Anna Karolina #288: de volgende dag

Angst overvalt me bij het idee dat hij misschien naast me ligt en ik hou mijn adem in om te horen of ik zijn ademhaling kan horen. Het is muisstil hier. Alleen het geluid van de hoge golven die klotsen tegen de rotsen is hoorbaar, als onheilspellende muziek. 

Ik heb me laten nemen, heb het laten gebeuren. En ik genoot ervan. Ik bijt op mijn lip. Hoe kan dit ooit nog goed komen? Onmogelijk dat deze waanzin lang gaat duren. Het is echt niet zo dat hij mij voor altijd hier als zijn seksgevangene wil houden, lijkt me. Maar hoe kan ik Sebastiaan ooit nog aankijken, nu ik dit heb gedaan? Op het moment dat hij hier achter komt walgt  hij van me. En dan zal hij me nooit meer aankijken zoals hij dat gisteren nog heeft gedaan. Zijn lippen zal ik nooit meer kussen, zijn armen niet meer op mijn lijf voelen. Ik heb de liefde ingeleverd voor mijn vleselijke lust en dit is wat ik ervoor krijg.

‘Wakker worden.’

Zonder geklop stapt Alejandro het vertrek binnen en ik slaak een kreet van schrik. 

‘Ik zat te denken aan overmorgen. Ik weet dat het wellicht een beetje vroeg is, maar in mijn leven handel ik altijd naar mijn gevoel. En na vannacht is het me wel erg duidelijk geworden dat wij bij elkaar horen. Over een uur komt er iemand met je kijken naar de jurken. De ceremonie gaan we hier doen, of ja, op het dakterras, met het mooiste uitzicht dat je ooit zult zien. Onder de sterren geven we elkaar het jawoord. Kom, sta op. Je zult wel honger hebben, beest.’

Hij knipoogt en kust me lief op mijn wang. Ik deins terug vol ongeloof. 

‘We gaan wat doen?’

‘Trouwen, Anna. Dat lijkt me wel het goede om te doen.’

‘Het goede? Ben je wel helemaal goed bij je hoofd? Wat vannacht is gebeurd is mijn schuld, ik neem het op me, maar je denkt toch niet dat ik nog langer met jou hier wil blijven. Ik wil terug, terug naar Nederland, naar mijn huis, mijn werk, mijn vrienden, verdomme, ik mis mijn moeder.’

‘We kunnen iedereen die je wil hierheen laten komen, schat. Ik wil alleen het beste voor jou.’

‘Als je het beste voor mij wil, laat je me vrij. Ik ben hier niet gelukkig en dat zal ik  nooit worden.’

Zijn ogen worden glazig en ik zou zweren dat het hem echt iets doet. Ik snap niks van deze man. En dat maakt hem juist zo eng. Hij doet een stap naar voren en gaat zitten op het bed. Hij laat zijn rechterhand op het bed zakken en zoekt langzaam naar een stuk lijf dat onder de dekens verborgen ligt. Zacht aait hij over mijn kuit en ik tintel overal. 

‘Ik weet dat het allemaal raar voor je moet zijn, maar ik beloof je dat je snel je draai zult vinden. Iris vond het in het begin ook allemaal raar, maar werd uiteindelijk de gelukkigste vrouw van de wereld.’

‘Iris? De Iris die nu dood is, bedoel je?’

Dat had ik niet moeten zeggen. Zijn blik verduistert en zijn hand grijpt me hard bij mijn enkel. In een snelle beweging trekt ie mijn lijf vanonder de lakens vandaan.

‘Ik zei gisteren al dat we je nog wat moeten inwerken. En daar gaan we nu maar direct mee beginnen.’

Wordt vervolgd.