Anna Karolina #273: wie heeft wie?

Ik kijk om me heen en buiten de vier muren en een klein krukje voor mij, is hier niks of niemand te bekennen. De houten stoel waar ik op zit voelt pijnlijk aan, wat alleen kan mits ik hier al een paar uur zit. Mijn handen voelen droog en ruw, net als mijn mond. Mezelf losmaken heeft geen zin. Ik ken de knooptechniek hier maar al te goed. Beter spaar ik mijn krachten voor wat verder gaat komen.

Ik bloed. De smaak van ijzer hecht zich aan mijn lippen. Ik adem moeizamer dan anders en vrees dat mijn ribben op zijn minst zijn gekneusd. Uit onmacht schreeuw ik. Het galmt goed hier en ik hoor mijn kreet weerkaatsen tegen mijn slapen aan. Doodop voel ik me. Ik schreeuw nogmaals en dan voel ik iets bewegen in de hoek van de ruimte. Even twijfel ik of mijn ogen me niet bedriegen en ik schaduwvlekken zie door het felle licht dat boven me hangt, maar dan ineens zie ik een stel voeten onder de duisternis vandaan komen.

'Wie ben jij? Hallo, jij daar. Ik zie je. Wie ben jij?'

Ik hoor een vaag geritsel en een doffe ademhaling.

'Je hoeft niet bang te zijn. In ieder geval niet voor mij. Ik ga je niks doen. Maar misschien kunnen we elkaar helpen. Zeg me wie je bent en dan vertel ik je wie ik ben.'

Ik sluit mijn ogen om het zachte prevelen dat een paar meter van me vandaan klinkt te kunnen horen, maar het is nauwelijks verstaanbaar. Het klinkt als een vrouwenstem. De voeten leken me ook rank en sierlijk. Niet de lompe voeten waar ikzelf iedere dag tijdens het douchen op neerkijk.

'Ken jij Gregor?'

Het blijft stil.

Mijn kop klapt naar beneden en een pijnlijke scheut trekt door mijn rugwervel naar beneden. Net op dat moment hoor ik een sleutel in het slot en een gestalte stapt de ruimte binnen. Ik verroer me niet. Net doen alsof ik buiten bewustzijn ben is wellicht een slimme zet om mezelf wat tijd te gunnen om alles op een rijtje te zetten. Geen één bruikbare gedachte komt er echter in me op, behalve dat ik hier zo snel mogelijk weg moet zien te komen. Een tweede persoon komt de ruimte in en ik voel aan de atmosfeer wie het is.

'Jongen. Doe je kop omhoog of ik sla het weer op z'n plek.'

Ik bijt op mijn kaak en schud mijn hoofd.

'Ik dacht dat jij ondertussen wel klaar zou zijn met je klus en ik had gelijk. Goed zo jongen! Ik ben blij dat je haar gevonden hebt. Mijn mooie Sasha. Ik wil je namens haar mijn excuses aanbieden. Ze had nooit dat wapen op je mogen richten. Dat weet ze zelf maar al te goed. Verbaasd was ze wel toen ik haar zei dat ik niks anders van jou had verwacht dan dat je je taak serieus zou nemen en haar bij me terug zou brengen. Heb je haar wat gegeven? Of wat wijsgemaakt? Het arme schaap is in de veronderstelling dat jullie samen een toekomst hebben en dat jullie samen weg zouden gaan? Ik heb haar maar even wat gegeven zodat ze wat uitrust en ontspant. Wat moet ze hebben geleden zonder mij. Verloren, zo zag ze eruit. Verloren.'

Ik kijk naar de kop van Gregor en kan me niet voorstellen hoe Sasha zich op dit moment moet voelen, wetende dat ze weer in de handen van die maniak is gevallen en ik nooit van plan was haar te redden. Het kan niet anders, dan dat ze beseft dat alles een leugen was, om haar aan hem uit te leveren en mezelf en vooral Anna vrij te krijgen.

'Pak haar en zet haar hierbij. Ik ben niet klaar met dit duo.'

Ik zie hoe de gedaante in de duisternis naar het licht wordt gebracht en naast me in een stoel wordt gehesen. Het is een vrouw. Het is duidelijk een vrouw. Ik draai mijn hoofd zo ver ik kan naar rechts. Haar lippen, haar neus, het kan niet waar zijn…

'Beste Damir, zeg maar gedag tegen de lieflijke Iris.'

Ik hap naar lucht. Hoe hebben ze haar te pakken gekregen? Ze was onder onze bescherming. Hoe hebben ze haar hierheen weten te halen?

'Iris, dit is Damir. De man die je dit allemaal aangedaan heeft.'

Haar woeste blik snijdt door mijn longen. Zo voelt het dus. Zo voelt het als je de dood in de ogen aankijkt.

Wordt vervolgd.