Anna Karolina #237: 'Anna, kom bij me terug'

De makkelijke weg is koelbloedig doorgaan. Net doen alsof de ander niet meer bestaat en slechts een schaduw is uit je verleden. Een stuk van je hart dat er ooit was, maar zichzelf heeft losgemaakt van je en nu afgedankt op straat ligt. Bonzend, bloedend, klaar om opgepakt te worden door een eerlijke vinder, die het als een puzzelstukje weer aan zijn of haar eigen hart hecht.

Mijn afscheid van Daan heeft nooit plaatsgevonden. Als een koude kikker ben ik gewoonweg van het ene groene blad naar het andere gesprongen. Alles wat we deelden heb ik achter me gelaten, mezelf dwangmatig gefocust op het zonlicht en de weg die voor me lag. Pas nu, mezelf tegen hem aandrukkend, in de oh zo bekende armen, voel ik dat het verleden ons inhaalt en zichzelf op dit moment bijna gewelddadig aan ons opdringt.

'Anna. Oh schatje toch. Ik heb je zo gemist.'

Zijn woorden klinken belachelijk en volledig ongepast, maar ik laat hem. Misschien is het wel tijd om het idee te laten varen dat ik het centrum van het universum ben, en hem de ruimte te geven zijn waarheid te ervaren. Ooit waren we één, ooit was hij de enige die telde voor mij, en ik voor hem. Waar zijn die twee mensen? Bestaan ze eigenlijk nog? En zo ja, waar? Waar?

'Ik weet niet hoe dit allemaal heeft kunnen gebeuren Anna. Hoe ik je zo door mijn vingers heb kunnen laten glippen. Zelfs als ik mijn best doe om het te bedenken, om het moment te achterhalen waarop het allemaal is gebeurd, dan nog snap ik er niks van.'

Ik blijf tegen hem aangedrukt. Hem aankijken durf ik niet.

'Ik weet het ook niet precies Daan.'

'Help me. Ik moet het kunnen begrijpen. Ik kan het niet loslaten. Ik kan ons, jou, niet loslaten.'

Daan drukt kleine kussen in mijn hals en haren en ik verstijf onder zijn liefkozingen.

'Laten we er alsjeblieft over ophouden nu. Ik ben zo moe, zo ontzettend moe.'

De kracht om hem te confronteren met het feit dat hij Claudia in het verleden precies hetzelfde heeft aangedaan, heb ik niet. En de angst dat mij wellicht dezelfde toekomst te wachten staat, slaat tegen mijn borst. Sebastiaan is vertrokken, samen met Isabella en een vreemdeling. Waarheen weet ik niet, maar het is duidelijk dat het belangrijk is, anders had hij me nooit alleen gelaten na ons samenzijn.

'Daan, ik moet echt tot mezelf komen. Daarna gaan we praten. Ik beloof het.'

Hij pakt mijn hoofd met beide handen vast en kijkt me met vochtige ogen aan. Ik voel medelijden voor hem, voor de man die ooit mijn nummer 1 was. De aanblik van iemand die van je houdt, die zo ontzettend veel van je houdt, waarvan je weet dat je die liefde niet kunt beantwoorden, is gruwelijk.

'Anna, weet je nog hoe we elkaar ontmoetten? Weet je nog die avond dat we het voor het eerst deden? Hoe het voelde? Al die keren. Al die jaren? Ik weet dat je het nog voelt. Ik voel het ook.'

Hij pakt mijn hand en drukt deze tegen zijn hart aan.

'Daan, alsjeblieft. Het heeft geen zin.'

Hij kijkt me aan. Hij staat voor me en houdt me vast, maar lijkt totaal op een andere frequentie te zitten. Alsof mijn woorden hem niet raken. Alsof hij tegen iemand anders praat. De Anna van jaren geleden. Een persoon die niet meer bestaat. Een herinnering die niet meer tot leven te wekken is. Een schim.

Ineens grijpt hij me bij mijn schouders en geeft er een harde ruk aan.

'Anna, kom bij me terug. Je moet. Anna. Je moet het voelen.'

'Daan, je doet me pijn. Hou op. Daan.'

Ik gil het uit en hoor een stemmetje in mijn hoofd fluisteren dat het oppassen is geblazen en dat ik als de sodemieter uit zijn houdgreep moet zien te geraken. Hij maakt me bang en daar kan geen liefde tegenop.

Wordt vervolgd.