Anna Karolina #277: de kus van Alejandro

Het vuur laait op en vult de ruimte al snel met een aangename warmte. Hij blijft gehurkt zitten en draait zich naar me om. Ik hou mijn armen strak om mijn lijf geklemd en weet me totaal geen houding te geven. Wil ik weg? Kan ik weg? Hoe? En nogmaals; wil ik weg? Iets aan dit moment, aan alles wat hier gebeurt, geeft me een gevoel alsof ik iemand anders ben. Ik krijg maar geen connectie met de Anna die ik ken en lijk een ander persoon. Mijn lichaam voelt anders, mijn speeksel smaakt anders, mijn ogen kijken anders naar de wereld.

Sebastiaan is weg met Sasha, hij heeft me hier achtergelaten, wetende wie deze man is. Of hij op de hoogte is van zijn verdwenen vrouw en dat ze zo mijn tweelingzus zou kunnen zijn, laat ik nog in het midden. Ik ben op mezelf aangewezen, en heb geen enkel benul van wat morgen zal brengen. Wie zegt dat ik er morgen nog ben? Isabella zit een paar kamers verderop, maar niks van dit alles doet iets met me. Het enige wat iets met me doet is zijn blik die op mij blijft rusten.

'Wil je je even opfrissen nog?'

'Nee, dat heb ik voor het diner al gedaan.'

Hij glimlacht en ik zou zweren dat er vonkjes uit zijn ogen vlogen.

'Moet ik je ergens mee helpen? Zoals vroeger. Jij had er altijd een handje van om de mooiste jurken uit te zoeken, maar altijd zo ingewikkeld dat je er zelf niet uit kon.'

'Deze heb ik niet zelf uitgezocht.'

Ik zeg het ietwat nors, maar zie dat dat hem juist triggert.

'Vind je hem mooi? Of mag ie kapot?'

Langzaam komt zijn grote lijf overeind. Zijn spierballen tekenen zich af in het vlammende licht. Deze man moet over me waken, mij blijkbaar beschermen tegen nog engere types, maar niks aan hem vind ik nu afstotend. Eerder magnetiserend aantrekkelijk. Ik krijg niet genoeg adem. Zijn aanwezigheid doet iedere normale lichaamsactiviteit vervormen. Hij hoeft slechts twee ferme stappen te zetten en dan staat hij voor me. De geur van de wijn ontsnapt aan zijn krachtige volle lippen. Ik wil dit niet, maar ik wil hem zo graag. Het is een oerverlangen. Pure lust voor de verboden vrucht. Ik twijfel aan alles. Wat als Sebastiaan nu ook ligt met Sasha? Wat maakt dat mij? Het is het gevaar. Het idee dat ik, hij, wij, alles zoals ik het ken er morgen niet meer is.

'Ik ga je nu kussen en dan neem ik je. Ik neem je zoals ik dat altijd heb gedaan. Hard en lang. En gezien jouw afwezigheid denk ik dat je er maar beter vanuit kan gaan dat het een hele lange nacht wordt. Ik weet dat je zei dat je moe was lieveling, maar kijk naar jezelf, ik kan het niet. ik zal me niet in kunnen houden. Ik moet iedere centimeter van je lijf tot me nemen. En je weet hoe secuur ik ben…'

Hij kust me onverwacht teder in mijn nek en hijgt zijn woorden in mijn oor.

'…eerst je borsten, ik zal beginnen bij je heerlijke borsten. Je tepels moeten nu reeds pijnlijk zijn onder die jurk.'

Zonder gene scheurt hij in een simpele beweging het bovenstuk van mijn jurk aan flarden. Mijn borsten denderen eruit en herschikken zich als rijpe appels in een mandje. Verrukt kijkt hij me aan. Zijn ogen als brandende fakkels.

Een gil ontsnapt aan mijn lippen, maar ik blijf staan. Aan alles voel ik dat ik dit wil, dat ik niet wil stoppen. Dat wat hij me zonet beloofd mij zo nat maakt als een kabbelend bergbeekje. Ik stroom, ik voel hoe mijn slipje kleeft aan mijn lippen, ik voel razende honger en voordat hij mijn borsten beroert duw ik mezelf ongeduldig tegen zijn lijf aan en proef hem.

Wordt vervolgd.