'Doe maar, het kan nog wel. Kom maar in me.' Ik zie het gezicht van mijn vriend betrekken. Zijn blik is een combinatie van spanning, uitdaging en genot. We liggen in bed, hij op me. Ik trek hem dichter tegen me aan, kreun ter aanmoediging. Zijdelings kijk ik naar het nachtkastje, waarop een onaangebroken pakje condooms ligt. Waarom kopen we die dingen nog? We gebruiken ze toch niet. Ik vraag me niet af wat ik doe. Ik wil niet weten wat er kan gebeuren. Ik laat me leiden door mijn lichaam, mijn gevoel, het moment. Wat volgt is een zinderende apotheose, onderstreept door een prikkelende angst. Want zodra de mist van opwinding opklaart, vraag ik me wel degelijk af waar we nou eigenlijk mee bezig zijn.

We willen namelijk geen kinderen. Maar ik ben niet aan de pil, ik heb geen spiraal en hij is niet gesteriliseerd. Om een zwangerschap te voorkomen zijn we dus aangewezen op condooms. Daar ben ik altijd heel gedisciplineerd in geweest, tot zo'n twee jaar geleden. In plaats van condooms kozen we steeds vaker voor coïtus interruptus – voor het zingen de kerk uit. Eerst alleen op de dagen dat ik niet vruchtbaar was, wat ik nauwkeurig uitrekende. Maar ongemerkt deden we het steeds vaker totdat het onze standaardmethode werd. Met als extraatje dat hij rond mijn menstruatie gewoon in me klaarkomt. Het is altijd goed gegaan, want ik ben nooit zwanger geraakt. Maar de vraag is voor hoelang nog. Het wordt haast Russische roulette. De kans om zwanger te worden, maken we sluipenderwijs steeds groter. En toch is er niks veranderd aan onze mening over kinderen. We willen ze niet. Punt. Waarom dan tóch die risico's nemen? Is het simpelweg dom gedrag of speelt er meer?

Geen keiharde nee Ik bel mijn vriendin Saskia op. Zij en haar vriend wilden ook geen kinderen. Ze maakten gebruik van dezelfde methodes als wij: condooms en vroegtijdig terugtrekken. Inmiddels is ze zwanger van de derde. 'Ik weet hoe stom het klinkt, maar serieus: alle drie waren ze een verrassing,' verzucht ze. De eerste werd verwekt tijdens haar menstruatie. De tweede kwam tot stand dankzij 'een paar verdwaalde druppels'. En de derde is nog steeds een raadsel. Zij kan zich niet herinneren dat ze überhaupt hebben gevreeën – 'Jonge kinderen ruïneren je seksleven' – en hij beweert dat hij helemaal niet is klaargekomen. Maar waarom geen hardere maatregelen nemen, vraag ik voorzichtig. Want na de eerste wisten ze dat het niet veilig was. Wilde ze dan misschien tóch een groot gezin, diep in haar hart?

'Dat moet haast wel,' geeft ze toe. 'Ik heb heel lang getwijfeld of ik moeder wilde worden. Ik durfde niet de keuze te maken om voor een gezinsleven te gaan. Anderzijds wilde ik ook niet keihard 'nee' zeggen. Stiekem vond ik het wel leuk dat de kans bestond op een kindje. Het is iets wat ons moest overkomen.' Achteraf zijn ze daar allebei blij mee. Het ouderschap bevalt ze meestal goed. Op de vraag of er misschien nog meer kinderen komen, durft ze geen eenduidig antwoord te geven, behalve dat ze niks veranderen aan hun anticonceptiemethode. Ik ben benieuwd hoeveel geboortekaartjes ik nog kan verwachten.

Toch ligt het bij mij anders. Waar mijn vriendin alle opties openhield, zie ik mezelf oprecht niet als moeder. De verantwoording, het altijd beschikbaar moeten zijn, de wetenschap dat het kind mogelijk belast zal worden met issues of trauma's die ik doorgeef, de wereld waarin we leven inclusief klimaatcrisis: nee. Ik moet er niet aan denken. Maar ergens, diep vanbinnen, prikkelt er soms ook een vraag. Want wat als ik ongepland zwanger word? Het leven zou ongetwijfeld moeilijker worden en de relatie met mijn vriend complexer. Toch zou ik niet piekeren over een abortus of pleegouders. Ik zou voor dat kind gaan. Of ik gelukkiger zou worden betwijfel ik, maar ik zou alles geven wat ik heb. Want dan moet ik wel. En mijn vriend zou hetzelfde doen, als puntje bij paaltje komt.

Spannend, dus lekker Kiezen voor een leven met wel of geen kinderen, is voor velen een complexe beslissing die binnen een relatie veel onzekerheid kan brengen. En blijkbaar ook onduidelijkheid: je kunt samen hebben besloten om geen kinderen te willen, maar vervolgens toch een oogje toeknijpen waardoor de natuur alsnog zijn gang kan gaan. Waarom laten we dat gebeuren?

Ik neem contact op met relatietherapeut en gedragsanalist Ingrid de Jong. Gedrag is taal, zegt ze. Dat betekent dat risico's nemen in bed informatie geeft over de behoefte die je wil vervullen.

Hoe dat precies zit?

Sofie Rozendaal (36) is schrijver en journalist. Ze heeft een latrelatie en maakt vlogs over liefde en seksualiteit, waarbij ze – tegen wil en dank – iedereen in haar leven betrekt.