Anna Karolina #265: 'Hij heeft iets verslavends'

Ik strijk langs de zijdezachte stof van de rode jurk en bekijk mezelf in de spiegel. Alle drama van de afgelopen weken, maar vooral de afgelopen dagen, heeft flinke impact gehad en ik vermoed dat ik zeker een paar kilo's lichter ben geworden door de stress.

Mijn wangen zijn ietwat ingevallen en donkere kringen sieren mijn ogen als halve duistere manen. Het geeft me iets droevigs, maar ook mysterieus, al zeg ik het zelf. Ik kijk nooit zo lang naar mezelf, maar hier kan ik niks anders doen dan wachten tot de deur voor me geopend wordt en ik schrik ervan hoe weinig ik van de 'oude' ik nog herken in mijn spiegelbeeld.

Ik lijk ouder zo. Harder. Maar niet perse onknap. Mijn haren zijn nog nat van het bad en ik voel hoe de druppels druipen op de stof op mijn rug. Het geeft een aangenaam, gek gevoel. De zenuwen blazen door mijn ledematen. Ik heb totaal geen idee waar ik me mee ingelaten heb en wat ik zometeen aan ga treffen. Angst overheerst, maar ik voel ook opwinding en een vreemd soort honger en nieuwsgierigheid. Het verhaal van Alejandro intrigeert me. En nu ik weet hoeveel invloed ik op hem heb, moet ik mijn spel wijselijk spelen.

'My lady, you ready?'

De oudere dame verschijnt in de deuropening en slaat haar handen voor haar mond op het moment dat ze me ziet.

'Iris, oh my lord, I said it was impossible, but they did it. They did it. They made you, they made sure you are back. I am so happy, my lord is a blessed man. He deserves happiness. He deserves you.'

Tranen vloeien over haar geleefde gezicht en ik voel bijna de neiging om haar een knuffel te geven, maar ik bedenk me net op tijd dat zij met hem samenspant en mij hier gevangen houdt.

Ik pers mijn lippen op elkaar, knik naar haar en verlaat de kamer. De hakken die ze gekozen hebben zijn me net een maat te groot en voorzichtig zet ik mijn stappen richting de trap. In de verte hoor ik pianomuziek en ruik geuren die mijn maag doen springen van enthousiasme. Geen idee hoe lang het geleden is dat ik een echte huisgekookte maaltijd tot me heb genomen.

Hoe dichterbij de muziek komt, hoe zenuwachtiger ik me voel. Ik tril op mijn benen en voel me een bang hertje, dat onwetend en wankelend richting haar jager loopt.

Alejandro verschijnt in een deuropening en blijft staan. Geen woord vloeit er over zijn volle gesloten lippen. Zijn ogen kijken me zo strak aan dat ik helemaal van slag raak, mijn voet voor de andere zet en voel hoe ik richting de grond tuimel. Net, maar dan ook net, vangen zijn armen me op en voor de tweede keer vandaag voel ik zijn kracht en hitte door zijn lijf razen.

Hij heeft iets verslavends. Iets wat niet precies te duiden is, maar dat je het gevoel geeft dat je leeft. Bij hem in de buurt lijken al mijn zintuigen op scherp te staan. Alsof ik niks mag missen van dit wezen. Alsof hij me iets gaat vertellen, iets weet wat alleen hij weet en niemand anders. Iets zegt me dat ik in zijn buurt moet zien te blijven. Hij is de bron van iets dat mij veel gaat brengen. Alles aan dit voelt raar en vreemd en tegelijkertijd heel natuurlijk en precies zoals het had moeten zijn.

'Doe alsjeblieft voorzichtig, wil je.'

De sfeer lijkt anders van eerder op de dag. Hij lijkt van slag door iets. Neemt niet eens de moeite om echt naar me te kijken en gek genoeg vind ik het vervelend. Ik had een goedkeurende blik vol verlangen verwacht, maar het lijkt er bijna op alsof hij me bewust niet aan durft te kijken. Zou het dan zomaar kunnen zijn dat ik de man nu al volledig om mijn vinger heb gewonden? Dit is te makkelijk. Dit kan niet het geval zijn. Hij voert iets in zijn schild en ik kom er vanavond achter wat dat precies is.

Wordt vervolgd.