Anna Karolina #270: 'Je herinnert je haar! Ik wist het'

'Ik heb echt geen idee waarom je zo opgefokt doet. Je kent dat wijf niet eens.'

Sasha staart uit het raam en frunnikt aan haar haren. Haar pruilende lippen doen me denken aan een verwend klein kind, dat haar zin niet krijgt, en zich afvraagt wat er belangrijker in het leven kan zijn, dan haar geluk.

'Sasha, verdomme, je snapt toch wel dat we die arme vrouw in handen hebben geduwd van de grootste ploert van Mexico Stad.'

'Eh,ja, dus? Dat was ook fucking de bedoeling. Hij is toch de enige die haar kan beschermen mochten die kerels van Gregor op ons worden afgestuurd. Zij was toch onze laatste hoop. Zij is toch het lokaas. Ik snap er helemaal niks meer van.'

Ze schreeuwt geïrriteerd haar woorden in mijn oor en ik moet me inhouden om haar smoel geen klap te verkopen. Ook al is haar buitenkant beeldschoon, haar ziel is dermate verpulverd en in stukken, dat er bijna niks goeds meer van over is gebleven. Of het is hetgeen ik mezelf aanpraat, zodat mijn schuldgevoel slinkt.

'Maar jij hebt me niet verteld dat ze zo een tweelingzus van die hele Iris kan zijn!'

Lees ook: Anna Karolina #269: 'Geniet van je laatste avondmaal'

'Wat maakt het uit! Jij vond het net zo goed als ik een goed idee. Het is de enige manier om ons veilig uit de armen van die malloot van een Gregor te houden. Jij weet wat er anders met mij gebeurt. Jij weet waartoe hij allemaal in staat is. Damir, alsjeblieft, doe me dit niet aan. Maak nu geen rare sprongen. Stop de auto. Waarom gaan we daarheen? Waarom gaan we naar Alejandro? Wat is jouw probleem!'

Voor ik het weet vechten de woorden zich uit mijn mond.

'Hij heeft haar! Hij heeft Anna.'

Sasha kijkt verschrikt en gaat dan instant in een aanvallende positie zitten.

'Je herinnert je haar! Ik wist het! Klootzak.'

Ik probeer te bedenken of het nog zin heeft om me hier uit te lullen. Wat als het me niet lukt? Wat gebeurt er als Sasha erachter komt dat ik oneerlijk ben geweest gedurende de hele tijd dat we hier zijn? Het is onmogelijk om dan nog veilig met Anna weg te komen hier. Ik kan niks riskeren. Ik moet iets verzinnen.

Er moet iets zijn. Ik tel tot tien en zeg mijn volgende woorden overdreven gearticuleerd en kalm: 'Wat bedoel je? Zo heet ze toch. Anna.'

'Hou op Damir. Je weet het. Je herinnert je alles. Ik kan het zien in je blik.'

Lees ook: Anna Karolina #268: de nachtmerrie Isabella duurt voort

Binnen een tel grijpt ze naar haar wapen en houdt deze tegen mijn slaap. Ik duw hard op het rempedaal en met knarsende banden komt de wagen tot stilstand. Mijn ogen vol spuwend haat op de hare gericht.

'Wil jij stoer doen? Schiet dan? Schiet me maar dood. Maar je weet heel goed dat je dan nergens bent. Ik ga je stap voor stap vertellen wat wij allemaal gaan doen om hier veilig weg te komen. En nee, ik ken die hele Anna niet. Nooit gedaan ook. En als jij er ook maar één seconde aan twijfelt dat ik mijn leven op de weegschaal zou leggen voor een vreemde, dan ken je me echt niet. Ik ben hier om jou te helpen. Sash, ik ben hier voor jou. Hoe kun je in hemelsnaam denken dat…'

Haar handen beginnen te trillen, net als haar onderlip. Ik vind het lullig om te zien wat voor invloed ik heb op haar. De wetenschap dat haar leven in mijn handen ligt en ik het lager waardeer dan die van mijzelf of Anna doet me enigszins walgen van mezelf, als ook walgen van de gehele wereld waar wij allen als murwe pionnen in verzeild zijn geraakt. Gregor, Sasha, Isabella, zelfs die freak van een Otis, nu Alejandro, zijn Iris, mijn Anna, waar doen wij het allemaal voor? Waar zijn we allemaal mee bezig?

'Sasha, ik, ik wil jou en alleen jou. Maar we moeten haar daar weghalen. Die vrouw wordt vannacht nog door die gek te grazen genomen. Dat weet jij net zo goed als ik. Als deze man het idee heeft dat zijn dood gewaande vrouw weer bij hem terug is…fuck, ik kan er niet eens aan denken. Je snapt toch wel dat ze daar weg moet. Gevangen gehouden worden is wat anders dan wat hij met haar gaat doen. We moeten iemand anders zoeken. Sasha? Alsjeblieft? Sasha?'

'Hoe kon ik zo stom zijn. Nee, nee jij geeft helemaal geen fuck om mij.'

Ik kijk in de loop van het wapen en zie de duistere toekomst.

'Sasha…'

Ik hoor banden, dan een harde knal, de auto valt om en voor ik het weet word ik vastgepakt.

'De baas wil je spreken. Meekomen, rat.'

Het zijn de laatste woorden die ik hoor voordat ik wegval in een zwart gat.

Wordt vervolgd.