Anna Karolina #311: waar alles samenvalt

Ik trap op de rem, en zie niks in de omgeving wat maar enigszins lijkt op een bewoond gebouw. Dor landschap, hier en daar een boom of struik, en verder niks.

'Weet je zeker dat we hier goed zijn?'

'Kom mee jij,' Isabella grijpt Nadia bij haar arm en kijkt geconcentreerd in het rond.

'Laat haar liggen. Je ziet toch dat ze te zwak is om te lopen.'

'Dat jij je voor de gek laat houden, betekent nog niet dat iedereen zo goedgelovig is. Kijk maar hoe snel ze kan lopen.'

Isabella drukt een wapen tegen de zij van Nadia en fluistert iets in haar oor. Het lijf blijft bewegingloos liggen.

Sasha stapt uit en loopt naar het portiek aan de kant van Isabella.

'Hou op met je sadistische spelletjes en stap uit. We hebben niks aan dat kind nu. Laat haar liggen.'

En nog een wapen komt tevoorschijn, nu in de handen van Sasha.

Waar ben ik beland? En hoe komt het dat alle vrouwen waar Sebastiaan mee te maken heeft gewapend zijn? Dat zal wel zijn type zijn. Ik lach binnensmonds. Ik ben zo het tegenovergestelde van deze bad ass vrouwen. Wat moet hij met mij?

Alle drie stappen we uit. Ik buig nog even over Nadia heen.

'We komen zo terug. Maak je geen zorgen. Ik beloof je dat je hier veilig wegkomt.'

Niks is zo radeloos als iemand die op haar laatste krachten ligt geen hoop te geven op een goede afloop. En ook al besef ik me al te goed dat ik haar de garantie niet kan geven, en zelf doodsangsten uitsta, ik wel moet zorgen voor de vrouw die me gered heeft van dat monster.

Op het moment dat ik weer terug wil buigen word ik in de auto geduwd. De deur knalt achter me dicht, en het slot wordt erop gedaan.

'What the fuck doe jij!?'

Ik schreeuw, en bonk op de ruit terwijl ik Isabella en Sasha vragend aankijk.

'Blijf jij maar bij je vriendin. Je zult ons alleen maar tot last zijn daarbinnen.'

'Verdomme, laat me eruit!'

Maar ze hebben zich al omgedraaid en lopen met grote stappen weg van de auto, een donker pad in. Geen idee wat ze daar denken te vinden. Er staat zover ik weet werkelijk niks hier in een straal van honderden meters.

'Zijn ze weg?'

Ik spring op van de schrik.

'Nadia, Nadia je bent wakker? En sinds wanneer spreek je Nederlands?'

'Het is een lang verhaal. Ga even aan de kant.'

Het poeslieve, onschuldige gezicht van mijn redder verandert in die van een stoere vrouw, die duidelijk op een missie is om de deur open te krijgen.

'Stop hiermee,' ik trek aan haar arm, 'vertel me nu wie je bent en wat hier de bedoeling van is.'

Ze zucht en valt terug in de stoel.

'Ik ben ingehuurd door de baas van Isabella en Sebastiaan. Zoals je inmiddels wel weet hebben zij in het verleden Gregor niet uit kunnen schakelen. Deze hele operatie is nu ook al jaren gaande. Je hebt zelf gezien onder wat voor een beest ik moest werken. Het is allemaal onderdeel van het grote plan.'

Beelden van Alejandro springen voor mijn ogen en benemen me de adem. Ik zie zijn wreedheid, zijn onmenselijkheid, zijn hardheid, maar tegelijk zijn blik wanneer hij bij me naar binnen gleed, ik hoor zijn gegrom op het moment dat hij klaarkwam, ik voel zijn grote klauwen die verbazingwekkend zacht aanvoelden op het moment dat hij mijn lijf naar zijn believen kneedde.

'Dus al die tijd was je daar undercover? In dat huis?'

Schaamte overvalt mij.

'Wat moet je wel niet van me denken?'

'Luister Anna,' ze pakt me vast bij mijn kin en ik schrik van hoe sterk ze is. 'Iedereen doet dingen in het leven die nodig zijn om te overleven. Dat is wat ik ervan vind. Je hebt dingen gedaan die je nodig achtte, of heb je iets op de biechten nu we hier toch zijn?'

Ik schud van nee.

'Gelukkig maar. Ik hoop dat je beseft dat de man ook hier zal zijn, en dat we nog lang niet van hem af zijn.'

Het is alsof ze eigenhandig door mijn borstkas mijn hart vastpakt, en uit mijn lijf scheurt. Alejandro leeft nog?!

Wordt vervolgd