Anna Karolina #263: 'Spoor jij wel?'

In een rap tempo verzamel ik het laken tot een grote brei tussen mijn benen, en probeer mezelf daarmee te beschermen tegen zijn grote lijf en uitstraling die me rillingen geeft.

Ineens valt mijn oog op een vaas met witte orchideeën, die naast het bed staat en even sluit ik mijn ogen en snuif ik de heerlijke geur op.

'Het waren de favoriete bloemen van Iris. Mijn vrouw.'

Ik kijk verschrikt rond en besef dan dat het niet anders kan of ik in het echtelijke bed van Alejandro en zijn vrouw lig. Fotolijstjes aan de muur, een wit satijnen negligé aan een hanger, een juwelendoosje dat flink onder het stof zit… het lijkt allemaal normaal, maar is het tegelijkertijd niet. Ik wil bijna opstaan als ik besef dat ik naakt ben, op een klein wit doorschijnend broekje na.

'Waar zijn mijn kleren? Wie…?'

'Rustig nou maar. Ik heb het Clarita laten doen, de huishoudster.'

Ik draai mijn hoofd van hem weg.

'Of had je liever dat ik het was?'

'Spoor jij wel?'

Ik snauw zonder na te denken. Zijn zongebruinde kop staat op standje gespannen en hij reikt met zijn rechterhand richting mijn gezicht.

'Je lijkt echt op haar.'

Ik wil hem wegslaan, maar iets in zijn droevige doch agressieve blik zegt me om me niet te verroeren en hem zijn gang te laten gaan.

'Waarom hebben ze je van me afgenomen… waar ben je nu… waarom kon ik je niet beschermen… ik ga je beschermen… niemand zal je nog vinden en je van me afnemen… je bent van mij… ze zullen boeten voor wat ze jou, mij, ons hebben aangedaan...'

Hij prevelt de woorden en maakt me bang. Zijn vingers aaien over mijn wang en vinden hun weg naar mijn hals. Hij omsluit met zijn ene hand mijn nek en ik voel hoe krachtig zijn greep is. Zonder enige moeite kan hij mij breken, dat heeft hij al eerder duidelijk gemaakt. Maar nu ik bijna naakt hier zit, in zijn hand gevangen, voel ik pas hoe klein, breekbaar en volledig overgeleverd ik ben aan zijn wil.

'…Iris, je bent er weer. Iris.'

Voor ik iets kan doen kust hij me wild en bijtend. Ik ram mijn handen tegen zijn borst aan, net zo hard als zijn tong nu mijn mond verkent. Ik heb geen tijd om na te denken, ik besef me niet helemaal wat er precies gebeurt en als op automatisch piloot volg ik het ritme van mijn gretige tong. Zijn kracht vloeit in me. Alsof ik door zijn kus sterker en sterker word en me voed aan zijn DNA.

Dit gaat niet om hem hier; het is de frustratie, de woede, de wanhoop die meespeelt en deze pure lichamelijke actie haalt me, ook al is het slechts voor een paar tellen, uit de gruwelijke realiteit.

'Fuck.'

Hij gooit me ineens terug het kussen in en kijkt verschikt op me neer.

'Het spijt me. Dit was niet de bedoeling. Je, je lijkt… ik liet me meeslepen.'

Zijn voorkomen lijkt weer volledig getransformeerd, alsof hij zonet uit een hypnose is ontwaakt. Hij stapt met grote passen het vertrek uit en knalt de deur achter zich dicht.

Hijgend blijf ik achter. Ik hap naar adem en snap niks van wat zich hier zonet heeft afgespeeld. Er wordt me geen tijd gegund om mijn gedachten te ordenen, want ineens knalt de deur weer open en verschijnt er een druk gebarende, maar vriendelijk uitziende dame, met een hoopje kleding in haar hand.

'For you lady. Hope it fits. You are expected at nine downstairs for dinner.'

Nu maakt mijn naaktheid me niks uit en ik gooi mezelf voor haar voeten.

'Help me, please, help me. I need a phone. Can you please get me a phone. I will pay you. Later. I will pay. Please.'

'No phone lady.'

'Please. I am kidnapped. You need to help me.'

'No lady Iris. You are home again. We were waiting for you. Dinner at nine.'

Ze knikt, sluit de deur en draait het op slot. Woest sta ik op en doe de gordijnen open. Niks dan duisternis. Ik zie niks. Met alle kracht trek ik aan de hendel, maar met geen mogelijkheid krijg ik het raam open. Dan maar zo. Ik pak de lamp die op het nachtkastje staat, trek deze uit het stopcontact en smijt deze door de ruit. Het ding kaatst terug en valt met een flink lawaai op het parket.

En ineens zie ik het. De duisternis wordt niet veroorzaakt door het gebrek aan zonlicht. Een gemetselde muur verschijnt achter het glas en met hoorbare angstige hartkloppingen ga ik op het bed zitten.

Wordt vervolgd.