Anna Karolina #275: de dodelijke stoelendans

'Dus je vindt het niet erg dat hij nu met een andere vrouw is? Met mijn toekomstige vrouw.'

'Ha ha, je denkt toch niet dat mijn man zou vallen voor een of andere griet.'

Ze kijkt zo triomfantelijk dat ik niet anders kan dan het beamen. Als ik Alejandro zou zijn, zou ik me ook in mijn handjes knijpen met zo'n vrouw als Iris. Maar Iris is niet Anna en Anna geen Iris, al denkt die ploert van een Alejandro wellicht van wel.

'Het ligt ingewikkelder dan je denkt. Mijn vrouw lijkt op jou, of jij op haar. Fuck, jullie lijken op elkaar en ik ben als de dood dat ie…'

Haar hand dat het mes omvat ontspant zich.

'Dat ie wat? Haar bespringt? Doe jij toch ook niet of wel?'

Ik kantel mijn hoofd. Staat dit mens nou hier met mij te flirten?

'Maar laten we bij de les blijven jochie, wie ben jij?'

'Sebastiaan. Mijn naam is Sebastiaan. Meer hoef je niet te weten nu. En beter overhandig je mij nu dat mes, voordat er ongelukken gebeuren.'

Ik doe een stap naar voren.

'Blijf staan. Waarom wordt er gezegd dat jij verantwoordelijk bent voor mijn ontvoering. Vertel. Nu. Of ik snij serieus je keel door.'

Ik grinnik en zie dat het haar irriteert. Ineens omvat ze het lemmet met allebei haar handen en stapt dreigend naar voren.

'Luister, ik wil je best alles vertellen. Maar we moeten nu naar Alejandro toe. Je moet me helpen mijn vrouw daar weg te krijgen. Geloof me. Je wilt mijn vrouw daar weg krijgen. Hij zal haar..'

In een snelle beweging steekt ze het wapen naar voren en raakt ze me in mijn borst. Een prikkend gevoel volgt en ik zie het rood van het bloed zich aftekenen op mijn shirt.

'Mens. Ik heb hier geen tijd voor. Jij weet net zo goed als ik, dat ik je binnen drie tellen op de grond heb. Maar ik wil niet met je vechten, hoor je me. Je bent net zo goed een slachtoffer van dit alles, als dat Anna is.'

'Hou je mond over je vrouw, over Anna, of wie dan ook. Wat interesseert me dat nou. Ik wil weten waarom jij verantwoordelijk bent voor dit alles.'

Haar ogen staan zo warrig en onvoorspelbaar, dat ik achteruitdeins en besluit de stoel van de grond te rapen en te zitten.

'Jij je zin. Ik ben Sebastiaan. Politieagent. Undercover. Ik ben op de zaak tegen Gregor gezet. Ik werkte voor hem. Alejandro is dus in feite mijn collega.'

'Als je nog een keer grinnikt dan snij ik die rotlach van je smoel, ik beloof het je.'

'Sorry, maar dit is allemaal zo onbenullig. Dat wij nu tegenover elkaar staan, terwijl ik je vijand niet ben. Die hele fucking Gregor en zijn smerige zaken, dat is je vijand. En je fucking Alejandro, die meedoet in die smerige zaken. Jullie zijn het verdomme. Jullie zijn degenen die verantwoordelijk zijn voor alle shit. Hoe kan jij dit laten gebeuren? Wat is er in hemelsnaam in je leven gebeurd dat je je ogen sluit voor dit kwaad?'

'Ik begrijp het al. Jij hebt nooit armoede gekend. Fucking engel, de smeris. Jij weet niet hoe het is als je geen uitzicht hebt op een normaal maal of dat je moeder vier baantjes moet nemen om een dak boven het hoofd te garanderen. Jij snapt helemaal niks van het leven dat ik heb geleefd. Alejandro nam me in bescherming. Ik was jong, maar ik wist toen al dat hij mijn redding zou zijn. Zo kon ik voor mijn familie zorgen. En dat heb ik gedaan. Dus durf het niet te zeggen dat ik het kwaad gekozen heb. Durf het niet. Het kwaad omringde mij en mijn familie, en ik koos voor het licht.'

Ze zakt ietwat door haar knieën en ik zie een opening. Met alle kracht smijt ik de stoel haar kant op en sprint erachteraan. De houten meubel raakt haar in haar gezicht en ze valt naar achteren. Ik glijd over de grond en vang haar op. Het mes valt, en rinkelt achter haar. Het bloed sijpelt over haar voorhoofd en haar ogen kijken me gebroken aan.

'Ik ga je niks doen. Hoor je me. Ik ben niet je vijand. We moeten hier weg zien te komen en we moeten naar Anna. Het duurt al te lang. Zo lang zal hij niet wachten.'

Afgeleid door haar wond besef ik me niet dat ze om haar heen grijpt en het mes weer te pakken heeft.

Wordt vervolgd.