Anna Karolina #252: Het ontwaken van Damir

'Damir, rustig aan, het is allemaal goed gegaan. Je was er echt slecht aan toe. Herinner je je iets van het auto-ongeluk?'

Ik staar in de ogen van een vreemde.

'Waar ben ik? Wie ben jij?'

Met alle kracht duw ik mijn ellebogen in het matras, in de hoop omhoog te komen en zo snel mogelijk weg te wezen uit deze hel. Dit voelt niet goed. Totaal niet goed.

'Blijf liggen. Je bent hier veilig. Herken je me niet?'

Heftige pijnscheuten trekken door heel mijn lijf en ik zak kermend weer terug.

'Ik weet niet wie je bent klootzak, maar maak me los van al die apparaten en laat me gaan.'

'Rustig, dit komt allemaal door de medicijnen. Je ijlt.'

'Laat me met rust. Als je me met een vinger aanraakt dan maak ik je af.'

'Luister naar me. Je kent mij. Ik ben je vaste dokter. Je bent hier pas nog geweest met een dame. Zij is hier. Samen met iemand anders. Ze hebben je hier gebracht. Weet je dat nog? De vaderschapstest. Je stelde haar aan me voor als je vrouw.'

Mijn hoofd bonkt en voelt zwaar aan. Ik probeer bij mijn gedachten te komen, bij herinneringen, maar niks werkt mee.

'De andere dame ken ik niet, maar die vertrouw ik voor geen kant. Ik denk dat je in gevaar bent. Damir, probeer het je te herinneren. Zolang je hier bent kan ik je helpen, maar het ziet ernaar uit dat ze je zo snel mogelijk weg willen halen hier. Je bent in gevaar. Jullie alle drie. Wat kan ik voor je doen?'

'Laat me gaan. Help me overeind te komen. Ik moet hier weg.'

'Dat kan ik niet laten gebeuren. Je komt net uit je narcose. Je moet rusten en je wonden moeten helen. Je blijft hier.'

'Haal ze. Haal de vrouwen. Ik wil ze zien.'

De dokter kijkt bezorgt, maar knikt en loopt weg. Mijn hoofdpijn is bijna onmenselijk. Het lijkt alsof het gaat ontploffen, zo heftig is het. Tranen wellen op in mijn ogen van de pijn. Wanhopig kijk ik naar de deur. Misschien dat ze me kunnen helpen. Misschien dat ik ze herken. Mijn vrouw. Heb ik een vrouw?

De deur gaat open.

'Sasha!'

Ik zucht van opluchting. Ik herken haar. Ik ken haar.

'Damir. Je bent wakker.'

Ze hurkt naast het bed en omklemt mijn hoofd met haar armen. Ik herken dit gezicht. Deze lippen. Haar stem. Precies weet ik het nog niet, maar mijn lichaam herkent haar. Dit voelt goed. Zij staat aan mijn kant. Ik sluit mijn ogen en even voel ik me kalm.

'Damir, we nemen je mee naar Mexico. We vertrekken vanavond nog.'

De andere vrouw komt met tranende ogen mijn kant op en ik kijk haar onderzoekend aan. Ze doet me aan iemand denken. Dat gevoel dat je krijgt als je een acteur in een film ziet en hem of haar denkt te herkennen. Uit een andere film. Maar je gewoon niet op de naam kan komen. Het ligt op het puntje van je tong, maar je gedachten lopen vast. Het is precies dat gevoel. Ik ken haar ergens van, maar ik weet niet waarvan. En ik voel dat mijn hart verkrampt. Ergens denk ik dat ik haar pijn heb gedaan. Dat er iets tussen ons is wat uitgesproken moet worden. Ze kijkt wanhopig en bang.

'Sebastiaan, je leeft. Sebastiaan.'

Ze snikt, pakt mijn krachteloze arm en drukt mijn handpalm tegen haar wang.

Wordt vervolgd.