Anna Karolina #278: Alejandro's straf

Hij beantwoordt mijn kus niet direct en lijkt bijna een stalen muur waar ik tegenop bots, maar al snel voel ik zijn spieren zich ietwat ontspannen. Zijn tong begint het kronkelspel mee te spelen en maakt mijn benen zo slap als doorgekookte spaghetti. Met zijn sterke hand pakt ie me vast bij mijn achterhoofd. Ik verslap.

Zijn smaak is ondefinieerbaar. Het ligt ergens tussen zuur en zoet. Houterig. Plakkerig, boterig. Net als goede wijn, dat eerst lekker soepel smaakt, dan ietwat zurig aandoet, met een houterige, boterige nadronk, die je doet verlangen naar nog een slok. Je doet moeite om alle ingrediënten ontwarren, maar dat lukt je toch niet.

'Ik heb je zo gemist. Je weet niet half hoeveel. Ik dacht dat ik je kwijt was.'

Ik verschrik ineens van zijn diepe stem. Hij praat door terwijl hij me bewerkt met zijn tong. Wat rustig begon, wordt nu al snel een hongerige wedstrijd van tongen, die om elkaar heen draaien als bijtende slangen. Zijn handen drukken zichzelf in mijn vlees en ik slaak een gil van de pijn.

'Je doet het te hard. Stop.'

Hij duwt me naar achteren.

'Sinds wanneer doe je zo kleinzerig. Je houdt ervan als ik hardhandig ben. Het moet altijd harder bij jou en nooit zachter. Wat hebben ze met je gedaan? Hebben ze je… hebben ze aan je gezeten?'

Ineens zie ik een zachtere, bange blik in zijn ogen en besef dat hij werkelijk denkt dat ik zijn vrouw ben. Misschien heeft ie zo vaak herhaalt dat ze terug zou komen, dat hij erin is gaan geloven. Ik ben zijn fata morgana. Hij lijkt een hongerige puppy die nog niet weet hoe het om eten moet vragen en me met smekende ogen aankijkt.

Dit is moeilijker dan ik dacht. Ik vraag me ineens toch ernstig af of ik dit spelletje wel echt uit kan spelen.

'Iris, vertel het me… wie waren het? Geef me de namen. Ik ga…'

'Nee. Niemand heeft me aangeraakt. Ik… het is alleen zo lang geleden en ik, ik was vergeten hoe het was. Hoe wij waren. Het voelt zo nieuw. Zo anders. Het spijt me.'

Hij haalt opgelucht zijn klauwen door zijn haar en ik voel instant hoe ik het lange haar van Sebastiaan mis. Misschien dat ie me daarom zo aan hem doet denken. Aan onze wilde tijd. De tijd dat alleen wij wisten wat er tussen ons speelde en niemand zich erin kon mengen en het zo verdomme kon verkloten voor ons.

'Het spijt me lieveling. Natuurlijk. Fuck. Ik ben ook zo'n lompe klootzak. Je jurk. Sorry. Straf me maar.'

Uit het niets zakt hij door zijn benen en knielt hij neer. Wtf is dit nou weer? Dit kan niet anders dan een spel zijn geweest tussen Iris en hem. Hij verdient straf blijkbaar en dat moet ik hem geven. Maar wat, en hoe en met wat?

'Doe het. Doe het.'

Radeloos kijk ik om me heen. Ineens valt mijn oog op een riem die over een fauteuil gedrapeerd ligt. Zou het? Zou hij willen dat ik…?

Een geklop aan de deur verlost me uit mijn nachtmerrie. Ik adem uit en laat mijn hoofd vallen alsof het de hele tijd al onder hoogspanning staat.

'Ga weg. Verdomme. Laat ons.'

Ik veer op door zijn schreeuw en voel hoe mijn lichaam van de zenuwen, maar ook van verlangen trilt.

'Sir, you must come. Sir, it's the lady.'

Hij kijkt me met zijn duistere ogen aan. De stem van de oudere dame klinkt bezorgd en hapert.

'The lady is here and she is okay.'

'No sir. I mean the lady. The Lady.'

Hij briest wat woedende woorden en komt omhoog. Drukt een harde kus op mijn lippen en stapt naar buiten.

Wordt vervolgd.