Anna Karolina #232: Isabella's ware kleuren

'Hou je mond Sebastiaan. Je wilde dit net zo graag als ik. Hoeveel jaar draaien wij al niet om elkaar heen?! Ga niet de samaritaan uithangen, nu je niet krijgt wat je wilt. Toen Anna ging trouwen heb je je maar al te graag in mijn armen gestort. It takes two to tango, babe.'

'Ik zou maar ophouden met praten Isabella. Laat me geen dingen zeggen die je niet wilt horen.'

'Oh, okay, kom maar door. Alsjeblieft. Ik wil het horen.'

Ik voel me in het nauw gedreven door haar en dat is juist wat ik wilde voorkomen. Met sommige mensen kan je maar beter een goede verstandhouding bewaren dan ze tot vijand maken. En dat is in het geval van Isabella zeker het geval. Ik slik mijn woorden op tijd in.

'Nee, ik doe het niet. Daar waardeer ik je te veel voor. Als collega. Als partner. Ik ga nu niet alles op het spel zetten om...'

Haar vlakke hand landt met een doffe klap op mijn rechterwang. Ik sluit mijn ogen en tel tot tien. Ik wil en zal niet reageren. Dat ze er alles aan doet om me uit de tent te lokken is me wel duidelijk.

'Dat heb ik waarschijnlijk verdiend Isabella. Ik kan jou niet geheel de schuld geven van die nacht. Ik was er inderdaad zelf bij. Wellicht niet helemaal nuchter, maar dat is geen excuus. Het spijt me. Het spijt me Isabella, dat ik je niet kan geven wat je van me wil.'

Het lijkt alsof ik de zere plek heb geraakt, want ze begint als een bezetene op mijn borst te slaan en onsamenhangend te krijsen.

'Ho, what the fuck gebeurt er hier.'

Otis komt aangerend en schraapt haar lijf van de mijne af. Ze blijft om haar heen slaan en raakt bijna zijn kin. Hij versterkt zijn houdgreep en krijgt haar uiteindelijk ietwat kalmer.

'Ik heb geen idee wat er tussen jullie speelt, maar dit is niet de plek of de manier om met wat dan ook om te gaan. Hoe is het met de dame boven?'

'Laat haar. Dat regel ik wel.'

Ik kijk Otis kalm aan, in de hoop dat hij, zonder verdere uitleg begrijpt, dat het niet aan hem is om zich zorgen te maken om Anna.

'Praten jullie het maar even rustig uit hier, ik check het even voordat we gaan.'

Zonder om te kijken, rent hij weer terug het huis in. Ik wil erachteraan, maar voel de grip van Isabella om mijn arm heen. Haar nagels snijden in mijn vlees en ik begrijp niet hoe we zo snel van vrienden naar vijanden zijn gegaan.

'Laat me Isabella. Wat heb ik jou ooit aangedaan?'

'Als je dat niet weet, ben je nog stommer dan ik dacht.'

'Isabella, stop hiermee. Ik dacht dat we vrienden waren, of in ieder geval goede partners.'

'Je snapt helemaal niks van vrouwen. Die Anna van jou gaat je helemaal vernietigen. Zie je dat dan niet. Als een schoothondje ren je achter haar aan. De Sebastiaan die ik ken, zou dat nooit doen. Zich zo laten kennen. Zich zo laten beïnvloeden door één persoon. Vroeger had je een doel. Je was je emoties de baas. En nu? Je bent zwak geworden. Ik denk dat je maar af moet zien van de hele operatie. Je brengt ons alleen maar in gevaar met je zogenaamde verliefdheid. Dit is allemaal tijd die we verdoen, terwijl er belangrijkere zaken zijn om ons mee bezig te houden. Wat zal chef wel niet zeggen van dit allemaal?'

'Wat is er met je gebeurd Isabella? Wat hebben ze met je gedaan?'

Haar blik verandert. Hier klopt iets totaal niet. Ze lijkt sinds haar terugkomst een totaal ander mens en nu besef ik dat ze iets achterhoudt. Iets wat haar heeft gereset, getransformeerd tot dit vreemde wezen.

'Er is dus wel iets gebeurd met je. Wat is er Isabella? Wat is het dat je me niet vertelt. Er is namelijk maar één van ons beiden, die hier staat en zijn echte aard verbergt en dat ben ik niet.'

Haar pupillen verwijden zich. Een paar tellen blijft ze ademloos staan, zonder enige beweging. Ik blijf haar aankijken. Dit is het moment om achter de waarheid te komen waarom ze ineens terug is. Ze breekt mentaal en valt als een manke puppy op haar knieën, voor me op de grond. Ik vang haar op. Haar lijf schud en rilt.

'Niemand mag het weten, anders lig ik eruit. Sebastiaan, alsjeblieft, het spijt me zo. Niemand mag het weten.'

Ze grijpt naar haar buik en de meest onwelkome gedachte dringt zich op in mijn hoofd.

Wordt vervolgd.