Lovella (35): 'Wij zijn altijd vriendinnen geweest, maar met een grote rand respect eromheen. Dat komt vanuit de Surinaamse cultuur. Ik kon alles bespreken met je, maar de intonatie en de manier waarop ik iets zei waren belangrijk. Brutaliteit was geen optie en je kon heel kwaad worden van liegen.’

Joanne (58): 'Omdat dat betekende dat ik je niet kon vertrouwen.'

Lovella: 'Je communiceerde vaak met je ogen als je boos was.'

Joanne: 'Ik wilde je niet voor schut zetten door te schreeuwen. Maar als jij of je zus Candl door bleef gaan, kneep ik in je boven arm om te laten weten: nu ben ik serieus.' Lovella: 'Tegenspreken deed ik absoluut niet. Respect is ook belangrijk in de opvoeding van mijn dochter, Jessee, maar het is wel anders. Zij mag haar standpunt wél uitleggen. Ik denk dat ik iets vrijer ben.'

Joanne: 'Ja? Ik vind je juist strenger.' Lovella: 'Niet waar! Dat ben ik echt niet.' Joanne: 'Misschien komt dat omdat ik nu oma ben.'

Lovella: 'Ik denk het, ik herken je niet meer sinds je oma bent geworden. Je bent blind van liefde. Ik moet jou soms ook een beetje opvoeden, want je verwent haar te veel. Of ik neem je even apart om te zeggen: Jessee doet nu gewoon onbeschoft tegen je. Als ik dit als kind had gedaan, had je dat echt niet geaccepteerd. Omdat Jessee weet dat je zo gek bent op haar, zie ik haar wel de grenzen opzoeken.' Joanne: 'Je hebt gelijk.'

Lovella: 'Eén keer kwam Jessee binnengelopen bij jou thuis en vroeg ze, zonder je eerst te groeten: oma waar zijn mijn cadeaus? Toen heb ik je gezegd dat je voorlopig geen cadeaus meer voor haar mocht kopen.'

Joanne: 'Ja, soms moet je ook voor mij een beetje streng zijn. Sinds Jessee er is, vraag ik me af waarom ik zo streng was voor jou en je zus. Ik denk dat het angst was, ik stond er net als jij alleen voor. Ik wilde het graag goed doen.'

Lovella: 'Candl en ik zeggen juist altijd tegen elkaar dat we zo blij zijn met wie we geworden zijn. In alles was je ons voorbeeld. Je bent zo’n goede moeder, altijd positief en vrolijk, zelfs toen je vroeger tot laat shows had gespeeld. Je bent mijn ride or die.'

Joanne: 'Als alleenstaande moeder zit je in een overlevingsmodus. Dat echt van mijn kinderen genieten heb ik wel gemist.'

Lovella: 'Wij waren al wat ouder toen jullie uit elkaar gingen. Ik weet niet beter dan dat ik het alleen doe. Mijn vriend en ik gingen vrij snel uit elkaar. Ik werkte op plekken waar ik doodongelukkig was, alles om maar een vast contract te krijgen zodat ik een groter huis kon kopen. Inmiddels is dat gelukkig veranderd en sta ik in het theater met uitverkochte shows.'

Joanne: 'Ik had echt nooit gedacht dat je mij achterna zou gaan en het theater in zou gaan. Ik kan bijna niet onder woorden brengen hoe trots ik op je ben. Ik heb altijd geloofd dat het goed zou komen.'

Lovella: 'Ik probeer Jessee te leren om voor zichzelf op te komen. Dat heb ik de afgelopen zes jaar niet altijd gedaan. Mijn co-ouderschap gaat niet altijd makkelijk en daar krijgt ze helaas wat van mee. Daar praten we open over.'

Joanne: 'Ik zie nu al, hoe jong ze ook is, dat ze dat waardeert. Ze is zo gek op je en altijd blij om je te zien.'

Lovella: 'Soms merk ik dat ik ongeduldig ben met haar. Ze is af en toe zo druk en ik heb veel aan m’n hoofd. Als ik Jessee aan het insmeren ben en ze wiebelt de hele tijd, kan ik uit m’n slof schieten. Dan voel ik me schuldig, want ze is gewoon een vrolijk kind met veel energie. Als ik boos ben geweest, bied ik wel altijd mijn excuses aan, misschien iets te vaak.'

Joanne: 'Je bent te streng voor jezelf. Ze ziet er altijd perfect uit, om door een ringetje te halen.'

Lovella: 'Toen de vader van Jessee en ik uit elkaar gingen, werd er over mij geoordeeld als alleenstaande zwangere vrouw. Mensen mochten niet aanhad zien dat ze iets tekort kwam. Ik probeer dat lost te laten, want dat is niet meer nodig. I’ve got this.'