Anna Karolina #267: Sebastiaan ziet Iris

Ik staar als in een trance naar haar bungelende benen. We zijn niet alleen, wat er voor zorgt dat ze zich enigszins normaal gedraagt en me niet direct bespringt. Haar blik zegt meer dan duizend woorden. Ze wil me en ik moet haar net genoeg weten te geven, om geen argwaan op te wekken, maar ook niet zelf over een grens te gaan.

'Ben je niet ontzettend moe na de reis?'

Ik strijk een pluk uit haar gezicht.

'Nee, ik sta volledig aan. Je weet dat dit soort dingen me alleen maar nog meer laten voelen dat ik leef. Jij kent me, je kent mijn geschiedenis, je weet hoe het werkt.'

Ik knik en worstel met mezelf en het feit dat ik even wankel in mijn vertrouwen in Alejandro. Wat als het een grote fout is geweest om Anna met hem mee te laten gaan? Ik heb hem in tijden niet gezien. Vroeger gold hij als een broer voor me, maar iets aan zijn blik zonet deed me huiveren.

'Heb jij contact gehouden met Alejandro?'

'Ja.'

'Is er iets dat ik moet weten? Hij, hij zag er anders uit dan hoe ik me hem herinner.'

'Zou jij er niet anders uitzien als ze je vrouw zouden kidnappen om haar vervolgens te doen verdwijnen. Ze is spoorloos. Van de aardbodem verdwenen. Uitputting, dat zal het zijn wat je aan hem ziet. Uitputting en pure wanhoop. Precies de juiste mindset nu dat rare wijf Anna onder zijn beheer valt. Gezellig zal ze het niet met hem krijgen in ieder geval, daar hoeven wij ons niet druk om te maken.'

Ik bijt op mijn tong en druk mijn kaken zo stevig op elkaar dat ik bijna mijn kiezen voel breken.

'Zijn vrouw? Ik ken alleen de vrouw waar hij jaren geleden mee scharrelde, Jolene of zo iets, is zijn het?'

'Nee joh, dat was na een paar maanden uit. Nee, haar naam was, of is, Iris. Ze kennen elkaar al sinds hun kindertijd. Schattig verhaal eigenlijk, maar vind je het heel erg als ik dat even laat voor wat het is. In ieder geval heeft het lot ze weer iets van vijf jaar geleden samengebracht en vanaf dat punt waren ze onafscheidelijk. Zo'n Romeo en Julia verhaal, je kent het wel, allebei afkomstig van een rivaliserende bende, verliefd, bla bla, verloofd, getrouwd en toen BOEM, toen barstte de bom en hebben ze haar als collateral damage weggeveegd.'

'Is ze dood? Is dat bekend?'

'Ik zeg toch dat ze spoorloos is. Dus geen idee. Pff wat ben jij ineens vermoeiend geworden eigenlijk. Kunnen we het over wat anders hebben. Bijvoorbeeld over waar we vanavond de nacht door gaan brengen?'

Nu is het zij die met haar vingers over mijn hoofd aait en rillingen van afkeer lopen over mijn lijf.

'Heb je een foto van haar? Van Iris?'

Er begint me iets te dagen van een zaak van een paar jaar geleden dat ik onder ogen kreeg op het bureau. Iets aan dat geval intrigeerde me en ik voelde dat er iets was dat ontbrak.

De foto's van de vrouw waren onduidelijk. Ze had een ketting om die me bekend voorkwam. Een ketting met een hanger, die ik eerder ergens had gezien. Het was een slang, dat weet ik nog. Haar gezicht was moeilijk te zien onder al de schrammen en het bloed. We wisten niet wie ze was. We wisten alleen dat ze flink gemarteld was en op leven na dood was. We namen aan dat ze doofstom was, want ze reageerde nergens op en sprak geen woord.

Ze was overgebracht naar het ziekenhuis en vervolgens beland in een opvanghuis, waar ze uit bescherming een nieuwe identiteit aan kreeg gemeten. Ik weet nog dat chef en ik beiden voor een raadsel stonden, maar niet wisten waar het spoor naartoe leidde. Iets zegt me nu dat dit met elkaar te maken heeft. Als een droom die ik eerder heb gedroomd ineens werkelijkheid wordt, zo voelt het.

'Hier. Dat is ze. Iris.'

Sasha staat op en toont me haar mobiel.

'Ben je nu klaar met het vragenvuur en kunnen wij ons nu even afzonderen van al die types hier?'

Ik kijk naar de vrouw en zie direct de gelijkenis. Haar lippen. Haar blik. Alleen haar haren zijn zwarter dan zwart en langer dan die van Anna. Haar huidskleur olijfkleurig en stralend. En ze is iets voller, iets wulpser dan mijn Anna. Mijn ogen worden getrokken naar de ketting die tussen haar volle borsten bungelt, terwijl ze een klein kind in haar armen houd.

'Is, is dit Iris? Is dit de vrouw van Alejandro?'

'Man, doe je rustig, je doet alsof je een spook hebt gezien.'

Ik plant het mobiel pal voor haar kop en kan het schreeuwen niet meer inhouden.

'Wat ben jij van plan? Zie jij dan niet op wie zij lijkt? Is dit een smerige grap van je? Is dit waarom je erop stond dat we Alejandro voor deze klus vragen?'

Sasha knijpt haar ogen ietwat toe en kijkt naar de foto.

'Waar heb je het over?'

'We gaan. Regel een auto. NU!'

Wordt vervolgd.