Anna Karolina #262: 'Stop of ik schiet je benen kapot'

Mijn lippen voelen aan als opgedroogde druiven en mijn tong als een stuk perkament. Niets dan woestijn om me heen. Dit heb ik klaarblijkelijk niet goed doordacht. Waar moet ik in hemelsnaam naartoe?

'Stop. Stop of ik schiet je benen kapot. Ik meen het.'

Hij bluft. Ze hebben me nodig. Van wat ik begrepen heb ben ik de enige kans voor iedereen om uit deze malaise te komen. Dat kunnen ze me echt niet mank aanbieden, lijkt me. Maar dan klinkt er een schot en ik verstijf direct. Het klinkt als niets tevoren. Bijna als vuurwerk, maar dan krachtiger en dreigender. Ik hoor zijn zware stappen dichterbij komen en het gehijg van zijn geïrriteerde ziel.

'Fuck dit. Wat denk je dat je aan het doen bent? Denk je zonder mij te kunnen overleven hier? Heb je wel enig idee waar je bent?'

Hij schud me door elkaar met zijn gespierde armen, en ik voel de blauwe plekken, onder zijn drukkende vingers, ontstaan.

'Ik wil hier niet zijn. Je snapt er niks van. Ik hou van hem. En hij van mij.'

'Wie? Wie houdt er van jou?'

'Sebastiaan.'

'Wie is Sebastiaan?'

'Fucking Damir, nou goed. Laat me los. Of breng me naar hem toe. Ik moet bij hem zijn. Alleen dan kan hij het zich misschien herinneren.'

'Luister. Houd even je mond. De man die jou aan mij overgeleverd heeft houdt niet van je. Als jij zou weten wat hij allemaal met jou wil doen, dan zou je die belachelijke woorden direct inslikken.'

Angst kruipt over mijn gloeiende huid als een gore duizendpoot. Rillingen bedekken mijn hele lichaam.

'Wat, wat ga je met me doen?'

'Kom nu mee en kalmeer een beetje, wil je. Het is nog niet zover en tot die tijd zou ik, als ik jou was, maar koest blijven. Ik ben de enige persoon die je voedsel en drinkwater kan geven. Geloof me, zonder mij crepeer je hier binnen no time. Of je zult het 'geluk' hebben opgepikt te worden door één van de bendes uit de omgeving en geloof me, dan ben je toch beter af bij mij. Ik zal je met geen vinger aanraken.'

'Dat zou er ook nog bij moeten komen zeg.'

Ik hoor mezelf en besef dat ik over een grens ben gegaan, die hem alleen nog maar meer zal opfokken.

'Je snapt toch wel dat als ik er zin in heb, ik je zo kan nemen. Je bent nu van mij en ik heb de verantwoordelijkheid over jou. Die man waar jij zo van houdt heeft geen een woord gerept over het niet schenden van je lichaam.'

Zijn ogen spuwen vuur en zijn lijf staat als een heuse Terminator-robot voor me. Ik kan geen kant op.

'Ik snap het. Bij jou ben ik veilig.'

'Gaat het?'

'Nee.'

Ik voel me misselijk en alles draait ineens. Ik kan me niet heugen wanneer ik voor het laatst heb gegeten en ineens overvalt me het gevoel dat ik al vele malen eerder heb gevoeld. Ik ga vallen. Hier en nu.

'Kijk me aan. Hey, wat is er? Blijf bij me.'

Zijn woorden weerklinken hol en ik val in een donkere tunnel. En weg ben ik. Het volgende moment dat ik bij bewustzijn kom voel ik een verkoelende bries over mijn wangen en hoor ik het geluid van een ventilator.

Verschrikt kom ik omhoog. Ik ben halfnaakt. Ik trek het laken naar me toe en kijk de kamer rond. Als ik niet ontvoerd was, zou ik het bijna mooi vinden hier. Alles kleurt wit of beige en het is me duidelijk dat hier groot geld mee gemoeid is. In de hoek van de kamer staat een rieten stoel met daarin het lichaam van Alejandro slapend gedrapeerd. Hij heeft iets weg van Sebastiaan. Van toen hij nog lang haar had en dat baardje waar ik zo gek op was. Ik reik naar het glas water dat naast mijn bed staat en hoor hem verschuiven.

'Je bent wakker.'

Ik zet het glas langzaam neer en knik.

Hij staat langzaam op, stopt zijn wapen achter in zijn broek en komt mijn kant op.

Wordt vervolgd.