Anna Karolina #240: 'Noem je mij een leugenaar?'

'Zo, jij bent letterlijk je wilde haren kwijt.'

Gregor zit op zijn gemak in een stoel tegenover me, met zijn benen over elkaar gekruist. Hij straalt kalmte en beheersing uit, maar ik weet dat hij slechts een klein vonkje nodig heeft om totaal te ontbranden en de hele ruimte in de fik te zetten. Deze man gaat van 0 naar 100 in een enkele seconde.

Op mijn tellen passen is altijd al een ding geweest in Gregors aanwezigheid. Sta je aan zijn kant, dan ben je onoverwinnelijk, keer je je tegen hem, dan is de wereld niet groot genoeg en zorgt ie ervoor dat je eraan gaat. Ik heb het in het verleden menigmaal met eigen ogen gezien, dus ik adem diep in, schraap mijn keel en bewaar mijn kalmte tijdens het praten.

'Ik heb gehoord dat er iemand wordt vermist.'

'Iemand die me zeer dierbaar is. Sasha. Je kent haar. Sorry mijn beste jongen dat dit jou allemaal moest overkomen en dat ik niet een mooier weerzien heb geregeld voor ons, maar het was de enige manier om te zorgen dat ik op je kan rekenen. Alleen jij kan haar terughalen. Daarom zit je rotkop er nog aan.'

Gregor beschikt over een fenomenale manier van communiceren, dat je steeds op het verkeerde been zet. Zijn woorden klinken zacht en bijna aardig, maar zijn dat allerminst. Zijn boodschap is een zeer duidelijke: doe wat hij vraagt en je blijft in leven. Keer je tegen hem en je gaat eraan. Zo simpel is het.

'Waarom ik?'

'Wil je dat ik iemand anders vraag? Is dat wat je zegt? Want dat kan direct geregeld worden.'

Isabella drukt, na een blik van Gregor, de loop van haar wapen tegen mijn rechterslaap en ik bijt op mijn kaak van woede. Tel tot tien, zeg ik tegen mezelf en het lukt me om kalm te lijken.

'Waar is ze voor het laatst gezien?'

'Dat is het rare. Niemand heeft haar meer gezien nadat ze bij mij is weggegaan, nu zes dagen geleden. De auto zou haar naar het vliegveld brengen, maar is daar nooit aangekomen. Steven, mijn vaste chauffeur, kwam na twee dagen terug en wist zich niks meer te herinneren, nadat ze aangehouden zijn op de weg door de politie. Het is dus iemand van jullie. Eén van jullie ratten zit hier achter. En daarom, mijn beste man, zoals je nu vast begrijpt, ben jij mijn aangewezen pion om dit spel te winnen.'

'Het is onmogelijk dat dit achter mijn rug om is geregeld. Dit is niet het werk van de politie.'

'Noem je mij een leugenaar?'

Een touw wordt om mijn hals geknoopt en strak aangetrokken. Nu door Otis, die zich duidelijk zwakker voor heeft gedaan op het bureau dan dat ie nu is.

'Otis helpt je hiermee. Jullie werken nu beiden voor mij. En als je je ook maar iets in het hoofd haalt wat mij niet zint, dan weet Otis dat vrouwtje van jou te vinden.'

Alleen al voor het feit dat ie haar aan heeft geraakt verdient de gast een flinke vuist op zijn bek, maar ik geef hem slechts een vuile blik en besluit in de toekomst een passende straf voor de klootzak te verzinnen.

'Hou maar op met die poppenkast. Maak me los, en laat me mijn werk doen. Ik ga ervan uit dat er geen tijd te verliezen valt en dat je haar zo snel mogelijk terug wilt.'

Gregor lacht.

'Maak hem los.'

Isabella gaat voor me staan, met een irritante schuldbewuste blik op haar gezicht en maakt me los. Ik wrijf over mijn polsen en negeer verder haar aanwezigheid.

'Waar moet ik haar naartoe brengen als ik haar heb gevonden?'

'Zorg nou maar eerst dat je haar vindt. De rest hoor je nog wel.'

Gregor gooit de autosleutels van het busje mijn kant op en rijst uit zijn stoel.

'Als je haar bij me terugbrengt praten we nergens meer over.'

Hij pakt me bij mijn achterhoofd en drukt deze tegen zijn harde torso aan. Het voelt bijna vaderlijk en totaal ongepast.

'Maar als je faalt of denkt mij voor de tweede keer een loer te draaien, dan blijft er niks van Anna of jou over. Vergeet niet met wie je te maken hebt. En je weet dat ik je zal dwingen toe te kijken als ik dat mooie koppie van haar vermorzel.'

De klank van haar naam uit zijn mond doet me rillen en de adrenaline doet me happen naar lucht.

'Hier. Pak aan, partner.'

Otis drukt me een wapen in de hand en ik moet mijn uiterste best doen om deze niet tegen zijn kop te zetten en zijn hele bestaan uit te wissen. Isabella volgt en samen stappen we in het busje.

'Waar naartoe?'

Wordt vervolgd.