Anna Karolina #279: Anna ontmaskerd

Maar dat is verraad. Verraad naar Sebastiaan. Maar de man waar ik van houd is met Sasha. Je gaat me niet vertellen dat zij niks doen samen. Ik heb wel gezien hoe handtastelijk ze waren laatst. Beelden schieten voor mijn ogen van de twee innig en bezweet, verstrengeld in elkaar als eeuwenoude wortels. Ze hebben een geschiedenis. Dat kan ik niet ontkennen.

'Wie ben jij?'

Bulderend als een briesende os staat Alejandro ineens weer achter me. De oudere dame vormt haar lippen tot de woorden 'He knows' en het bloed trekt uit mijn gezicht.

'Wat bedoel je?'

'Precies zoals ik het zeg. Wie ben jij?'

Ik heb te weinig tijd om iets te bedenken. Blijkbaar ben ik niet meer zijn prachtige Iris, maar gewoon weer Anna. En in dit geval, Anna de grote leugenaar en bedrieger die dacht hem in het ootje te kunnen nemen.

'Erg wijs van je om je mond te houden, tot je weet wat je hierop moet antwoorden. Ik geef je even. Mijn vrouw is gesignaleerd. Ze is in de handen van Gregor, en Damir is blijkbaar ook bij ze. Dus nogmaals, wie ben jij en wat weet jij hiervan?'

Ook al spuwt hij bijna vuur en word ik levend geroosterd, ik zie ook dat hij nog steeds een zwak voor me heeft. Niets van dit alles wat gebeurt wil hij. Niemand wil dat zijn vrouw wordt ontvoerd of dat je wordt gechanteerd.

Ik ga voor hem staan en laat mijn armen langs mijn lijf hangen.

'Moet je niet gaan? Moet je niet je vrouw gaan halen?'

'Dat wordt al geregeld.'

Zijn ogen vullen zich met ontreddering en opluchting.

'Ik, ik wist niet wie je vrouw was tot ik hier kwam. Het spijt me. Ik weet nergens vanaf. Ik weet alleen dat ik Damir weer moet zien. Ik, ik weet niet waarom…'

Ik val neer en sla mijn handen voor mijn gezicht. Met grote snikken komen de tranen.

'Sta op.'

Ik schrik van zijn harde woorden en gebrek aan empathie.

'Sta op verdomme en kijk me aan.'

Nog nooit heb ik me zo kwetsbaar gevoeld. Deze man kan mij met een enkele handpalm als een walnoot breken. Mijn ogen staren nu in de zijne en het lijken wel minuten, dat we zo tegenover elkaar blijven staan.

'Dus alles wat je deed was slechts een spel. Alles was een leugen en een geniepige, vuile, smerige manier om mij voor de gek te houden?'

Mijn lichaam trilt onder zijn woorden.

'Vertel het me: wat was je uiteindelijke doel? Seks met me hebben om me vervolgens in mijn slaap te vermoorden?'

'Natuurlijk niet! Het was nooit de bedoeling om jou te vermoorden. Dat, dat zou ik nooit doen.'

'Dus wat wilde je doen. Wat was verdomme je plan nu je me naar deze kamer hebt gekregen? Je hebt me gekust. Ben je wel goed bij je hoofd? Heb je enig idee wat ik allemaal met je had kunnen doen?'

Het idee alleen al doet me happen naar lucht. Het lijkt wel alsof alle zuurstof uit de kamer verdwenen is. Ik krijg geen lucht. Ik wil hem nog steeds en ik kan er niks aan doen. Ik kan mijn lijf niet tot orde roepen. Ik heb geen idee hoe. Zijn vrouw is gevonden en ik zal nooit meer de zijne zijn. De kans om zijn kracht in me te voelen is verdwenen. Het doet pijn, het doet echt pijn.

'Ik weet het niet, verdomme, ik heb geen idee wat ik dacht. Maar ik wilde je, ik wil je, ik ben gek, ik spoor niet, help me, help me dan. Ik, mijn naam is Anna. Ik ….', schreeuw ik uit en begin uit onmacht op zijn harde borst te slaan.

Wordt vervolgd.