Anna Karolina #233: De verboden streling

Column

Anna Karolina #233: De verboden streling

Anna Karolina
Door

Anna Karolina

Gepubliceerd op

26 november 2022 om 19:00

Bron / Fotografie

Fotografie Tom ten Seldam

Gepubliceerd op

26 november 2022 om 19:00

Bron / Fotografie

Fotografie Tom ten Seldam

Anna wacht in bed op Sebastiaan, maar dan komt er plots iemand anders de kamer in. Ze heeft geen idee wat er gaande is. Tot de vreemdeling weer weg is en ze uit het raam kijkt naar Sebastiaan en Isabella.

Mijn lichaam weet dat ze in de buurt is. Mijn vijand. Degene die mijn droom in scherven wil doen neerkletteren. Isabella en Sebastiaan zijn nu vast in een verhit gesprek geraakt. Hoe durft ze hier überhaupt heen te komen? Maar dan bedenk ik me dat ze beiden dachten dat ik bewusteloos lag. Mijn plan heeft voor een groot gedeelte gewerkt, behalve dat ik er niet op had gerekend dat ze precies op dat moment samen zouden zijn en dat zij hem zou volgen hierheen. Ik zou het liefst het hele gesprek willen kunnen horen. Hoe Sebastiaan haar wegstuurt, ons leven uit, maar helaas hoor ik niks. Alle geluid van buiten worden geremd door de stevige muren en ramen.

Ik zucht en snuif de geur van onze seks op, dat onder de deken nog warm en zoet ruikt. Het enige wat telt is wachten op hem en erop vertrouwen dat hij bij me terugkomt. Dat ons leven samen toch weer een kans krijgt. Ik proef zijn lippen nog op de mijne. De verslavende, honingzoete, duistere smaak. Zijn scherpe baardhaartjes hebben hun sporen op mijn huid achtergelaten en mijn gezicht tintelt na van het ruwe spel. Ik reik met mijn hand tussen mijn dijbenen en klem ze er geruststellend omheen. Mijn mijmeringen brengen me een bepaalde rust en voor ik het weet tuimel ik in slaap.

Geen idee hoelang ik out ben geweest. Vaag in de verte hoor ik stappen op de gang en het gedreun van iemand die dichterbij komt. Ik ben wakker, maar besluit te doen alsof ik slaap. De deur gaat langzaam open en mijn adem blijft hangen in mijn keel. Wacht. Stel je voor dat het Isabella is. Dat ze op de een of andere manier langs Sebastiaan is gekomen. En mij nu uit de weg wil komen ruimen. Niks zal me nog verbazen, tot wat deze vrouw in staat is om mijn man van me af te pakken.

Maar nee, de stappen zijn niet die van haar. Ze voelen bruter en zwaarder aan en vooral heel dichtbij nu. De deur gaat zachtjes open. Sebastiaan is het ook niet, want die had nu al mijn naam gefluisterd of ik zou hem direct herkennen aan zijn musky geur. Nee, dit is een vreemde en ik voel de spanning in mijn lijf stijgen.

Een paar tergende tellen blijft het stil. Mijn hart barst bijna uit mijn borst. Misschien was stil liggen toch niet zo'n goed idee. Ik ben overgeleverd aan het moment en slik geluidloos mijn angstspeeksel door. De vloer rilt, er komt beweging in, en dan voel ik ineens een grote hand mijn omhoogstekende heup omvatten. Ik durf me niet te verroeren. Bang voor wie ik aan zal treffen.

De mysterieuze palm blijft een paar seconden rusten op mijn heup en begint vervolgens aan een reis omhoog. Het zweet tussen mijn benen, dat zonet nog heet en broeierig aandeed, voelt nu klam en koud aan. Ik durf bijna geen adem te halen en voel me gevangen in mijn eigen lichaam. Een diepe zucht klinkt, dan stappen richting de deur en vervolgens een lege stilte. Ik open mijn ogen en ga voorzichtig rechtop in bed zitten. Wie was dit? Ik snuif de geur op van een fris mannenparfum en wil het liefst achter de persoon aanrennen, maar ik durf niet. Ik durf geen vin te verroeren. Ik kan de situatie totaal niet inschatten. Wat is er gaande? Waar blijft Sebastiaan?

Ik loop richting het raam en doe voorzichtig het gordijn iets naar rechts. Isabella staat met haar handen over haar buik gevouwen voor Sebastiaan. De ziekenwagen rijdt weg over de witte kiezels. Ik bestudeer Sebastiaans houding. Hij heeft zich groot gemaakt en is duidelijk niet van plan ergens aan toe te geven. Goed zo! En dan zie ik haar vallen en hem naar haar toerennen. Haar kleine tengere lichaam schudt in zijn omhelzing en een traan prikt in mijn rechteroog. Ik begin tegen het raam te slaan. Ik kan mezelf niet tegenhouden. Ze moeten me zien. Hij moet haar loslaten. 'Laat haar los, alsjeblieft', schreeuw ik uit, 'Sebastiaan, laat haar los.'

En dan zie ik dat iemand zich bij hen voegt. Een man die ze allebei niet lijken op te merken. Hij houdt iets in zijn hand, maar ik kan niet duidelijk zien wat het is. Hij komt vanuit het huis. Hij is degene die zonet bij mij was. Boven. Ik kleed me in een paar tellen aan en ren gehaast naar beneden.

Wordt vervolgd.

delen
Anna Karolina

Anna schrijft iedere week over haar zoektocht naar de ware (meeslepende) liefde die als een stevige rode draad door haar leven loopt. Elke zaterdagavond om 19.00 uur lees je een gloednieuwe aflevering op &C the website.

Meer van deze auteur

Wil je ook lezen