Anna Karolina #248: Een ongemakkelijk trio

Alsof ze nooit anders doet, staat ze langzaam op, pakt haar wapen en loopt met haar poëtische tred richting de achterdeur. Ze draagt niks meer dan een doorschijnende slip en een ietwat verwassen beige hemdje waar haar tepels zichtbaar doorheen schijnen. Sommigen hoeven totaal geen moeite te doen om er verleidelijk en sexy uit te zien; zij lijkt ermee gezegend.

'Blijf hier.'

Haar stem klinkt streng maar beschermend. Ik knik en pluk wat kleding van de grond. Mijn hoofd klopt en ik heb moeite me te herinneren wat we gisterennacht gedaan hebben. Het enige dat ik me herinner was ons gesprek over Sebastiaan, maar ik heb zo het vermoeden dat ik ergens middenin in slaap moet zijn gevallen, net als zij.

Op de tast loop ik door het vervallen huis en laat mijn ogen wennen aan het maanlicht. Ik hoor mijn ademhaling en vreemde knetterende geluiden buiten. Nieuwsgierig tuur ik door een stukgeslagen raam naar buiten en mijn mond valt open. Een busje ligt ondersteboven iets verderop op de weg. De auto van de twee mannen die ons achtervolgden staat leeg op de overwoekerde oprijlaan bij de ruïne. Wat heeft zich hier vannacht afgespeeld? En waarom weet ik me niks meer te herinneren?

Een gil echoot en ik herken de stem van Sasha. In eerste instantie wil ik haar achterna rennen, maar dan bedenk ik me dat ik geen benul heb van wat zich daar afspeelt en wat ik daaraan kan doen. De stilte die volgt is ondraaglijk, en dan ineens zie ik haar lijf iets slepen. Ze heeft er een. Ze heeft er een vermoord. Of ze redt iemand. Door het duister is niets me duidelijk.

Een stemmetje in mijn hoofd schreeuwt: Anna, sta fucking op en help haar. Het grijpt me bij de keel en ik weet dat er maar één manier is om met dit alles te dealen: erop afstappen en er volledig doorheen gaan. En zo geschiedde.

De nacht omhult mij met een donkere zachte waas. Het wapen dat ik van Sasha aan het begin van de avond heb gekregen voelt koud tegen mijn dijbeen aan en ik merk dat mijn handen trillen van de spanning. De grond voelt zompig en ik zak een beetje weg. In de verte hoor ik een vaag kermen. Ik loop op het geluid af en zie Sasha gebaren naar het wit busje.

'Snel, er ligt een vrouw. Je moet haar halen. Snel Anna, voordat de wagen vlam vat.'

Er is geen tijd om na te denken, te vluchten. Er is slechts ruimte om opdrachten uit te voeren en niet in de stress te schieten. Een vrouw. Er ligt een gewonde vrouw. Ik ren zo hard ik kan richting het busje. Mijn gehechte buikwond, die nog steeds vers is, trekt bij iedere stap. Er is geen tijd te verliezen. Er kan iemand doodgaan. Een onschuldige. Maar wat doet dit busje überhaupt hier? Op dit tijdstip? We zijn in de middle of nowhere…

Een ranke hand reikt tussen de scherven hulpbehoevend naar buiten. Donkere lange haren die als een zwarte zee over het staal golven doen me denken aan een duistere dood.

'Anna, snel. Verdomme, trek haar eruit.'

Ik scan snel de wagen.

'Het zijn er twee. Er ligt hier nog iemand.'

'Ik kom eraan', Sasha's stem klinkt niet meer zo standvastig als zonet en ik bespeur enige wanhoop.

Ik adem diep in en trek met alle kracht het lijf uit het wrak. Ze lijkt mee te werken, ze voelt warm, ze leeft. Schreeuwend om kracht bij te zetten trek ik haar zo ver mogelijk van het busje vandaan.

Sasha rent als een gazelle op topsnelheid mijn kant op en samen trekken we aan de vastgeklemde passagiersstoel.

'Het lukt niet. We hebben geen tijd.'

'We kunnen deze man toch niet achterlaten.'

'Anna, er is geen tijd. Zo meteen vliegen we allemaal de lucht in. Snel, kom.'

De hand van Sasha trekt me bij mijn schouder. Ik houd haar tegen, val ietwat voorover en kom dicht bij het hoofd van de gewonde rijder terecht. Ik knipper met mijn slaperige ogen om de contouren duidelijker te zien en net op het moment dat het vuur zich begint te verspreiden, zie ik door de vlammen het gezicht van Sebastiaan.

Ik krijs als een bezetene. Ik twijfel geen seconde en gooi heel mijn lijf in de strijd om het portiek open te krijgen.

'Wat doe je. Laat het. Het is te laat. Anna, kom.'

'Het is Sebastiaan. Sasha, het is Sebastiaan!'

Wordt vervolgd.