Anna Karolina #256: op de vlucht

Ik zit in de helikopter. Ik wil mijn hoofd de andere kant op bewegen om te zien waar de geluiden van het verhitte gesprek vandaan komen, maar mijn nek lijkt wel verlamd.

'We laten haar niet hier achter. Ik zeg je, anders ben ik weg.'

'Jij je zin. Maar geloof me, hier krijg je spijt van.'

Het zijn Sebastiaan en Sasha, daar is geen twijfel over mogelijk. Maar wie bestuurd het beest? Hoe ben ik hier gekomen. En waarom zijn mijn handen vastgebonden? Ik herinner me het schot. En toen niks meer. Ik neem de pijnscheuten voor lief en forceer mijn hoofd naar links. Alles voelt bont en blauw en verrekt.

'Ze is wakker.'

De ogen van Sebastiaan ontmoeten de mijne in de achteruitkijkspiegel. Mijn hart vult zich met warmte en pijnlijk verlangen. Zou hij al iets weten? Zou hij het zich herinneren? Is het daarom dat ik mee moet?

'Blijf waar je zit. We zijn wel even onderweg.'

Sasha kijkt me met een scherpe valse blik aan. Haar mond verstrakt en de spieren in haar gezicht trekken samen. Het is duidelijk dat ze me liever kwijt is dan rijk. Het is dus Sebastiaan die ervoor heeft gezorgd dat ik mee ben in de helikopter. Hoop doet me dieper ademhalen. Ik ben hem nog niet kwijt, niks is nog verloren.

'Denk je dat het plan gaat werken? Dat Gregor haar aan zal zien voor jou en ons met rust zal laten?'

Ik buig voorover om hun gesprek beter te volgen, maar ze communiceren via een microfoon op beide helmen en ik vang slechts kleine flarden van de woorden op.

'Alles is geregeld, maak je geen zorgen. Wanneer heb ik jou in de steek gelaten?'

'Nooit. Maar fuck Sasha, ik herinner me alleen maar nietszeggende momenten van vroeger. Ik weet dat mijn naam Damir is, maar hoe zij mij noemt, Sebastiaan, komt me ook ergens bekend voor. Heb ik een broer of zo? Of iemand waar ik mee samenwerk die zo heet? Je moet meer weten? Waarom hou je je mond?'

'Meer hoef je niet te weten nu. We moeten ervoor zorgen dat de afstand tussen Gregor en ons zo groot mogelijk wordt, binnen een zo kort mogelijke tijd. We hebben een tussenlanding in Parijs, daar staat een ander vliegtuig te wachten. Eenmaal in Mexico is alles al geregeld met onze mensen. Wellicht zul je je meer herinneren als je ze ziet.

Sebastiaan pakt de hand van Sasha vast en knijpt erin.

'Ik ben blij dat je er bent.'

'Ik ook.'

Haar stem klinkt nu zacht en teder en alsof ik ontwaak uit een nachtmerrie gil ik het uit. Allebei schrikken ze en draaien zich naar me toe.

'Hou je bek Sasha. Je hebt me erin geluisd. Waarom vertel je hem niet de waarheid? Dat jij de reden bent voor al dit gevaarlijk spel. Sebastiaan, ik ben het. Ik ben het.'

Ik trek het veiligheidsgordel los en grijp hem, zo goed ik kan, bij zijn jas.

'Kijk me aan. Alsjeblieft! Hoe kan je je haar herinneren en niet mij.'

Zijn donkere verwarde ogen kijken me vanonder zijn woeste wenkbrauwen aan. Hij twijfelt. Ik zie mijn kans en kus hem. Vol overgave en dwingend pers ik mezelf bij hem naar binnen. Ik voel zijn weerstand, ik voel zijn sterke armen me grijpen bij mijn schouders nu en ineens voel ik een harde beuk die me weer terug doet schieten in de stoel.

'Daar blijven. Wat is er mis met jou? Ik ken je niet en als ik je al zou kennen zou ik niet weten wat ik in je zou hebben gezien. Raar wijf. Blijf zitten, anders krijg ik nog spijt dat ik je meegenomen heb.'

Ik doe mijn mond open maar zijn agressieve blik en wijzende vinger doen me stoppen.

'Als ik nog maar een woord uit jouw mond hoor komen sla ik al die mooie tanden van je eruit. Begrepen?'

Het liefdesvuur dat in me woedt, doet mijn hart veranderen in een verkoolde en verkrampte spier. Ik blaas al mijn hoop weg en het as van mijn liefde dwarrelt door de lucht.

Wordt vervolgd.