Marieke Elsinga: 'Ik heb al jaren last van een verlegen blaas'

Ik hou het al zeker drie kwartier op. Ik moet plassen in mijn eigen huis, maar ik durf niet. Dat ophouden is een kunst op zich. Vermoeiend ook en daarbij is volhouden onbegonnen werk, want de reden dat ik niet ga, of eigenlijk de redenen, blijven nog zeker zo’n vier uur aan mijn kant van de voordeur. Ze heten João en Vicente, en het zijn de twee Brazilianen die zich op dit moment in mijn slaapkamer begeven. Ik heb ze zelf mijn huis binnengelaten. Mijn kat Kiki heeft aan hun schoenen gesnuffeld en toen doken ze met de zelfverzekerdheid die je alleen van Zuid-Amerikaanse mannen kent mijn slaapvertrek in.

So far een prima verloop van mijn maandagochtend, maar nu zit ik dus dit stuk te tikken in mijn woonkamer en durf ik niet naar de wc. Het is gewoon te stil in huis. Waarom is het toch zo moeilijk om te plassen als er anderen bij zijn? Ik bedoel, er zit gewoon een deur tussen. En bovendien: we plassen allemaal. De koning, Chantal Janzen, Leonardo DiCaprio en dus ook João en Vicente. Waarom lukt het míj dan niet? Wat is er dan zo blokkerend aan de gedachte dat zíj mij zouden horen plassen? Ik heb er vaak over nagedacht en ik ben ook heus niet de enige met dit probleem. Sterker nog, het schijnt zelfs een naam te hebben: een verlegen blaas.

Dat voelt als iets liefs, alsof je blaas met rode blossen tegen je fluistert: ‘Ga nu maar even niet plassen. Straks horen ze je nog. Dat is gek. Hou het maar even op.’ NEE BLAAS, IK MOET MEGA-NODIG! Het probleem is niet van gister. Die verlegen blaas heb ik al jaren. Op de middelbare school hadden alle toiletten slechts een laf schotje tussen het porselein. Je hoorde alles! Ik werd creatief: de kraan openzetten, een papiertje in de pot leggen zodat je het niet hoort als de straal de pot of het water raakt, door te hoesten een rookgordijn van geluid opwerpen. Allemaal niet ideaal. Gelukkig kwam ik er halverwege de brugklas achter dat de wc’s schuin tegenover het economielokaal wél muren van de vloer tot het plafond hadden. Een lifesaver, want anders had ik de overige zesenhalf jaar (jep, jaartje blijven zitten) echt een probleem gehad.

Oké, terug naar nu. Ik hou het inmiddels dik anderhalf uur op en heb mijn onderbuurmeisje geappt of ik even bij haar mag. Het voelt alsof ik verloren heb van mijn tegenstander, de verlegen blaas. Verliezen van een fluisterend orgaan. Sneu. O ja, João en Vicentce zijn trouwens in mijn slaapkamer omdat ze daar een airco aan het installeren zijn. Voordat je iets anders dacht.

Deze column verscheen eerder in &C 09 2020.