeek zag ik dat hij haar nooit pijn zal doen. Ze is niet in gevaar bij hem, want hij en ik hebben niks meer wat ons tot vijanden maakt. De zaak is klaar. En als ik wil dat Anna veilig is nu, dan is ze bij hem hier in Mexico zeker aan het goede adres. Ik blijf een agent, een undercover rat die hier op menig zwarte lijsten staat. We moeten terug. En als Anna daadwerkelijk zoveel van me houdt als ze zegt dan komt ze vanzelf bij me terug. Maar ik ga het niet meer najagen. Niet meer opeisen. Niet omdat ik niet wil, maar omdat ik bang ben. Ik ben bang voor wat mijn liefde voor haar zal doen met mij.

Sommige mensen zijn gemaakt voor de liefde, leven voor dat onmetelijke onvoorwaardelijke gevoel, ik daarentegen heb het voor Anna nooit gekend en was er nooit naar op zoek. Er zit te weinig eelt op mijn liefdesorgaan om dit alles aan te gaan nu.

Isabella, Sasha, allebei beeldschone vrouwen, als ook de anderen die ik onderweg heb mogen ervaren, maar geen van hen gaf me dat wat ik bij Anna vind. Maar zij, zij leeft er wel voor. Zij verzamelt onze bonkende harten als een soort talisman, die ze vervolgens - als er een beter variant tevoorschijn komt - wegsmijt voor een ander om op te pakken of diep begraaft zodat niemand het meer kan vinden.

Kijk naar Daan, en nu naar mij. Heeft ze enig idee hoeveel pijn ze me gedaan heeft met haar actie? Neuken met de vijand, met dat beest! En dan blijven verkondigen dat het puur uit zelfbehoud was. Ik mag er niet voor vallen. Ik moet voet bij stuk houden. Ik ga terug, regel alles wat geregeld moet worden en verlaat Nederland.

Haar gevoelens overvallen mij. Ik wil het niet, maar het warme gevoel dat ik had sinds Anna maakt plaats voor gevoelloze grijstinten. Dit is het moment, dit is mijn besluit. Mijn hart gaat weer op slot en ik wens haar veel geluk met haar volgende slachtoffer. Wordt vervolgd.