Anna Karolina #271: 'Isabella, het auto-ongeluk, hoe leeft het kindje nog?'

Ook mijn handen beginnen nu, net als die van Isabella, te trillen van de spanning. Alejandro torent boven ons uit en ook al ben ik niet degene waar zijn woede op is gericht, plaatsvervangend voel ik medelijden met haar. Mijn vijand. De vrouw die een rijke geschiedenis heeft met mijn grote liefde en die, voor zover ik weet, zijn kind draagt. Fuck, ja, ze is zwanger. Dat zou ik door alle onheil en ellende nog zijn vergeten. En dan schieten de beelden van het busje, dat over de kop sloeg, met zowel haar erin als Sebastiaan en Otis, voor mijn ogen, en kijk ik verschrikt haar kant op.

'Liefde van me, vind je het goed als ik Frida even onder vier ogen spreek. Ik weet dat jullie flink wat te bespreken hebben, maar ik heb haar ook al zo lang niet gezien. Ik wil haar wat vragen. Een vrouwenkwestie. Daarna is ze helemaal van jou.'

Ik hou mijn adem in, in afwachting van zijn antwoord. Ik ken de man voor geen meter. Voor hetzelfde geld geeft ie me een fikse knal met zijn vlakke hand en beland ik tegen de muur.

Dat is namelijk het eerste wat in me opkomt als ik naar zijn gemoed en zijn sterke armen kijk.

'Prima. Je hebt tien minuten schat. Daarna maak ik dit allemaal voor eens en voor altijd af.'

Ik gebaar naar Isabella dat ze mijn handelingen moet volgen. Langzaam schuif ik mijn stoel naar achteren en loop voor haar de kamer uit. Op de gang grijp ik haar bij haar armen en trek haar naar me toe: 'Snel, we hebben geen tijd te verliezen. Wat moet ik weten? Waar heeft hij het over? Wat is er tussen jullie gebeurd? En wat is Sebastiaans rol hierin?'

'Anna, ik , je moet me helpen. Deze man, deze man kijkt niet op van een moord of twee. Ik ken hem. Ik snap alleen niet, hoe heeft Damir, hoe heeft Damir jou hier achter kunnen laten?'

'Hij is met Sasha. Hij doet alsof hij zich niks meer herinnert. Dat ie niet weet wie ik ben. Ik geloof het niet. Het moet een plan van hem zijn. Het kan niet anders dan dat hij Sasha voor de gek houdt om haar zo aan zijn kant te krijgen en haar vertrouwen te winnen. Er is iets met ene Gregor. Die wil haar, die wil Sasha terug of zo. En ik moet dan als lokaas dienen. Dat Gregor denkt dat ik haar ben en dat ze dan beiden kunnen vluchten. Maar dat is onzin, nonsens, Sebastiaan zou me hier nooit achterlaten.'

'Je weet de helft nog niet van waartoe die hele Sebastiaan van jou in staat is. Wij kennen hem als Damir en geloof me, Damir speelt geen spelletjes.'

Voor het eerst zie ik haar als een vrouw die intens verdriet heeft. Gebroken en fragiel. Ze is geen gelijke tegenstander nu en ik fluister in haar oor: 'Isabella, het auto-ongeluk, hoe, leeft het kindje nog?'

Lees ook: Anna Karolina #270: 'Je herinnert je haar! Ik wist het'

Met vochtige ogen kijkt ze op en vouwt haar twee armen over haar buik, wat me genoeg antwoord geeft.

'Zeg het me eerlijk. Is het, is het van Sebastiaan?'

Ze bijt op haar lip en zoekt met haar blik om zich heen om mij maar niet aan te hoeven kijken.

'Isabella. Alsjeblieft. Ik kan je helpen. Ik kan je hier wegkrijgen. Geef antwoord. Alsjeblieft, zeg het me.'

'Het is van Gregor.'

'Wat?!!!'

Ik kan mijn verbazing niet verdoezelen en schreeuw het uit. Ook al ken ik al die gasten niet, ik kan me echt wel voorstellen dat dat de laatste persoon is, die je als vader van je kind zou kiezen.

'Maar hoe? Je ben politieagente? Hij is …'

Isabellas blik wordt intens duister en geeft me de rillingen.

'Ik weet heel goed wie hij is Anna. En ik weet ook waarom ik het gedaan heb. Als jij denkt dat jouw liefde voor Damir grenzeloos is, dan heb je het mis. Ik vraag me af of jij je lichaam zou hebben gegeven aan de man die je grootste vijand is, puur om je liefde te redden. Zou je jezelf opofferen voor degene waar je het meest van houdt? Zou je jezelf compleet wegcijferen voor een man als Damir?'

'Nee.'

'Aha.'

Triomfantelijk kijkt Isabella nu weer mijn kant op en haar slinkse blik doet me huiveren bij het idee dat ik zonet nog medelijden met haar had.

'Maar voor een man als Sebastiaan wel. Kom, we hebben een showtje op te voeren? En je hebt het altijd al mis gehad wat mij betreft: ik hou van Sebastiaan en ga er alles aan doen om hem aan mijn zijde te hebben. Alles.'

Wordt vervolgd.