Floor (37): 'Uit mijn lijf wordt geen kind geboren, riep ik altijd. Ik heb reuma en was bang dat ik het ouderschap niet aan zou kunnen. Wat als mijn kind ligt te huilen en ik 'm niet kan oppakken vanwege pijn of een ontsteking? Dat leek me verschrikkelijk. Mijn kinderwens zette ik daarom uit mijn hoofd. Er ging dan ook geen enkel belletje rinkelen toen ik vijf jaar geleden met buikpijn onder een dekentje op de bank lag. Mijn vriend Herwin en zijn dochter hadden eerder die week buikgriep gehad. Ik dacht simpelweg: nu is het mijn beurt. 'Moeten we niet even naar de dokter?' vroeg Herwin toen de kramp heviger werd, maar dat wuifde ik weg. Het was code rood: er lag veel sneeuw en het werd aangeraden om binnen te blijven. Bovendien ben ik door de reuma wel wat pijn gewend.

Het was een uur of vier toen ik het gevoel kreeg dat ik heel nodig moest poepen. Pas toen ik op de wc zat, kreeg ik door dat wat ik voelde persweeën waren. Gek genoeg raakte ik niet in paniek. Ik bleef juist ijzig kalm en dacht heel praktisch: dit kind moet eruit. Na twee keer persen lag er een perfect jongetje in de wc-pot, dat meteen begon te huilen en plassen. Snel pakte ik hem uit de wc, wikkelde hem in mijn vest en riep mijn vriend. Die was zo erg in shock dat ik hem eraan moest herinneren dat het alarmnummer 112 was.

De medewerker van de meldkamer schakelde een ambulance, de verloskundige en kraamzorg in en gaf ons intussen opdrachten: haal warme doeken, maak z’n neus en mondje schoon, hou hem warm. De verloskundige was snel ter plaatse. Die controleerde Mats en mij en concludeerde dat iedereen kerngezond was. Binnen twee uur lag Mats aangekleed in gekregen kleertjes in een geleend wiegje en nog dezelfde avond hing er een ‘hoera, een baby’-slinger voor het raam: een kennis van een kennis had toevallig die dag haar babyshower gehad, waar die van de muur was getrokken.

Achteraf gezien waren er wel signalen. Zo had ik last van mijn bekken en onderrug en was ik vaak moe. Zelf weet ik die klachten aan mijn reuma. En als ik brandend maagzuur had – een bekende zwangerschapskwaal – dacht ik dat ik iets verkeerds had gegeten. Mijn buik groeide niet en omdat ik de pil altijd doorslikte, was het ook niet gek dat ik niet ongesteld werd. Ik legde simpelweg de link niet tussen wat ik voelde en een mogelijke zwangerschap.

Anderhalf jaar later ben ik nog een keer zwanger geworden, van Casper. Deze keer wilde ik alles volop meemaken: ik ging naar de negenmaandenbeurs, had een babyshower en las alles wat los en vast zat. Dat was leuk, maar ik ontdekte ook hoeveel zorgen een zwangerschap met zich mee kan brengen. Doordat ik te zwaar ben, stond ik onder controle van de gynaecoloog, ging het voortdurend over protocollen en risico’s en was ik verplicht in het ziekenhuis te bevallen. Terwijl ik dacht: hallo, ik heb toch al bewezen dat ik prima kan baren? Ik zie het als een groot cadeau dat al dat gedoe mij de eerste keer bespaard is gebleven. Sommige vrouwen krijgen het mentaal zwaar na een plotselinge bevalling. Daar had ik totaal geen last van. Ik voelde juist heel sterk dat het zo heeft moeten zijn. Anders waren we nooit voor een tweede gegaan.'