Anna Karolina #234: Een groot complot

Mijn hoofd is afgeleid door de onverwachte actie van Otis om het huis in te rennen, maar ik laat het idee los dat hij iets anders kan doen dan gewoon zijn werk. Hij is niet op de hoogte van mijn relatie met Anna, en weet ook niet wat er zich momenteel afspeelt tussen Isabella en mij. Als hij zou weten van de zwangerschap, zou het hele bureau er in no time achter komen en dan ligt één van ons eruit.

Ik kijk neer naar het schuddende lichaam van Isabella. Iets houdt me tegen haar in mijn armen te nemen. Anna's woorden galmen door mijn hoofd. Misschien is dit ook allemaal opzet. Een vreemde manier om mij te doen wankelen. Dat Isabella een topmanipulator is, is juist haar kracht. Dat heeft ze in het verleden menigmaal bewezen. Maar om nou te geloven dat ze zou liegen over de zwangerschap of dat het kind van mij is, daar zie ik haar niet voor aan. Ons jarenlange partnerschap heeft een stevige basis gelegd voor een solide vertrouwen. Langer dan een paar tellen kan ik haar niet aan haar lot overlaten en ik kniel bij haar neer. Krachtig neem ik haar troosteloze lichaam in mijn armen.

'Laat me los.'

'Isabella...'

'Sebastiaan, verdomme, laat me los.'

Ze slaat om haar heen en haar nagels krassen over mijn rechterwang. Ik deins achteruit en voel een prik in mijn hals. Ik kijk Isabella aan, die mijn onwetende blik met een lege grijns beantwoord. Alles draait. Het wordt donker voor mijn ogen. Ik zak door mijn benen, maar voel nog net dat ik opgevangen en ergens ingetrokken wordt. Dit kan nooit goed zijn. Ik heb ergens nagelaten mijn kop erbij te houden. Mijn lijf is overgeleverd aan wat voor drug ze me gegeven hebben, maar mijn gedachten razen als een dolle door mijn brein.

Ze hebben haar gebroken. Isabella. Misschien was ze niet sterk genoeg voor die gasten. Wie weet wat ze haar allemaal beloofd hebben om mij aan ze uit te leveren. En Otis. Ik wist wel dat die hele gast niet deugde. Hij zit zeker weten ook in het complot. Dit is allemaal geënsceneerd; in scene gezet. Die hele zwangerschap. Ze wist dat dit de doodklap zou betekenen voor Anna en mij. Ze heeft mijn zwakte, mijn Achillespees, gevonden. En dan gaat het knopje uit en verdwijn ik in het niks.

Wat naar mijn gevoel een paar dagen later is, blijkt drie uur verder. Ik ontwaak in een houten stoel. Mijn armen en benen vastgebonden en mijn bovenlijf bloot. Ik scan de ruimte. Op een flesje water na dat tegen de muur staat en een grote klok boven de deur, is er niemand of niks te bekennen. De vier betonnen muren omlijsten het machteloze gevoel van verraad. De deur slaat open en Otis stapt samen met Isabella het vertrek binnen.

'Zo zo, Damir. Of heb je liever Sebastiaan?'

Otis kijkt me meedogenloos aan en ik herken de jonge hond die een paar dagen geleden nog aan me geïntroduceerd werd op het bureau totaal niet. Aan zijn houding zie ik dat dit het moment is waar hij al jaren op heeft gewacht.

'Er is hier iemand die jou graag weer wil zien.'

Een vurige woede ontvlamt in mijn lijf. Als het is wie ik denk dat het is, dan zijn mijn laatste minuten ingegaan.

'Damir. Jongen jongen toch. Daar zit je dan.'

'Stan'

Ik slik en zucht diep. Stan is de man die mij binnengehaald heeft. Die me vertrouwen heeft geschonken en me oog in oog heeft weten te krijgen met de grote jongens. De gasten die achter de smerige praktijken van de vrouwen- drugs-en wapenhandel zitten. De onzichtbare figuren waar we bij de corps al jarenlang mee bezig zijn. Met grote lome passen komt zijn grote lijf steeds dichterbij, totdat zijn kop net boven de mijne hangt.

'Smerige hond dat je bent. Kijk. Kijk goed waar je verantwoordelijk voor bent.'

Zijn littekens vormen groeven en gebergtes op zijn toch al niet zo'n sympathieke gezicht. Ik weet maar al te goed, dat dat als vergelding moet hebben gediend voor zijn domme vertrouwen in mij. Hij is degene geweest die mij als undercover agent heeft omarmd en binnengehaald. Hoe dom moet hij zich hebben gevoeld dat hij door slechts een paar biertjes en een snuif direct om was en besloot garant te staan voor mij tegenover de anderen.

'Je bent er niet knapper op geworden.'

Een harde vuist landt op mijn kaak en mijn mond vult zich met spatjes bloed. Ik hoest het uit.

'Nog altijd een grote klootzak zie ik.'

Hij wrijft over zijn vuist en lijkt zich klaar te maken voor de volgende klap.

Ik kijk Isabella en Otis aan.

'Jullie. Jullie beiden zitten hier achter? Van jou verbaast het me niks, maar jij Bella, jij stelt me zeer teleur. Wat hebben ze je verteld?'

Ik kijk haar met een vragende blik aan.

'Ik stel hier de vragen.'

Otis gebaart naar Stan en Isabella dat ze zich terug moeten trekken en wijst naar de deur. Isabella verlaat de ruimte en kijkt me nog een keer doordringend aan.

Wordt vervolgd.