Anna Karolina #251: 'Alle drie de lucht in'

Sasha stopt de auto en duwt een sigaret tussen haar volle lippen. In een reflex ren ik naar haar toe en trek het onding uit haar mond.

'Kom, er is geen tijd. We moeten hem eruit halen.'

'Zullen we niet eerst even aanbellen?'

Ze heeft gelijk, eerst zorgen dat er iemand thuis is lijkt me wel stap één in deze situatie. Ik hap naar lucht en stap richting de deur. De bel klinkt hol in de grote ruimte binnen. Ik bel nogmaals, nu langer. In een van de kamers boven verschijnt er licht. Er klinken stappen en de deur gaat op een kier open. Niet de dokter, maar duidelijk een bewaker van het huis kijkt ons emotieloos aan.

'Snel, maak de dokter wakker. Zeg dat het Damir is. Hij is gewond. Snel, haal een brancard.'

Ik hijg de woorden als een bezetene. Hij ziet gelukkig direct de ernst van de situatie in en doet weer een stap naar binnen. We hoeven niet te wachten. Er stappen mannen naar buiten met witte jassen aan en een brancard in hun handen. Alsof ze reeds opgesteld stonden in de gang, zo snel staan ze paraat.

Opgelucht haal ik adem. Het moet nu allemaal goed komen. Hij is in goede handen. Als Damir deze man niet zou vertrouwen zou hij mij hier nooit naartoe hebben gebracht tijdens mijn zwangerschap. Dankbaar kijk ik naar ze op en blijf mijn liefde vasthouden.

'Het komt allemaal goed schat. Echt. Ik ben bij je.'

Uiteindelijk moet ik loslaten op het moment dat hij door de mannen naar binnen wordt gereden en een holle leegte vult mijn hart. De deur klapt achter hen dicht en Sasha en ik kijken elkaar aan.

'En nu?'

'En nu wachten we.'

'Hier?'

'Ja hier. Ik peins er niet over om een meter verder verwijderd te zijn van hem. Ik moet present zijn op het moment dat hij wakker wordt. Dat snap je toch wel?'

Ik kijk Sasha wanhopig aan.

'Ja ja, jij en je liefde voor hem. Ik hou ook van hem. Vergeet dat niet.'

Ze steekt nu eindelijk haar peuk op en blaast de rook mijn kant op.

'Sorry dat ik je gevoelig hartje pijn moet doen, maar ik laat hem niet zomaar gaan. Hij is de enige die mij weg kan krijgen bij Gregor, maar ook de enige man die ik vertrouw en de enige waar ik mee wil verkassen. Het privévliegtuig staat al klaar. Als de operatie achter de rug is, gaan we.'

'Wat?'

'Dat dus.'

Mijn lichaam maakt zich groot en ik voel een woede waar ik zelf bang van word.

'Jij neemt hem nergens mee naartoe zonder dat ik mee ga. Ben je gek?'

'Anna, ik snap je loyaliteit, maar ik denk niet dat je hiervoor geschikt bent. Hij en ik lijken op elkaar. We zijn praktisch hetzelfde.'

'Hij is mijn liefde. Hij is mijn toekomst. Hij is van mij.'

Ik hoor hoe mijn woorden dwepend uit mijn keel komen en bijna schaam ik me voor mezelf. Maar ik weet niet hoe ik haar anders duidelijk moet maken, dat het onmogelijk is wat ze nu zegt.

'Trouwens, waarom denk je dat hij met jou meegaat?'

'Zijn taak is om mij terug te vinden. Als hij niet samen met mij verdwijnt gaat hij weer retour naar Gregor. En geloof me, die laat niks van hem heel. Hij moet wel met me meegaan. Hij weet dat we het samen kunnen overleven. En jij? Jij gaat het spelletje meespelen. Of wil je zijn dood op je geweten hebben?'

Het begint te tollen in mijn hoofd. Ik begrijp niet precies wat ze allemaal zegt. Hem laten gaan om hem in leven te houden? Is het waar? Is dat de enige manier om de man waar ik van hou te redden? Dat kan niet waar zijn? Dat mag niet zo zijn. Ik heb een leven hier. Mijn moeder. Mijn werk. Tenminste, wat daar nog van over is na al dit gedoe van de afgelopen weken. Het excuus dat ik een paar maanden met onbetaald verlof ben op retraite in India begint nu wel langzaamaan te verlopen. De onbeantwoorde berichten van Jessica stapelen zich op in mijn mobiel. Ik weet me geen raad, maar geen haar op mijn hoofd dat ik Sebastiaan vrijwillig aan deze vrouw overhandig.

'Ik ga met jullie mee.'

Sasha kijkt me hautain aan en duwt haar kin ietwat omhoog.

'Prima. Heb je je paspoort bij je? We vliegen naar Mexico.'

Wordt vervolgd.