Anna Karolina #238: Ineens valt het kwartje

'Je maakt me bang. Daan, laat me los.'

Je lichaam geeft altijd aan wanneer het moment daar is om alert te zijn en om direct om je heen te kijken naar een mogelijke vluchtroute.

'Wat zeg je nou? IK maak je bang? Wat is er mis met jou? Als iemand je angst aan moet jagen is het die gast van een Damir of hoe die ook heet.'

'Laat me los. Alsjeblieft. Dan praten we rustig verder.'

Argwanend kijkt hij me aan, maar besluit toch de kracht van zijn greep op mijn schouders te verslappen.

'Anna! Blijf staan.'

Ik ruk me los en ren de deur uit. Ik voel de wind op mijn gezicht en adem diep in. Mijn longen vullen zich met de belofte aan vrijheid en net als ik mijn snelheid wil versnellen, voel ik zijn hand trekken aan mijn mouw en veer ik als een elastiekje weer terug naar binnen.

'Jij doet dit. Dit is allemaal jouw schuld. Jij doet dit met mij!'

Daan schreeuwt en spuugt zijn woede in mijn gezicht.

'Jij hebt me verleid. Ik was gelukkig met Claudia. Jij met je smeulende lach en je manipulatieve aard. Ik heb dit nooit gewild. Ik wilde rust.'

'Maak dat een ander wijs. Jij was degene die de eerste stap zette. Ik wist niet eens dat je bezet was. Jij! Jij! Jij bent de schuld van dit alles.'

Ik kan mijn boosheid niet meer bedwingen en prik hard met mijn wijsvinger tegen zijn borst. Ik weet verdomme heel goed wie ik ben en wat ik gedaan heb of doe. Je kunt geen man 'verleiden' die niet verleid wil worden. Als alles goed zit in een relatie kan je hoog of laag springen, maar je komt er niet tussen. Maar dan denk ik aan Isabella en instant wankelt mijn gehele overtuiging.

Die ene avond, toen Sebastiaan dronken was en van slag, toen is het tussen hen gebeurd. Hij was zwak en zij nam er gebruik van. En nu groeit zijn kind in haar. In haar verdomme. En is ons kindje weg. Boosheid maakt plaats voor verdriet.

Het zit in ons. Misschien zit het kwade wel in ons. Alle gezichten van de vrouwen die me onzeker hebben gemaakt gedurende mijn relatie met Daan passeren de revue. Het waren in mijn beleving allemaal gehaaide, wilde ongeremde predators op zoek naar hun prooi. Wat willen ze eigenlijk? Wat denken ze te bereiken? En dan dringt het antwoord zich aan me op. De kern van al het leed dat in feite iets puurs en moois is.

'Sorry Daan. Het spijt me. Je hebt gelijk. Ik deed het.'

Ik kijk door mijn tranen heen naar het ontredderde woeste gezicht van Daan en ineens valt het kwartje.

'Ik wilde liefde. Dat is het enige dat ik wilde van jou. Ik was egoïstisch. Dat besef ik nu. Jij was met Claudia en ik had je moeten laten gaan. Hoe dwingend en geil jij ook was. Ik heb gefaald en nu volgt mijn straf. Ik heb me makkelijk laten paaien, puur omdat ik op zoek was naar warmte en begeerte. Het is mijn domme fout dat ik geloofde in jouw zoete woorden.

'Dat is niet wat ik bedoel Anna. Ik hou van je. Zie je dat dan niet. Ik wilde dat het zou gebeuren. Ik lieg als ik zeg dat ik gelukkig was met Claudia. Dat kwam er stom uit zonet. Ik miste iets. Of beter gezegd, iemand. Ik miste je al, voordat je überhaupt mijn leven in kwam gewandeld. Alles lijkt zo ingewikkeld, maar dat is het niet. Ik hou nog steeds van je en wil je als mijn vrouw. Laat ons niet zomaar varen. Ik heb je misschien een beetje verwaarloosd, te weinig aandacht gegeven de afgelopen maanden, maar dat hoeft niet te betekenen dat ons verhaal voorbij is. Ik vergeef het je. Ik vergeef je je affaire met hem. Je ziet nu toch zelf ook in, wat voor onrust en ongeluk het je brengt. Kijk naar jezelf in de spiegel. Ik herken je nauwelijks meer. Maar ik weet dat je er nog bent, dat ze er nog in zit, mijn Anna. Kom bij me terug. Anna, alsjeblieft. Misschien is het nodig om het af te dwingen. Om je eens duidelijk te maken dat het genoeg is geweest nu. Hij, die hele Damir, hij zorgt alleen maar voor problemen en sorry dat ik het zeg, maar de man kan je niet beschermen tegen wie of wat dan ook. Hij lijkt verwikkelt in zaken waar je ver vandaan moet blijven. Anna, wil jij een leven waarin je constant om je schouder moet kijken? Denk na. Alsjeblieft. Dat ben je mij, dat ben je ons wel verschuldigd. Mijn toekomst is met jou. Ik wil oud worden samen. Een gezin stichten samen. Anna, zeg me dat je dat ook voor je ziet.'

Wordt vervolgd.