Anna Karolina #260: De beauty en het beest

Zijn logge lijf lijkt te groot voor zelfs dit bakbeest en ik moet aan Alice in Wonderland denken, die van een koekje eet en het huis uitgroeit. Hij verricht zijn handelingen loom en volledig gecontroleerd.

We rijden weg van de anderen en voor ik het weet zijn Sasha en Sebastiaan geheel uit het zicht. Een woestijnachtige landschap, zonder enige begroeiing of civilisatie, doemt voor ons op. De banden rijden door het grindachtige stuk en het geluid knispert bijna meditatief in mijn oren. Ik kijk naar mijn gebonden handen, die de reus voor vertrek, nog eventjes extra heeft ontkracht met een strakke knoop.

'Waar breng je me naartoe?'

'Voordat je denkt antwoorden van mij te krijgen zal ik je meteen uit die droom helpen. Ik weet ook niks. Ik voer alleen orders uit. Meer niet. Hoe minder je weet, des te veiliger je leeft. Geloof me.'

'Je weet toch wel waar je me heen brengt.'

'Hou liever je mond. Dat is beter voor ons allebei.'

Zijn grote kop steekt imposant buiten alle kaders van de leuning. Het is buiten zinderend heet, maar binnen heerst een aangename koelte. Ik kijk naar zijn pols en zie een armband met een tijgerbedeltje eraan.

'Hoe kan het dat je zo goed Nederlands spreekt?'

Hij zucht geïrriteerd, maar besluit toch te antwoorden.

'Omdat ik daar ben opgegroeid.'

'En wat doe je hier? Behalve vreemde vrouwen kidnappen.'

'Mijn schuld vereffenen.'

Zijn stem klinkt hard, bruut en ineens volkomen emotieloos.

'Wat heb je gedaan?'

'Iets wat ik niet meer terug kan draaien. Maar ik zal er alles aan doen om ervoor te zorgen dat mijn familie… Verdomme, wees stil heb ik gezegd!'

Hij draait zich nu naar me om en geeft me de meest dodelijke blik die ik ooit in mijn leven heb gezien.

Ik val terug in de lederen zitting. Het heeft geen zin om de man tegen te spreken. Als hij wil breekt ie me zo doormidden. Ik sluit mijn ogen en val in een ondiepe slaap. Na wat uren lijkt te duren, schrik ik wakker. Het landschap is niet verandert en helaas is deze nachtmerrie nog steeds zo echt als maar zijn kan.

'Ik moet naar het toilet.'

Zijn donkere ogen kijken via de spiegel diep in de mijne en een onverwachte warmte straalt ervan uit.

'Zometeen gaan we stoppen. Hou het nog even op.'

Ik bijt op mijn lip en haal mijn hand door mijn haren. Zijn blik blijft op mij hangen en ik weet niet waarom, maar ik glimlach flauwtjes. Zijn rechtermondhoek krult omhoog en hij gaat ietwat meer rechtop zitten.

'Je doet me denken aan mijn vrouw.'

'Je vrouw?'

'Ja.'

Hij schrapt zijn keel en knikt zijn nek recht.

'Is ze bij je? Hier in Mexico?'

'Nee.'

Hij stopt de wagen.

'Blijf zitten.'

Hij stopt de meter, stapt uit en loopt naar mijn portiek.

'Kom. En geen geintjes.'

Ik stap uit en voel hoe mijn lichaam totaal verroest lijkt na de vlucht en nu de rit. Ik strek mijn armen uit, alsof ik de zonnegroet uitoefen en haal diep adem. Met mijn blik volg ik hem en zie dat hij staart naar zijn mobiel. Een frons verschijnt er op zijn gezicht en ineens kijkt hij vol duistere gedachten mijn kant op.

'Schiet op. We moeten gaan.'

'Waar moet ik in hemelsnaam mijn behoefte doen? Er is hier niks.'

'Als je moet dan moet je.'

'Kan je je dan tenminste omdraaien? Alsjeblieft.'

Hij blaast een enorme hoeveelheid lucht uit en draait zijn grote, gespierde lijf. Het is nu of nooit. Dit heb ik meerdere malen in films gezien. Je mag jezelf niet naar een andere locatie laten vervoeren, dan ben je er 100% geweest. Je moet er koste wat kost voor zorgen dat je wegkomt gedurende het transport. Dan heb je nog kans om te overleven. Ik tel tot drie in mijn hoofd en begin te rennen. Ik ren zo hard ik kan. Alsof mijn leven ervan afhangt, wat duidelijk ook het geval is.

Wordt vervolgd.