Anna Karolina #308: De reprimande van Anna

Sasha tilt haar hoofd op en kijkt met grote bambi-ogen mijn kant op. Isabella heeft snel door wat er aan de hand is en laat haar wapen zakken.

'Hebben jullie nou nog steeds niet door dat als wij tegenover elkaar gaan staan we geen centimeter vooruit komen? Wij moeten juist nú elkaar helpen en onze krachten bundelen en ons niet gedragen als vijanden!'

'Sta op,' Isabella trekt Sasha omhoog en knikt naar haar. Zonder een verder woord lopen we alle drie richting de auto waar Nadia totaal uitgeput op de achterbank hangt.

'Ik ga achterin,' Isabella trekt de achterste portiek open en gaat naast Nadia zitten. Vreemd vind ik het, maar ik zoek er verder niks achter. Als vanzelfsprekend ga ik achter het stuur zitten. Ik heb zojuist blijkbaar de leiding genomen en moet nu ook dienen als chauffeur. Zonder lichten aan verdwijnen we in de duisternis. De mannen van Gregor zullen ons vast op de hielen zitten en kennen de omgeving als geen ander, ik daarentegen ben hier totaal niet thuis.

'Zo meteen zie je een grote boom, daar net voorbij moet je naar rechts.'

'Hoe weet je dat allemaal?'

'Ik ben hier eerder geweest.'

De manier waarop Isabella haar woorden uitspreekt doet vermoeden dat hier iets is gebeurd wat ze liever wil vergeten. Ik herinner me dat ze hier ooit samen hebben gewerkt. Die hele klus toen ze getrouwd waren. Dat was ook iets met Gregor. Ze is hier eerder geweest. Maar waarom wilde zij dan niet aan het stuur zitten? Ik snap er zoals altijd niks van en volg haar aanwijzingen op.

De boom is niet te missen. Het immens grote ding verschijnt voor onze neus als een monster in de nacht. Ik sla af naar rechts en moet in mezelf grinniken om het feit dat ik na alle avonturen van de afgelopen maanden er bijna aan begin te wennen dat ik ineens een soort losgeslagen Thelma ben uit mijn favoriete film Thelma and Louise.

'Blijf rechtdoor rijden, langzamer, de verharde weg stopt zo en dan gaan we door over het pad. Houd links aan, over een half uur zijn we er.'

'Zijn we waar?'

'Daar waar iedereen op ons wacht.'

Woedend stop ik de wagen.

'Je gaat me nu vertellen wat dit allemaal is, Isabella. Ik ben er zo klaar mee, met al die cryptische beschrijvingen van jullie. Zeg gewoon wat er aan de hand is, waar we heen gaan en wat ons staat te wachten. Sinds ik met jullie te maken heb ben ik verrassingen gaan haten, snap je dat?'

Ik zie in de achteruitkijkspiegel dat ze zich voorover buigt en nu bij mijn rechteroor hangt.

'We worden afgeluisterd. Ik vertel je alles straks, als we alleen zijn.'

Ik kijk niet begrijpend achterom als ze naar Nadia wijst. WTF? Als er iemand is die ik vertrouw op dit moment is het Nadia, en niet die hele Isabella of dat rare mens Sasha. Ik wilde ons samen laten werken, maar zoals altijd ontstaan er weer kampen en is het zoals het er nu naar uitziet Nadia en Anna tegen Sasha en Isabella. Ik zucht en rij verder. Vertrouwen op het universum is het enige wat ik nu kan doen.

'Waar is Sebastiaan?'

Ik laat mijn blik even snel gaan over Sasha die naast me zit en duidelijk aan het rillen is.

'Ben je oké?' vraag ik haar, ook al zie ik dat het niet goed gaat met haar.

Ze knikt van ja, en ik kan niet anders dan mijn hand op de hare neerleggen om haar rustig te maken. Dankbaar knikt ze.

'Hij is weg. Hij is mee met de helikopter.'

'Hij zat in de helikopter? En heeft ons achtergelaten?'

Isabella knijpt nu in mijn beide schouders en kijkt met haar donkere ogen via de spiegel in de mijne.

'Maak je niet druk. Je ziet je liefde snel weer. Zoals ik al zei, nog even en we zijn er.'

Wordt vervolgd