Gister scrolde ik doeloos door Instagram na een veel te lange draaidag. Het was de bedoeling dat ik deze editorial schreef, maar het lukte niet. Dus besloot ik mezelf wat af te leiden. Ik keek even in de spiegel en zag, ondanks de fantastische vakantie, de wallen alweer tevoorschijn komen. Nu hoor ik jullie iets mompelen over filters, maar het filter dat mijn wallen laat verdwijnen na een korte Bobby-nacht is nog niet uitgevonden. Ik kan soms met lichte afgunst kijken naar de jongere, kinderloze generatie op Instagram, vooral als ik al die frisse, prachtige mensen overdag voornamelijk zie ‘chillen on holiday’, borrelen of discussiëren over het wel of niet aanbrengen van foundation als het buiten warmer is dan 25 graden. Ze werken freelance, kunnen zelf hun tijd indelen en wachten rustig op ‘exciting work opportunities’. Tja. Ik werk al bizar veel sinds m’n twintigste. Ik stond jarenlang elke dag niet altijd ‘excited’ op de castbus te wachten, om vervolgens de hele dag onderweg te zijn om voorstellingen te geven. Superleuk hoor, maar acht keer per week spelen is niet altijd toppiejoppie. Lange dagen waren het, een privéleven had je niet en het betaalde ook niet bijzonder goed. Ik kon dan weleens andere beroepen benijden, zoals model zijn. In mijn beleving was dat alleen maar leuk. Naïef natuurlijk, maar toen dacht ik toch echt dat topmodellen alles voor elkaar hadden.
Lees ook: Chantal Janzen: 'Op m'n vrije dag laat ik gerust de oppas komen'
In de jaren negentig viel iedereen over een uitspraak van zo’n topmodel. Linda Evangelista zei in die tijd eens dat ze ‘voor minder dan 10.000 dollar haar bed niet uitkwam’. Linda behoorde toen tot de bekendste modellen en kon zich dit soort opmerkingen op zich wel veroorloven, maar tegelijk was het not done om zo’n luie en verwende attitude te hebben. Mij bekruipt tegenwoordig steeds vaker het gevoel dat er een nieuwe generatie Linda’s is opgestaan. Ik hoor mensen klagen over ‘de jongere generatie’, die het concept ‘onderaan de ladder beginnen’ compleet belachelijk vindt. Koffie halen voor iemand? Jeetje, dat kun je zelf toch wel? Voor zonsopgang opstaan en midden in de nacht weer naar bed? Nee, mijn smartwatch geeft me een seintje als ik moet gaan slapen. Deze instelling zorgt er ook nog eens voor dat het feestbeest een bedreigde soort is geworden. Hele dagen werken en vervolgens dansen tot de volgende ochtend is ingeruild voor avondenlang series bingen op de bank en minimaal negen uur slaap. En daar ergert de wat oudere generatie zich aan. ‘Wij zijn van het ‘niet lullen, maar poetsen’ en werken tot we erbij neervallen,’ zeggen de veertigers dan.
Lees ook: Chantal Janzen: 'Stel: Marco gaat bij me weg'
Nu ik dit schrijf en naar mijn nog steeds groeiende wallen in de spiegel kijk, vraag ik me ineens af of het wel zo slecht is, dat wat de jonge generatie doet. Zijn ze aartslui en veel te zelfverzekerd of zijn ze enorm intelligent en zuinig op zichzelf? Hoe slim was het eigenlijk van ons om zonder morren de simpelste klusjes te doen en ondertussen te wachten tot iemand zou zien dat je meer in je mars had? Hoe slim was het om niet te gaan slapen, maar tot in de late uurtjes te dansen terwijl onze lever elk weekend opnieuw een posttraumatische stressstoornis opliep? Wilden wij ook niet stiekem liever in bed liggen de hele dag? Ik soms wel, in ieder geval. En Carice van Houten trouwens ook. Ik vermoed dat wij niet de enigen zijn die onszelf zo nu en dan met frisse tegenzin naar een volgende klus slepen of balen omdat we liever bij onze kinderen willen zijn. Ik denk dat zowel mijn generatie als de millennials en generatie Z een beetje gelijk hebben, en dat een balans in beide zienswijzen het beste is. Want liever voor jezelf zijn is extreem belangrijk. Maar ik ben er ook van overtuigd dat je leert van lange dagen maken en van – in jouw ogen – soms te simpele klusjes doen. Van onderaan beginnen leer je aanpoten. Niet alles vanzelfsprekend vinden. Respect hebben voor andere mensen met andere banen. Misschien hadden Carice en ik vroeger wat vaker nee moeten zeggen en in ons bed moeten blijven liggen, maar dat we dit niet gedaan hebben heeft ons ook weer mooie dingen opgeleverd. Zodra je kinderen krijgt, kun je überhaupt niet meer zeggen dat je je bed niet uit wilt komen, dus geniet van je rust, jongens. En verruil die biologische rechtsdraaiende selderij-smoothie ook eens voor een baco. Maar verschijn dan wél de ochtend erna op je werk. En maak daar dan eens een selfie van voor op Instagram. Heb ik ook wat leuks om naar te kijken als ik na m’n slapeloze nacht met wallen in de make-upstoel zit.
Chantal
Wil je alles weten over de generatie die liever in bed blijft liggen? We bespreken het in de nieuwste editie van &C met het thema 'Daar kom ik mijn bed niet voor uit', die nu in de winkel ligt. Wil je geen &C meer missen en profiteren van leuke extra’s? Word dan abonnee! Ga naar andc.tv/abonneren en meld je aan.
