Anna Karolina #286: de eerste nacht met het beest

De jonge bediende laat mij alleen en sluit de deur zachtjes achter zich. Vaag hoor ik een sleutel in het sleutelgat draaien en besef me dat ik echt opgesloten zit. Vreemd genoeg heb ik berusting bij het idee, omdat ik de afgelopen dagen ook onder ditzelfde principe heb geleefd en ik niks liever wil dan met rust gelaten worden.

Mijn kleding voelt onprettig. Ik wil iets van een joggingbroek aan, of in ieder geval iets anders dan de jurk die me omsluit en die niet van mezelf is. Ik schuif een kastdeur open in de hoop daar wat bruikbaars te vinden, maar het enige dat me tegemoet komt, zijn pailletten, zijde en jurken die allemaal horen op de rode loper. Wie was die hele Iris in hemelsnaam? Droeg die vrouw geen normale kleding? Met enige moeite vind ik een zwarte lange wollen jurk met een hoge col en bedenk dat dat wel het veiligst is om nog even niet aan flarden te worden gereten. 

Ik stroop de jurk die totaal misplaatst om mijn lijf zit af. Het plan is simpel: eerst douchen en dan mezelf zo snel mogelijk bedekken. Ik voel me bekeken. Misschien heb ik net te veel films gezien, maar ik heb sterk het idee dat ik hier in de gaten gehouden wordt. 

Het warme water voelt aangenaam en ik zeep mijn lijf in. Ook al voel ik een ongepaste geilheid naar de man toe, ik vind het ook doodeng om met het beest in aanraking te komen. Zijn kracht is nu al duidelijk aanwezig, laat staan als de remmen los gaan en hij de vrijheid voelt om me te nemen en in me te beuken. Ik slik. Mijn onderbuik kietelt. Het schaamrood kleurt mijn wangen. Dit voelt bijna hetzelfde als vroeger met Daan en Sebastiaan, maar toch heel anders. Sebastiaan was spannend en aantrekkelijk, zeker, en deze man heeft ook iets wat me prikkelt, maar is echt van een andere kaliber. Next level bruut. 

Ik droog me af en sla de handdoek om mijn lichaam heen. Pluche sloffen staan bij het bed op me te wachten en ik vrees dat het de laatste zachte aanraking van de avond zal zijn. Het douchen heeft me zeker goed gedaan, doch, het stopt het verwachtingsvolle trillen van mijn ledematen niet. 

Ik schrik bij het aanzien van een glas champagne. Dat stond er zonet nog niet. Verward kijk ik om me heen en ren naar de deur, maar deze zit nog steeds op slot. In paniek trek ik de jurk aan, schuif de sloffen aan mijn voeten en loop naar een deur die aan de andere kant van de ruimte zit. Hij gaat open. Verrukt van een mogelijke vluchtpoging struikel ik en val bijna tegen de vlakte. 

Daar zit hij. Tegen de muur met zijn neergeslagen kop. Zijn hese, diepe stem trilt door mijn alles.

'Ik weet het wel. Ik weet dat jij Iris niet bent. Zelfs zij was zichzelf niet meer. Ik weet niet wat er gaande is met mij. Je moet me helpen. Er is niemand meer.'

Verbaasd kijk ik hem aan. Begrijpt hij nou echt niet dat als er hier iemand is die er niets van snapt, dat ik dat ben. 'Kom bij me zitten. Alsjeblieft.'

Al mijn zintuigen vertellen mij dat ik dit niet moet doen. Dat als ik naar zijn niveau afdaal er geen weg terug is. Maar ik zie geen andere keuze. Op mijn hoede laat ik mijn lichaam langzaam zakken.

Eenmaal naast hem drukt hij abrupt zijn leeuwenkop tegen mijn borst aan. Als een hulpeloze behoeftige baby vleit hij zich tegen me aan. Eerst laat ik mijn arm in de lucht hangen, maar al snel leg ik hem bemoedigend op zijn rug. Uit reflex aai ik hem en begin te neuriën.

Zijn klauw schiet met enorme snelheid onder mijn jurk. Hij heeft me klem. De vochtigheid van mijn schaamte valt niet te negeren. Ik sla mijn hoofd achterover en gil het uit.

'Maar dat betekent nog niet dat ik je niet opeis. Jij wil mij, dat heb je duidelijk gemaakt dus durf me niet tegen te spreken.'

Hij raakt precies het centrum van al mijn opgekropte lust en binnen een paar tikken kom ik schuldbewust klaar. Zijn duim vult mijn opengesperde mond.

'Zo, nu ben je klaar voor het echte werk.'

Wordt vervolgd.