Anna Karolina #255: Het schot van Anna

Onze liefde is van de wereld weg gegumd. Het is ineens weg. Versplinterd en weggeveegd. Radeloos blijf ik hem aankijken. Dit kan niet waar zijn. Dit is een nachtmerrie. Alsjeblieft, maak me wakker.

Eenmaal de kamer uit en op de gang val ik in de armen van de dokter. Zijn lijf is tenger en broos. Hij houdt me vast en ik blijf snikken tot de woede het van het verdriet wint.

'Wie denkt ze dat ze is? Ik ben zijn vrouw. Ik ben de vrouw waar hij een leven mee wil delen. Dit kan niet waar zijn.'

'Ik weet wie je bent. Rustig maar Anna. Zijn geheugen laat hem momenteel in de steek, maar het zal beetje bij beetje weer terugkomen. Geloof me. Ik heb dit soort gevallen wel vaker meegemaakt.'

Ik wil hem geloven. Dat is het allerliefste wat ik wil, maar het idee van Sasha en Sebastiaan samen vreet al mijn hoop weg. Grote happen worden er uit mijn hart genomen en donkerte vult mijn longen.

Razend ben ik. Mijn hoofd tolt van ongecontroleerde boosheid en haat. Haat jegens haar. Zij, die de afgelopen dagen mijn vertrouwen heeft weten te winnen en die nu denkt er met mijn grote liefde vandoor te gaan. Ik weet dat ze fysiek sterker is dan ik, en dat ik geen schijn van kans heb tegenover haar, maar ik kan dit niet weerloos aanzien. Ik laat dit niet toe. Mijn aangevreten hart laat het niet gebeuren.

'We moeten iets doen. Hij mag niet weg. Niet met haar. Als ze vluchten naar Mexico vind ik hem nooit. Ze zal hem verstoppen. Ze zal het doen onder de noemer van bescherming. Maar ze wil hem voor zichzelf en u zag wat er zonet gebeurde. Hij herkende haar. Zij is momenteel zijn enige houvast en hem kennende zal die zich daar ook aan vastklampen. Hij is verzwakt. Hij komt net van de operatietafel vandaan.'

'Het komt goed. Ik help je.'

Ik kijk naar de gesloten deur en hoor geluiden die me doen vermoeden dat Sebastiaan opgestaan is. Er heerst een gedempte stilte afgewisseld met wat gebeuk en gehijg. Ik leg mijn oor tegen de deur en gebaar naar de dokter dat hij stil moet zijn. Ik hoor Sebastiaans stem en een onregelmatig hijgen. Het maakt me gek om niet te weten wat zich daadwerkelijk daar afspeelt tussen Sasha en hem. En dan hoor ik iets dat mijn hart doet stilstaan. Het kan niks anders zijn. Een gesmak. Een getrek. Een ingehouden zoen en een oorverdovende stilte die maar één ding kunnen betekenen.

Het lijkt alsof mijn ziel het lichaam ontstijgt en een andere hoedanigheid binnenlaat. De spieren in mijn gezicht verstrakken en zonder ook maar een seconde te treuzelen grijp ik naar het wapen in mijn kontzak.

'Anna, wat ga je doen?'

De dokter kijkt me bezorgd aan en schud zijn hoofd.

'Hij mag hier niet weg.'

'Stop dat ding weg.'

Voor even weet ie me te overtuigen en dan ineens klapt de deur open en staan we oog in oog met Sasha en Sebastiaan. Het is mij ineens heel erg duidelijk dat hier precies dat aan het gebeuren is waar ik al bang voor was. Ik hoor geen woorden meer, ik zie slechts één mogelijkheid en dat is zorgen dat Sasha uitgeschakeld wordt.

'Laat ons gaan en niemand raakt gewond', de woorden van Sasha galmen door de steriele omgeving en mijn haat voedt zich.

De loop van haar wapen is nu op de dokter gericht. Ik grijp mijn pistool, kijk Sebastiaan fel aan en richt op haar.

'Over mijn lijk dat je er met mijn man vandoor gaat. Ik zweer het, ik schiet. Laat hem gaan.'

Ik houd mijn vinger aan de trekker en net als ik mijn ogen sluit, mijn gezicht vertrekt en ik het schot los, voel ik hoe ik naar beneden wordt getrokken en hard tegen de stenen vloer aan kletter.

Wordt vervolgd.