Ik bevond me in de laatste dagen van mijn vierendertigste levensjaar toen ik beviel van mijn dochter. Voor mijn gevoel een doodnormale leeftijd om voor de eerste keer moeder te worden. De medische wereld denkt daar echter anders over. Het was zo'n acht maanden daarvoor dat ik voor het eerst hoorde dat ik een 'geriatrische zwangerschap' had. Een beetje journalist doet na het horen van zo'n term natuurlijk meteen research, dus ik kwam er al gauw achter dat vrouwen die op hun vijfendertigste of later zwanger worden zo worden bestempeld. Waarom ik als vierendertigjarige die term opgeplakt kreeg? Geen idee. Maar blijven plakken deed-ie.

Het was mijn team van verder superlieve en onwijs bekwame verloskundigen dat me voor het eerst oud liet voelen. Omdat ik dus zo verschrikkelijk geriatrisch – een woord dat ik tot aan dat punt associeerde met wegrottende bejaarden in een aftands verzorgingstehuis dat riekt naar volle luiers en geboend linoleum – was, 'mocht' ik allemaal extra bloedtesten en echo's ondergaan. Whatever, dacht ik, gratis echo's en extra zorg dan maar. Maar het zaadje was gepland. Ik ben blijkbaar een oude moeder.

De tekenen waren er natuurlijk ook wel al een paar jaar. Ik kreeg al tijden de vraag 'wanneer'. Directe familie, aarzelende vrienden, brutale onbekenden – als je in de dertig bent, in een steady heterorelatie zit en geen openlijk besproken mankementen hebt om mee te dealen, fronsen mensen zich een ongeluk als ze zien dat je baarmoeder nog altijd zo leeg als een ongebruikt tupperwarebakje is. Een tijdje genoot ik daar ook van, die luxe om 'We zien wel' of 'We genieten nog even' of de gevreesde 'Wij weten nog helemaal niet of we wel een kind willen, joh' uit te spreken. Tot we in het semigeheim begonnen waren met proberen, natuurlijk. Dan wil je elke keer dat iemand je vraagt 'Wanneer krijg ik nou eens eindelijk een nichtje?' een mes trekken. Wist ik veel dat al die mensen die dit voortdurend aan mij vroegen me net als de verloskundige stiekem wel een beetje aan de oude kant vonden. Ik dacht dat je tussen je dertigste en veertigste nog gewoon in de bloei van je leven stond te borrelen met een koud wijntje in je rechterhand. Ik had kennelijk allang aan het werk gemoeten?

Vrolijke middenweg Je eerste reactie als lezer is nu waarschijnlijk dat je mij een aansteller vindt die niet moet zeuren. Vrouwen uit krantenartikelen met koppen als 'Vrouw (67) bevalt van gezonde baby', dát zijn oude moeders, niet ik. En daar ben ik het mee eens. Maar laten we niet voorbijgaan aan het feit dat er bepaalde dingen kleven aan het moederschap wanneer je er pas halverwege je dertiger jaren je tenen in besluit te dippen. Amil Niazi, op haar vierendertigste zwanger van haar eerste kind, beschreef het voor mijn gevoel best goed in haar stuk The Unbearable Heaviness Of Being An 'Old Mom' voor The Cut. 'Als mijn kinderen tieners zijn, ben ik in de vijftig. Zestig zal om het hoekje wachten wanneer ze afstuderen en hun eigen levens beginnen. En als ze ooit kinderen krijgen en hiermee wachten tot ze midden-dertig zijn zoals ik, dan ben ik in de zeventig.'

Noem me labiel, maar hier word ik best ongelukkig van. Als oudere moeder ben je, net als Niazi beschrijft, voortdurend aan het berekenen hoe lang je nog hebt. En als oudere moeder die net haar vader is verloren terwijl haar eerste en enige dochter nog geen één is geworden, hebben die rekensommetjes extra veel lading. Had ik eerder aan kinderen moeten beginnen? Had mijn vader mijn dochter dan wel zien opgroeien? Had mijn dochter dan misschien wel één in plaats van nul opa's gehad? Ben ik een totale egoïst geweest door pas op m'n drieëndertigste te besluiten dat ik een baby wilde met mijn vriend? Hadden we dat eerste jaar van proberen beter ons best moeten doen met timen wanneer ik nou op m'n vruchtbaarst was? En waarom is tijd zo definitief dat het voelt als een harteloos mes als je er maar iets langer over nadenkt dan de bedoeling is?

Kijk, ik voel me soms een oude moeder, maar ik voel me daarnaast ook totaal nooit een oude moeder. Ik ben mijn dochters favoriete clown, zit – meestal – vol energie en voel me hartstikke gezond. Maar juist terwijl ik mezelf totaal belachelijk maak door mijn luide, infantiele imitatie van dreumesicoon Bumba de Clown, kan ik soms niet stoppen met malen. Bij oudere moeders dacht ik altijd aan 'echt' oude vrouwen. En naast 'overleef je de bevalling wel?' en 'hoe ga je met je oude heup straks achter die kids aanrennen?' gingen mijn gedachten bij oude ouders inderdaad altijd richting: je hebt misschien maar twintig goede jaren met je kinderen, waarom doe je ze dat aan? En nu ik zelf blijkbaar tot die categorie behoor? Nu schipper ik tussen al die vragen glashard negeren en er soms 's avonds in bed over piekeren tot ik in een megadepressieve 'misschien ga ik morgen wel al dood?'-spiraal terechtkom. Er moet toch een iets vrolijkere middenweg zijn? Volgens Niazi is het krijgen van kinderen 'alsof je op fastforward drukt op het hoogste tempo van je gevoel voor sterfelijkheid'. Opeens doet alles om je heen je beseffen dat de dood een wel heel zeker gegeven is en altijd om de hoek staat te loeren. Ze beschrijft de jaloezie die ze door haar lijf voelt denderen wanneer haar Instagram Explore-pagina weer eens vol staat met jonge moeders van vijftien jaar jonger. Meiden van twintig die weer tegen andere obstakels aanlopen binnen het moederschap, maar die tenminste langer van hun kinderen zullen kunnen genieten, mits hun levensloop er een is met weinig hobbels in het wegdek. Die jaloezie richting jonge moeders voel ik zelf niet zo sterk. Als ik ergens van overtuigd ben, dan is het dat ik absoluut niet klaar was voor een baby toen ik zelf nog een zuipende, rokende, experimenterende baby van in de twintig was. Nee, dertigplus was altijd het plan, ook al wist ik het zelf nog niet. En toch, had ik maar meer tijd met haar.

Al mijmerend over de herkenbaarheid van het issue waar Niazi over schrijft besloot Carmen de reacties op het stuk te lezen. En die waren niet mals.