Toen ik nog geen kind had, was ik een typische kinderhater. Zo iemand die haar neus optrekt alsof ze poep ruikt als er een peuter voorbijrent. Zo iemand die vraagt om een plekje ver weg van de gezinnen in een restaurant. Zo iemand die geïrriteerd 'mensen moeten hun kind eens opvoeden' zucht als er een gillend exemplaar achter haar zit in de trein, of nog erger: in het vliegtuig (kinderen in vliegtuigen, dat moet sowieso verboden worden). Toen werd ik moeder. En er veranderde... weinig. Natuurlijk vind ik mijn eigen kind leuk. Maar minderjarigen die ik niet zelf gebaard heb? Nog altijd irritant. 'Kijk eens hoe schattig mijn kind is'-filmpjes op Facebook klik ik geërgerd weg en Instagram-accounts van moeders met verse baby's ontvolg ik (echt mensen, hou op met die spam. Alle baby's lijken op elkaar, dus die driehonderd foto's van de jouwe voegen niets toe).

Gelukkig kan ik goed acteren, want sinds ik een kind heb, ontkom ik er niet aan om met kinderen in aanraking te komen. Met verve tolereer ik de vriendjes van mijn negenjarige. Ik ben zelfs best wel een populaire moeder, al zeg ik het zelf. Ik neem kind en aanhang mee naar het terras bij de eerste zonnestralen (wijn helpt trouwens om mijn irritatie te onderdrukken, word ik mild van). Ik ga met ze picknicken in het park (ook met wijn natuurlijk, alles in het belang van de kinderen). Oppervlakkig gezien zou niemand mijn ware kinderhater-aard vermoeden.

Lees ook: De vrijdagvraag: wie zijn slimmer? Puppy's of kittens?

Het punt is: die andere kinderen zijn allemaal prima te pruimen zolang ze mijn kind blij maken. En ik geef toe: ze hebben wel hun charme. Kinderhater is misschien een te groot woord: 'vindt kinderen prima zolang ze er niet te lang zijn en de personal space respecteren' is een correctere omschrijving, maar dat bekt niet lekker. Mijn dochters vriendinnen kunnen er niks aan doen dat ik ze slechts zie als noodzakelijk kwaad om mijn kind te entertainen. Ze zijn prima, ze zijn gewoon... kind. En kinderen zijn per definitie vervelend gezelschap. Ze zijn egoïstisch en daar kunnen ze niks aan doen, want dat heeft met dat onderontwikkelde brein te maken. Ze zijn vaak smerig – denk snot en nooit de wc doortrekken, vooral niet na een grote boodschap – en opdringerig (opnieuw: onderontwikkeld brein). Dat is allemaal normaal. Ik verwijt hen niks, maar ik hoef gewoon niet continu door ze omringd te zijn.

Praat nou eens normaal Ben ik biologisch gezien een beetje mislukt? Ik bedoel: van nature moeten we kinderen toch allemaal ontzettend leuk vinden? Welnee, zegt gedragsbioloog Patrick van Veen van Apemanagement. Dat is een misverstand. 'Van nature zijn we wel geprogrammeerd om niet agressief te zijn naar jonge kinderen toe. Als we een puppy, kitten of baby zien, dan zullen we voorzichtig met ze zijn. De reden dat we die beschermingsdrang hebben, is dat mensenbaby's – net als alle jonge dieren – een aantal eigenschappen hebben waardoor we ze schattig vinden: de ronde vormen, het hoofd dat groot is in verhouding tot het lijf, een hoog stemmetje. Het geeft ze de legitimiteit om dingen te doen waar volwassenen niet mee wegkomen, zoals strontvervelend zijn. Maar dat is wat anders dan kinderen lief en leuk vinden.'

Cynthia Leerdam (36) is 'zeer gewenst kinderloos' en vindt kinderen over het algemeen vervelend. 'Dat geschreeuw van ze, dat is geen normale manier van praten. Daarbij vind ik vooral de ouders heel vervelend. Die hoor ik nooit eens tegen hun kind zeggen: praat even op een acceptabel niveau. Verder kan ik intens slecht tegen brutale kinderen. Als een kind een beetje beleefd is, scheelt dat enorm voor mij. Ik was een keer op een verjaardag waar een zesjarig jongetje rondging met hapjes. Toen ik hem bedankte, keek hij me aan en zei: 'Alstublieft.' Dat vind ik dan een leuk jongetje. Maar dat is een uitzondering.'

Lees ook: Perspraat: 'Ik ergerde me aan alles en iedereen'

Kinderallergie is best natuurlijk, aldus Van Veen. 'Biologisch gezien hebben we niets met vreemde kinderen. Sterker nog, in de natuur komt het fenomeen kindermoord veel voor. De gorillaman die de leiding over de groep krijgt, draait de baby's van zijn voorganger de nek om. Een leeuw die een harem overneemt, doodt de welpjes. Stokstaartjes vinden we schattig, maar het dominante stokstaartje vermoordt de baby's van anderen, zodat die moeders kunnen helpen zorgen voor de eigen baby's.' Bij mensen zie je ook dat we minder beschermend zijn naar kinderen van anderen, aldus Van Veen.

'We weten uit de statistieken dat stief- of pleegkinderen vaker slachtoffer zijn van mishandeling. Belangrijk is om je te realiseren wat de functie is van kinderen. Ten eerste is dat heel simpel genen doorgeven. Net als dieren hebben wij mensen een oerdrift om kinderen te krijgen. De tweede overweging is economisch: iemand die voor je zorgt als je oud bent. In deze twee oorspronkelijke, biologische drijfveren om kinderen te krijgen, zit geen enkele motivatie om kinderen – en met name andermans kinderen – leuk te vinden. Kinderen zijn puur een DNA- en economisch gemotiveerde noodzaak. Naast die twee biologische drijfveren is er trouwens een derde mechanisme: de emotionele motivatie. Het idee dat kinderen een verrijking zijn voor je leven. Die motivatie overheerst in westerse landen.'