Anna Karolina #257: Houd vol Anna, houd vol

Het enige dat me overeind houdt, is het idee, dat hij het zich binnenkort allemaal gaat herinneren. Dat er een moment komt waarop hij me met zijn donkere ogen vurig aankijkt en het ineens allemaal weer voor zich ziet. Dat onze liefde hem zal overspoelen en hij vol wroeging en smeekbedes zich aan mijn voeten zal werpen.

Tot die tijd moet ik ervoor zorgen dat ik hem geen moment uit het oog verlies, al heb ik zo het idee dat Sasha er alles aan zal doen om juist precies dat te bewerkstelligen. Ze heeft me fucking ingepalmd. Ze heeft me gebruikt om dichter bij Sebastiaan te komen. Ze dacht me nodig te hebben om hem met zich mee te krijgen, maar nu ze ziet dat ik in zijn huidige staat slechts een overbodig ballast ben geworden, zal ze er vast en zeker alles aan doen om me te dumpen. Laten we niet vergeten dat het hij was die me mee heeft genomen en zij me liever arm was dan rijk.

Er zit maar een ding op: terug naar de fake friendship die we hebben opgebouwd en haar laten geloven dat ik achter de situatie sta. Ze onderschat me toch, dus dan kan ik haar maar beter in haar eigen waanbeelden laten geloven.

Uren zijn we onderweg en het enige wat ik opvang zijn slechts flarden van een plan dat Sasha samen met Sebastiaan aan het smeden is.

'Weet je zeker dat hij niet weet hoe jij eruit ziet?'

'100%. Gregor hield me altijd alleen maar voor zichzelf in een gouden kooi thuis. Ik ben nooit met hem meegegaan naar Mexico. De mensen die ik daar ken, die ken jij ook. Hij heeft me ooit gebruikt voor een overdracht. Toen was het juist van uiterst belang om mijn identiteit verborgen te houden, zodat ik geen gevaar liep ontvoerd te worden. Geloof me. Het gaat werken.'

Sebastiaan draait zijn kop naar achteren en ik voel zijn blik op mijn wang branden. Verstijfd blijf ik uit het raampje staren. Ik kan het niet verdragen om zijn vlakke ogen te zien, zijn doodse blik, die zich niet herinnert wie ik ben.

'Het zou best een type kunnen zijn voor Gregor, als we haar een beetje aanpakken.'

De minachting in zijn stem maakt me woedend.

'Hmm, tsja, er zit niks anders op.'

Ik pak mijn linkerhand met mijn rechter vast en zet mijn nagels erin. Houd vol Anna, houd vol. Laat je niet kennen. Je moet rustig blijven. Verdomme, je moet!

Ik sluit mijn ogen. Het enige dat me geruststelt is dat ik bij hem ben. Het idee dat ik hem nu al kwijt zou zijn is zo vernietigend dat ik me gelukkig prijs met deze vlucht from hell. Voor ik het weet val ik in slaap en droom van ons, onze toekomst en de liefde die weer zal herrijzen.

'Wakker worden, schone slaapster.'

Ik voel een hand sjorren aan mijn schouder. Ik open mijn ogen en glimlach. Even ben ik compleet vergeten dat ik onderweg ben met een voortvluchtig liefje van een crimineel en mijn grote geliefde die zich mij totaal niet herinnert, en staar ik verliefd in de ogen van Sebastiaan.

Hij schudt met zijn hoofd en loopt mompelend weg.

'Schiet op. We hebben geen tijd voor treuzelaars.'

De pijn is ondraaglijk. Ik kan dit niet iedere dag weer meemaken. Dit is de reinste foltering. Dat je je geliefde voor je hebt maar hem niet aan kan raken, niet kan liefhebben en vooral niet kan doen geloven dat jij de zijne bent.

Ik sta op en sjok achter hem aan. Hete lucht vult mijn longen. We zijn overduidelijk niet meer in Nederland. De zon schijnt fel en ik houd mijn hand voor mijn ogen. Een grote zwarte Range Rover met drie gasten eromheen staat beneden aan de trap. Een andere soortgelijke wagen komt met volle vaart op ons afgereden.

'Jij houdt je bek en laat ons het woord doen.'

Sebastiaan houdt zijn arm tegen mijn borst aan. Het knettert als een hooglaaiend liefdesfakkel en ontneemt me alle lucht. Ik knik en aanschouw het tafereel met een diepgewortelde haat naar alles en iedereen die ons in deze situatie heeft gebracht.

Wordt vervolgd.