Cherrelle (32): 'Als ik iets heb gemerkt de afgelopen jaren, is het wel dat borstvoeding sterke reacties oproept. Er zijn mensen die echt van langvoeden walgen, dat vind ik zo jammer. Zulk commentaar heb ik ook weleens gehad, vooral op social media ­nadat ik foto's plaatste waarop ik mijn dochter de borst gaf. Iemand schreef dat het vies was, en dat ik het vast als iets seksueels ervoer: 'Je vindt het zeker lekker.' Ik vind het verbijsterend dat mensen iets natuurlijks als borstvoeding verwarren met seksualiteit. Voor mij is er namelijk niets sexy's aan voeden. Het is wat mij betreft simpelweg het mooiste wat je voor je kind kunt doen.

Vroeger stond ik nooit stil bij borstvoeding, niemand om mij heen gaf het. Maar toen ik zelf twaalf jaar geleden voor het eerst zwanger raakte, wist ik dat ik dat wel wilde doen. Ik las over de vele voordelen van borstvoeding. Dat die voeding veel afweerstoffen bevat bijvoorbeeld, die je kind beschermen tegen ­infecties en allergieën. En dat borstvoeden de kans op wiegendood verkleint. Mij werd snel duidelijk dat ik geen kunstvoeding in een plastic flesje wilde geven. Dat voelde onnatuurlijk en onnodig. Waarom zou je dat doen, als de natuur je al het beste geeft?

Mijn zoon Christiano werd geboren. In het begin was de borstvoeding een hel met korsten, bloed en pijn. Meerdere keren kreeg ik een borstontsteking. Bijna stond ik op het punt om op te geven. Misschien was het toch niet voor ons weggelegd, dacht ik. Gelukkig had ik een fijne kraamverzorger die mij motiveerde om door te zetten. Daar ben ik haar altijd dankbaar voor geweest, want na de moeilijke start ging het voeden heel goed. Ik heb mijn zoon uiteindelijk twee jaar borstvoeding kunnen geven.

Ik stopte destijds met het voeden vanwege de kritiek die ik vanuit mijn omgeving kreeg. Veel mensen ­vonden het raar dat ik hem 'nog steeds' de borst gaf, ze zeiden dat mijn zoon daardoor later te gefixeerd op borsten zou worden. Zulke onzin, maar ik was jong, onzeker en liet me overrulen. Op het consultatie­bureau kreeg ik ook vaak het advies dat ik er maar mee moest stoppen. Dus dat deed ik, maar daar heb ik altijd spijt van gehad. Tegen mijn zin in heb ik mijn zoon afgewezen, terwijl hij nog jarenlang extra profijt had k­unnen hebben van alle gezondheidsvoordelen van moedermelk. Ik nam me daarna voor dat als ik nog een kind mocht krijgen, ik dan wél zou blijven voeden zolang we dat beiden wilden.

Vijf jaar geleden werd mijn dochter Cavani geboren. Opnieuw was het opstarten van de borstvoeding pittig vanwege borstontstekingen, ik had op een gegeven moment zelfs een gat in mijn tepel. Veel moeders ­haken dan af, maar ik dacht: het is maar pijn, en die gaat weg. Daar kan ik me goed overheen zetten; bij de bevalling wilde ik ook absoluut geen pijnstilling. In die pijn zat liefde, net als bij het begin van de borst­voeding. Cavani had recht op mijn melk. Ik zette haar op de ­wereld, dan wilde ik haar ook het beste geven. Door mijn eerdere ervaring wist ik hoe magisch borstvoeding is en dat het na een tijdje beter zou gaan. Dat ­gebeurde ook bij mijn dochter. Na de opstartproblemen verliep het voeden perfect.'

Hoe Cherrelle en Cavani dat nu al vijf jaar doen?